Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά & άλλες ιστορίες – Review

Το “Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά” είναι η πρώτη συλλογή διηγημάτων τρόμου και φαντασίας που διαβάζω από Έλληνα συγγραφέα κι, αν και προτιμώ ένα ολοκληρωμένο βιβλίο από μερικές σύντομες ιστορίες, εντούτοις μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι απόλαυσα και τα δέκα διηγήματα που περιλαμβάνομαι στη συλλογή αυτή.

Το βιβλίο ξεκινάει με μία σύντομη εισαγωγή από το δημιουργό που επιθυμεί να μάς γνωστοποιήσει το λόγο χάρη στον οποίον κρατάμε τη συλλογή αυτή στα χέρια μας και γιατί πήρε την απόφαση να γράψει ιστορίες για άλλους κόσμους, δηλαδή για όλους εκείνους που βρίσκονται κάτω από το δικό μας και ξεφεύγουν από τα ήδη γνωστά κι καθιερωμένα. Πρώτο διήγημα είναι ο Συλλέκτης κι ακολουθούν ακόμη εννιά με διαφορετική θεματολογία, όλα τους εξαιρετικά καλογραμμένα, με όμορφες παρομοιώσεις και τοποθετημένα στη σύγχρονη, ελληνική πραγματικότητα. Το γεγονός ότι όλες οι ιστορίες τοποθετούνται στον ελλαδικό χώρο είναι ένα από τα στοιχεία που μου άρεσαν πολύ κι όχι γιατί δεν απολαμβάνω ή σνομπάρω αντίστοιχες που δρουν σε διαφορετικά μέρη από το δικό μας, αλλά επειδή σπάνια συναντάω βιβλία φαντασίας ή τρόμου που να εξελίσσονται στην ελληνική ύπαιθρο και τις ελληνικές πόλεις κι όχι σε κάποια μακρινή, λιγότερο μακρινή ή φανταστική χώρα. Κι όπως σε κάθε συλλογή, έτσι και σε αυτήν, υπάρχουν ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο ή λιγότερο από κάποιες άλλες.

Για διαφορετικούς λόγους ξεχωρίζω τρεις, με κορυφαία όλων το συγκλονιστικό “Σκιάχτρο”. Γιατί μού άρεσαν οι περιγραφές του χωριού στο οποίο ξεδιπλώνεται η δράση, γιατί οι ήρωες είναι τέσσερα ανήλικα παιδιά που οι αθώες ψυχές τους τείνουν να στιγματιστούν με το χειρότερο τρόπο και γιατί όσες φορές και να το διαβάσω, πάντα θα με συγκλονίζει και θα με τρομοκρατεί το πρώτο εκείνο βλέμμα της Νιόβης στο σπίτι πέρα από το ποτάμι.

Η δεύτερη που ίσως απόλαυσα περισσότερο από κάποιες άλλες είναι η ομώνυμη ιστορία του βιβλίου, το “Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά”, για το θέμα που πραγματεύεται που είναι προσωπικό ταμπού  και με σοκάρει μέχρι και σήμερα, είτε το συναντώ σε βιβλία τρόμου, είτε σε ταινίες. Το ότι είναι έξοχα γραμμένο, δε χρειάζεται να το υπογραμμίσω γιατί αυτό είναι χαρακτηριστικό όλων των ιστοριών κι όχι μόνο της συγκεκριμένης.

Και τέλος, το τρίτο διήγημα που ξεχωρίζω είναι το “Η ζωή συνεχίζεται” για τον αμφιλεγόμενο ίσως λόγο ότι σπάνια μού τυχαίνει να χαίρομαι με το μακάβριο τέλος μίας ιστορίας. Και σ’ αυτή την ιστορία πραγματικά το καταχάρηκα. Νομίζω πως δε χρειάζεται να γράψω περισσότερα και ειδικά για το θέμα που προσεγγίζει το κάθε διήγημα ξεχωριστά ή για το είδος φρίκης που αντιμετωπίζουν οι ήρωες, γιατί σε αυτή τη περίπτωση θα ήταν αδύνατον να ειπωθεί κάτι χωρίς να υπάρξει spoiler. Και επιπλέον, επειδή θα ήταν κρίμα να χαλάσω την “αρρωστημένη” μαγεία που μπορεί να προξενήσουν τα διηγήματα αυτά σε έναν αναγνώστη που σαν λάτρης των βιβλίων φαντασίας και τρόμου, θα θελήσει κάποια στιγμή να έρθει σε επαφή μαζί τους.

Πάντως, η συλλογή αυτή προτείνεται και σε εκείνους που δεν είναι μαθημένοι να διαβάζουν τέτοιου τύπου ιστορίες και θέλουν να έρθουν σε μία πρώτη επαφή με το είδος. Καθ’ ότι ούτε πολύ ακραίες είναι, ούτε ιδιαίτερα αιματηρές. Κι επίσης όλοι θα εκτιμήσουν τη γραφή του συγγραφέα, που αν και πρωτοεμφανιζόμενος, φαίνεται από την εισαγωγή ακόμη ότι διαθέτει συγγραφικό ταλέντο και με τη δουλειά του αυτή, παραδίδει ένα πολύ καλό πρώτο δείγμα. Ευχή μου σύντομα να διαβάσω από τη πένα του κι ένα μυθιστόρημα που θα καταφέρει να μου προκαλέσει όλες εκείνες τις στιγμές αγωνίας και φρίκης που ένιωσα μέσα από τα διηγήματά του.

Νικολέτα Μπαλοπήτου