“Άνθρωποι και Ποντίκια” του John Steinbeck – review

“Δε χρειάζεται κάποιος να’χει νιονιό για να’ ναι καλός. Μάλιστα μερικές φορές συμβαίνει το ανάποδο. Δες αυτούς που’ναι αληθινά ξύπνιοι, δεν είναι σχεδόν ποτέ καλοί”.

Το βιβλίο εξιστορεί την πορεία δύο φίλων σε μία Αμερική που βιώνει τις συνέπειες του Χρηματιστηριακού Κραχ του 1929. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι ο Τζωρτζ, ένας μικροκαμωμένος, αποφασιστικός αλλά και ξύπνιος νέος και ο Λένι που είναι γιγαντόσωμος, με μεγάλη μυική δύναμη, αλλά και με αφέλεια που τον βάζει συνεχώς σε μπελάδες. Οι δυο τους είναι αχώριστοι και έχουν ένα τρομερό δέσιμο, παρόλες τις διαφορές στην προσωπικότητά τους. Περιπλανούνται στην Καλιφόρνια για να εργαστούν ως εργάτες στα διάφορα αγροκτήματα για ξεροκόμματα. Στόχος τους δεν είναι η περιστασιακή καλοπέραση στα μπαρ και στις γυναίκες, αλλά η αποταμίευση των χρημάτων τους για να αποκτήσουν το δικό τους κομμάτι γης, για να είναι κύριοι του εαυτού τους, με λίγα λόγια για να ζουν με αξιοπρέπεια.

Το “Άνθρωποι και Ποντίκια” είναι μία νουβέλα που πρέπει να έχεις χρόνο όταν την ξεκινήσεις, καθώς θα την τελειώσεις απνευστί no matter what. Οι περιγραφές είναι ακριβώς όσες πρέπει να είναι, χωρίς να κουράζουν τον αναγνώστη, δίνοντας συγχρόνως μεγάλη παραστατικότητα. Η γραφή είναι λιτή, δίνοντας τη δυνατότητα να διαβαστεί το βιβλίο από τον καθένα, χωρίς να δυσκολεύει. Οι σελίδες είναι λίγες, όσες πρέπει να είναι για την ιστορία μας και την πλοκή του εργού. Κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον ως το τέλος, χωρίς φλυαρίες και χωρίς να υπάρχει ούτε μισή σειρά που να είναι περιττή.

Το βιβλίο αυτό διδάσκεται στα σχολεία της Αμερικής και μπορώ να καταλάβω το γιατί. Ένα διαχρονικό βιβλίο που από τη μία εξυψώνει τη φιλία, την αφοσίωση, την εμπιστοσύνη και την αυτοθυσία, ενώ από την άλλη θίγει ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η κακεντρέχεια, ο σκόπιμος χλευασμός των αδυνάτων αλλά και η σκληρή αντιμετώπιση των outsiders από την κοινωνία, που είναι πολλές φορές καταδικασμένοι να ζουν στο περιθώριο.

Το τέλος είναι συγκινητικό και παράλληλα λυτρωτικό, σίγουρα ένα από τα καλύτερα τέλη που έχω διαβάσει ποτέ σε βιβλίο. Bέβαια θα εμπεδώσεις για τα καλά αυτό που λέει και ο σοφός λαός: “Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει!”,γιατί  πολλές φορές η ζωή  δεν έχει happy end και ο Steinbeck το ξέρει.

Το βιβλίο αυτό το προτείνω σε όλους ανεξαιρέτως, ακόμα και σε νεαρούς έφηβους, αφού και εκείνοι κάτι θα αποκομίσουν από αυτή την ιστορία.

Υ.Γ. Τα χαρτομάντιλα απαραίτητα για καλό και για κακό.