1922 – review

Το 1922 είναι μια καινούρια ταινία του Netflix και είναι μεταφορά ενός διηγήματος του Stephen King (περιέχεται στη συλλογή “Σκοτάδι βαθύ, δίχως άστρα“). Η ιστορία εκτυλίσσεται στην ύπαιθρο της Αμερικής το 1922, όπου ένα ζευγάρι αγροτών ζει στη φάρμα τους μαζί με τον έφηβο γιο τους. Η γυναίκα θέλει να πουλήσουν τα πάντα και να μετακομίσουν στην πόλη. Ωστόσο ο σύζυγός της διαφωνεί, αλλά επειδή η γη ανήκει στη γυναίκα του, δεν του πέφτει λόγος. Προσπαθεί να βρει μια μέση λύση, αλλά δεν γίνεται τίποτα, η σύζυγός του παραμένει ανένδοτη. Τότε, ο άντρας συνειδητοποιεί πως δεν την αγαπάει καθόλου, οπότε αποφασίζει να την σκοτώσει προκειμένου να κρατήσει τη γη και εκμεταλλεύεται τα αισθήματα του γιού του για μια κοπελίτσα, ώστε να τον κάνει συνεργό του.
Την σκοτώνουν, λοιπόν και εξαφανίζουν το πτώμα της. Δεν έκανα spoil, αυτό συμβαίνει πολύ νωρίς. Η ταινία δεν έχει να κάνει με το έγκλημά τους, αλλά με τις συνέπειες αυτού. Οι τύψεις κυνηγάνε τον πατέρα και τον γιο, ενώ τίποτα δεν πηγαίνει σύμφωνα με τα σχέδιά τους, πέρα από τον φόνο.

Το 1922 είναι μια όμορφη ταινία, με αρκετές όμορφες εικόνες, αλλά και πολλές φρικιαστικές, όπως αρμόζει στον βασιλιά του τρόμου. Οι ερμηνείες δεν είναι ποτέ κακές, υπερβολικές ή βαρετές. Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν όσο πρέπει να δώσουν στην κάθε σκηνή, με μοναδική εξαίρεση ίσως τον γιο, που όχι πως είναι κακός, αλλά μερικές φορές δυσκολεύτηκα να δω το δεκαπεντάχρονο παιδί που υποτίθεται πως ήταν.

Η ταινία επικεντρώνεται κυρίως στον χαρακτήρα του πατέρα, που τον υποδύεται ο Thomas Jane, τον οποίο δεν έχω ξαναδεί να παίζει τόσο καλά. Είναι η τρίτη φορά που έχει ρόλο σε ιστορία βασισμένη στο έργο του Stephen King, μετά την Ομίχλη και την Ονειροπαγίδα, και η έκφραση “τρίτη και φαρμακερή” υπάρχει για κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Ο χαραχτήρας του δεν είναι ο κοινότυπος, ηλίθιος, αμερικάνος χωριάτης, αλλά είναι ένας άνθρωπος με βάθος και ευφυΐα, μα παράλληλα είναι ένας ύπουλος δολοπλόκος. Ο Thomas Jane χάνεται μέσα στην ερμηνεία που δίνει, η προφορά του αλλάζει δραστικά και παραδίδει όλα τα χαρακτηριστικά του ρόλου του με τρόπο διακριτικό και αρμονικό.

Από τις πολλές ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό βασισμένες στο έργο του Stephen King, το 1922 είναι το πιο πιστό στην πηγή του. Αλλά, μιας και δεν είναι βιβλίο, αλλά μικρή ιστορία, η ταινία υποφέρει. Ο ρυθμός της είναι κάποιες φορές λίγο αργός και θα μπορούσε κάλλιστα να είναι είκοσι λεπτά μικρότερη. Όχι πως είναι βαρετή, απλά χρειάζεται λίγη υπομονή από τους θεατές της μερικές φορές.

Το 1922 είναι καλή ταινία, αφού τα όσα προβλήματα έχει παραβλέπονται άνετα. Όσοι θέλουν ένα θρίλερ χωρίς γελοίες υπερβολές, αλλά με ατμόσφαιρα και συγκίνηση, δεν θα απογοητευτούν. Ωστόσο οφείλω να προειδοποιήσω πως όσοι δεν συμπαθούν τους αρουραίους καλύτερα να την αποφύγουν. Η ταινία χρησιμοποιεί τα (όχι και τόσο) συμπαθή τρωκτικά με διάφορους τρόπους και ούτε ένας απ’ αυτούς δεν είναι όμορφος…

About The Author

Χρήστος Καραντωνίου
Από τότε που ήμουν μικρό αγόρι, ήμουν πολύ εσωστρεφής και χαμηλών τόνων, με αποτέλεσμα να με τραμπουκίζουν και να μου φέρονται άσχημα τα άλλα παιδιά. Όλα όμως άλλαξαν (όχι απαραίτητα προς το καλύτερο), όταν μια μέρα σε μια εκδρομή με το σχολείο μου, έκοψα το δάχτυλό μου στις σελίδες ενός ραδιενεργού βιβλίου. Έκτοτε φοράω χιπστερογυαλιά και τρέφω μια αγάπη σε βαθμό καψούρας για τα βιβλία, αλλά και τα κόμικς έχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου και στη βιβλιοθήκη μου.
Προσπαθώ να ζω στη Θεσσαλονίκη, προσποιούμαι (εντυπωσιακά ανεπιτυχώς) τον εκκολαπτόμενο φιλόλογο, αραιά και που εργάζομαι. Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους που μπορούν να πουν ''το αγαπημένο μου Χ'', όπου Χ=βιβλίο, ταινία, μουσική κ.τ.λ.
0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Notify of

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments