“Η Κοιλάδα” της Αντιγόνης Σιώμου – Review

Η Κοιλάδα της νεαρής συγγραφέως Αντιγόνης Σιώμου, είναι μία ιστορία φαντασίας και περιπέτειας, που πριν βρει το δρόμο προς την έκδοση, ανέβαινε κεφάλαιο-κεφάλαιο και μπορούσε κάποιος να τη βρει και να τη διαβάσει από το ίντερνετ. Είναι μία ιστορία αρκετά καλοδουλεμένη και καλογραμμένη και αφορά δύο εκ διαμέτρου διαφορετικούς χαρακτήρες. Ο Ίνγκο Γκρέιφολκ και ο Μπόρντο Ρέιβενκοουτ είναι οι δύο βασικοί ήρωες που μοιραία θα διασταυρωθούν οι δρόμοι τους και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μία απρόσμενη και βαθιά φιλία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή … Η ιστορία μας ξεκινά με τον Ίνγκο Γκρέιφολκ και τη δίδυμη αδελφή του, Νάρι, που απελπισμένοι προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο για να απαλλαγεί ο πατέρας τους από τους σπασμούς και τους πόνους που προκαλεί η βαριά αρρώστια του και που ούτε η Νάρι, η νοσοκόμα του χωριού με τις πολύτιμες γνώσεις βοτάνων που διαθέτει, δεν μπορεί να καταλαγιάσει και να ηρεμήσει. Γι’ αυτό και ο Ίνγκο, θα προσφερθεί να πάει μέχρι το κοντινότερο χωριό μαζί με το παιδικό του φίλο, τον σοβαρό και λιγομίλητο Έντρο, και να αναζητήσει τον γιατρό που θα τους μηνύσει τι πρέπει να κάνουν για να σταματήσουν οι πόνοι κι ο πυρετός, αλλά και να τους γνωστοποιήσει αν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για τη ζωή του πολυαγαπημένου τους γονιού ή όχι. Φτάνοντας εκεί, μετά από προτροπή του φίλου του και συνοδεία καταρρακτώδους βροχής, θα βρεθεί να χτυπάει με δύναμη τη μεγάλη πόρτα του σπιτιού του εκκεντρικού γιατρού Χάμιλαφτ και ύστερα από μία αμφιλεγόμενη συζήτηση που θα πραγματοποιηθεί ανάμεσά τους, θα επιστρέψουν όλοι μαζί πίσω στο χωριό για τη πολυπόθητη διάγνωση που διακαώς επιθυμούν τα δύο αδέλφια. Τα πράγματα όμως στη πορεία δεν θα εξελιχθούν τόσο καλά γιατί μετά από παραγγελία του Χάμιλαφτ, ο Ίνγκο, ψάχνοντας ένα συγκεκριμένο φυτό ονόματι Ίλιφριμ ή υπνολούλουδο, θα καταλήξει στα χέρια στρατιωτών που θα τον περάσουν για κατάσκοπο και θα τον πάρουν μαζί τους προς την αντίθετη κατεύθυνση που οδηγεί σε μία περιοχή ονόματι Ντουβάντι. Από την άλλη μεριά τώρα, σε ένα άλλο μέρος, ο αναγνώστης θα γνωρίσει τον Μπόρντο Ρέιβενκοουτ, τον δολοφόνο που διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να κοιτάει κάποιον απευθείας στα μάτια κι αυτός ξαφνικά μαρμαρωμένος να γίνεται μαριονέτα στα χέρια του και να πραγματοποιεί ό,τι του ζητήσει, ακόμη κι αν αυτό είναι να γίνει αυτόχειρας, σκοτώνοντας τον εαυτό του. Έχοντας αυτή την εξαιρετική ικανότητα, ο Μπόρντο, χρησιμοποιείται ως υπηρέτης-δολοφόνος στο αρχοντικό ενός δούκα που θέλει να σφετεριστεί το στέμμα και που για το λόγο αυτό θα στείλει τον Ρέιβενκοουτ μακριά για να βρει το νόθο γιο του βασιλιά και τον προστάτη του, τον Γκρέγκορ Ήλιτζιμ, και να τους σκοτώσει.

