Black Panther – Review

Ο Black Panther είναι το νέο υπερόπλο της Marvel. Μας προσέφερε άρωμα καινοφανούς κόμιξ μέσα από πολύ προσεγμένη σκηνογραφία, φωτογραφία, ηχοληψία, ενώ δεν υπολείπονταν το μοντάζ, το σενάριο και η σκηνοθεσία. Οι “χορογραφίες” των σκηνών δράσης και των μαχών στάθηκαν και αυτές στο ύψος των περιστάσεων. Πολύ ενδιαφέρουσα βρήκα την απουσία του συνηθισμένου και τετριμμένου “κακού”. Αντίθετα οι πρωταγωνιστές υπόκεινται στην τραγικότητα της μοίρας τους και διεκδικούν αυτό που τους υπαγορεύει το “υπερεγωτικό” τους αξιακό σύστημα. Οι μονομαχίες των κεντρικών ηρώων διεξάγονται με ήθος και έθος, σύμφωνα με τις πατροπαράδοτες συνήθειες της Ουακάντα. Σε τέτοιο βαθμό, που δυσκολεύτηκα σε όλες τις μάχες να διαλέξω στρατόπεδο. Όπως και στη ζωή, μια επιλογή αποκλείει μια άλλη επιλογή.

Οι υπερήρωες αναδεικνύονται επιβλητικοί με την δική τους ιδιότυπη διαδρομή και παρουσία. Όλα τα σενάρια μπορούν να επαληθευτούν ή να διαψευστούν με τις ίδιες πιθανότητες. Το “πανθερικό δίπολο” φωτίζει δυο αξιόλογες ιστορίες και ιδιοσυστασίες που στο τέλος σε αφήνουν με ένα αμφίθυμο συναίσθημα. Δυο “Τρωικές” και “Ομηρικές” μορφές, νικητές και ηττημένοι ταυτόχρονα, θύματα του συγκρουσιακού παρελθόντος των προγόνων τους.

Η δική μου αιρετική άποψη είναι ότι για πρώτη φορά ένα έργο της Marvel έχει δυο ισότιμους ενσαρκωτές του κεντρικού χαρακτήρα. Σε τέτοιο σημείο ώστε τελικά δεν μπόρεσα να διαλέξω ανάμεσα στους δύο. Σε αυτό το σημείο και για να μην σας χαλάσω την έκπληξη μπαίνοντας στη ζώνη των spoiler, θα κλείσω την αφήγησή μου. Η συνέχεια επί της (μεγάλης) οθόνης…

Πολύβιος Γεράσιμος Παραράς, Σινεφίλ Ψυχολόγος