Σκέψεις πάνω στο Rogue One

[Δεκέμβρης 2015 ] [Μεταμεσονύχτια προβολή και ασφυκτικά γεμάτο Αθήναιον]

Δάκρυα χαράς, νοσταλγίας, πετάρισμα στην καρδιά, ενθουσιασμός και ανακούφιση. Τότε.

[ Δεκέμβρης 2016 ] [Απογευματινή προβολή και άδεια αίθουσα Αθήναιον.]

Χαρά, ενθουσιασμός, καθαρή διασκέδαση και λίγο δάκρυ. Τώρα.

Το Rogue one είναι μια καλύτερη ταινία από το The Force Awakens. Γιατί πατάει στα γνωστά και αγαπημένα τόσο όσο πρέπει (εγώ θα ήθελα λίγο παραπάνω) αλλά χωρίς να ακολουθεί σαν πιστή σκιά το New Hope απλώς στέκεται αυθύπαρκτα και αυτόνομα στη σκιά της saga.

Εφε εξαιρετικά και δεν θα γκρινιαξω αν χρειάζονταν ή όχι. Ναι, χρειάζονταν γιατί αυτή είναι σα να τη βρήκαμε στα υπόγεια του ράντσου του Τζόρτζ Λούκας. Πιάνει μια ιστορία, την αφετηρία της οριτζιναλ τριλογίας και μας την παρουσιάζει. Με μοναδικό, εναλλακτικό τρόπο.

Πόσο φρέσκια και αναζωογωνητική αυτή η ταινία! Πόσο μπράβο στον Ποντικό που δεν μάσηξε αλλά έφτιαξε μια ταινία με αποστολή αυτοκτονίας. Χωρίς βερμπαλισμούς και λογύδρια, με σιωπές και βλέμματα. Δεν χρειάζεται όλες οι ταινίες να ετοιμάζουν σικουελς. Αυτή εδώ έχει τα καλύτερα σίκουελς. Την οριτζιναλ τριλογία. Είδαμε κάτι διαφορετικό, μια ιστορία θυσίας, ελπίδας και αντίστασης και όχι ξαναμαναπάλι μια origin story!

Οι αρχετυπικές έννοιες μεταξύ dark side, the force, light κλπ δεν είναι τόσο η ραχοκοκαλια της ταινίας. Έχει κάποια προβλήματα ως προς το στήσιμο της ηρωιδας. Λίγο τα κίνητρά της, λίγο ο συμβολισμός της. Κυρίως, αυτό που με χάλασε είναι το ότι ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Όλοι πια οι ήρωες έχουν χάσει γονείς ένα κάτι το έχουν πάθει. Δεν μπορεί κάποιος να παίζει στο σύμπαν αυτό που να έχει προέλθει από μια κλασική, βαρετή κ αγαπημένη οικογένεια με μια Ελληνίδα μάνα να πλέκει σεμεδάκια;

Μου άρεσε τέλος που ήταν πολύ γκρίζα σε σύγκριση με ότι περίμενα. Πολύς θάνατος. Αίμα στα χέρια όλων, ακόμη και των επαναστατών. Ωραίες τοποθεσίες, σκηνικά καi κουστούμια και ένα καστ με φρέσκα πρόσωπα, διαφόρων εθνικοτήτων έτσι όμορφα και ποικιλότροπα με ένα καταπληκτικό ρομποτ K – 2SO που δεν είναι το αναγκαίο κομικ ρελιφ είναι ο R2D2 αν μίλαγε (δεν ξέρω, έχω φανταστεί τον r2d2 να λέει κάτι τέτοια ωραία αλλά ίσως με πιο πολύ συναίσθημα). Αν προλάβαινα, θα την ξαναέβλεπα στο σινεμα. Ξανά. Έστω και αν κάθε φορά θα ήλπιζα να ακούσω το κλασικό θέμα του SW…

Υ.Γ. Γυναικεία γωνιά: Το γεγονός ότι κυκλοφορούν πλάι πλάι αυτό το στολίδι και η πατάτα του Passengers είναι κάτι που με ξεπερνά. Έχουμε μια φρέσκια ματιά και δυναμική γυναικεία ηρωίδα από την μια και από την άλλη μια στερεότυπη χαζομάρα που ενισχύει τις κυρίαρχες αντρικές αντιλήψεις. Δεν τους το είχα στη Ντισνει αλλά είναι στην αιχμή της προόδου. Ουπς.