Και νιώθοντας ότι αρκετά είπα, να σταματήσω εδώ και να πω ότι αυτή είναι μονάχα η αρχή της ιστορίας και ότι στη πορεία περιμένουν πολλές εκπλήξεις τον αναγνώστη, καθώς όπως φαντάζεστε και όπως ήδη αναφέρθηκε, οι δύο αυτοί άνθρωποι θα συναντηθούν και θα ξεκινήσουν ένα κοινό ταξίδι με διαφορετικό σκοπό. Στη πορεία θα γνωρίσουν κι άλλους ανθρώπους, όπως μία γριά που λέει τη μοίρα, τη γλυκιά και πρόσχαρη κόρη του πανδοχέα που θα τους φιλοξενήσει στο στάβλο του ελλείψει δωματίων, ενώ πέρα από έμψυχα όντα με λογική, θα έρθουν σε επαφή και με άλλα αλλόκοσμα, όπως είναι η γυναίκα της Ιτιάς με τα πράσινα μαλλιά.

Ένα βιβλίο πολύ έξυπνα γραμμένο και καλά δομημένο. Έξυπνα γραμμένο, γιατί είναι εξαιρετικά σπάνιο σε μυθιστόρημα να επεμβαίνει η ίδια η συγγραφέας και να θέτει ερωτήματα στον αναγνώστη ή να προβαίνει σε συμπεράσματα. Ένα στοιχείο που κάποιους μπορεί να τους ξενίσει και κάποιοι να το βρουν διασκεδαστικό και πρωτότυπο, όπως εγώ. Προσωπικά, αυτό το στοιχείο μού άρεσε γιατί ένιωσα να γίνομαι κι εγώ κάτα κάποιο τρόπο κομμάτι της ιστορίας, ενώ πολλές φορές ίσως να μου λύθηκαν απορίες που μου είχαν δημιουργηθεί. Από την άλλη βέβαια, το κείμενο με αυτό το τρόπο, έδειχνε πιο ζωντανό και νεανικό, δίνοντας μία διαφορετική νότα από αυτή που έχουμε συνηθίσει στα μυθιστορήματα φαντασίας. Άλλο ένα στοιχείο που μου αρέσει σε αυτό το βιβλίο και σίγουρα θα εκτιμηθεί κι από όσους το διαβάσουν, είναι ότι όλα τα ερωτήματα που τέθηκαν εξαρχής, απαντήθηκαν, ενώ κανένας ήρωας δεν έμεινε μετέωρος και χωρίς να γνωρίζουμε τι απέγινε. Και το υπογραμμίζω αυτό, γιατί πολλές φορές στα μυθιστορήματα φαντασίας με τις πολλές φανταστικές περιοχές, τους χάρτες και τα πολλά ονόματα που είναι απαραίτητα για τη πορεία της ιστορίας και την εξέλιξη των βασικών πρωταγωνιστών, συναντάμε απορίες που δεν έχουν απαντηθεί και ήρωες που κάποια στιγμή χρησιμοποιήθηκαν στην πλοκή και ο συγγραφέας ξέχασε ή του διέφυγε να μας πει την κατάληξή τους. Και είναι εξαιρετικό από μία νεαρή συγγραφέα, μόλις 20 χρονών, στο πρώτο της κιόλας βιβλίο να γράφει τόσο συγκροτημένα και να παρουσιάζει με τόσο άρτιο τρόπο την ιστορία της. Προσωπικά, δεν βρήκα ούτε ένα ψεγάδι και καθ’ ότι φανατική των βιβλίων που μπλέκουν το πραγματικό με το φανταστικό, μπορώ να πω με σιγουριά ότι απόλαυσα το ταξίδι αυτό, δέθηκα με τους ήρωες, συγκινήθηκα με το χαμό κάποιων άλλων και ένιωσα ένα γλυκόπικρο συναίσθημα στο τέλος. Γλυκόπικρο, γιατί από τη μία χάρηκα που διάβασα ένα τόσο υπέροχο μυθιστόρημα από μία ανερχόμενη συγγραφέα και μάλιστα Ελληνίδα κι από την άλλη λύπη που δεν θα έχω την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω το βιβλίο αυτό για πρώτη φορά. Τυχεροί όσοι θα το ξεκινήσουν μελλοντικά. Είμαι πεπεισμένη ότι θα πραγματοποιήσουν ένα αξέχαστο ταξίδι. Φυσικά, προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όλους και ειδικά σε αυτούς που αγαπούν και αρέσκονται να διαβάζουν λογοτεχνία του φανταστικού.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.

Νικολέτα Μπαλοπήτου