Comics για όσους πιστεύουν οτι είναι αργά (μέρος τρίτο)
Hellblazer (J. Delano et al., V.A., 1988-2013, Vertigo) – προτείνει ο Σήριαλ Killer
Οι αντιήρωες είναι κάτι που μας τραβάει πάντοτε. Ναι, σίγουρα υπάρχει μια αίγλη στα καλά παιδιά, Superman, Captain America και πλούσιο υλικό να τους πλαισιώσει με πονεμένο παρελθόν. Όμως σε έναν αντιήρωα το “βεβαρημένο” παρελθόν είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης του. Η ικανότητα του να λύνει προβλήματα χωρίς να ακολουθεί κανόνες και νόρμες, το αλατοπίπερο στις ιστορίες του. Ένα τέτοιο “κακό” παιδί είναι ο John Constantine. Το 1985 μέσα από τις σελίδες του The Saga of the Swamp Thing #37 από τον μάστορα Alan Moore και τους Steve Bissette και John Totleben, ξεπήδησε ο χαρακτήρας του Constantine ως ένας εργαζόμενος μάγος, εξορκιστής, απατεώνας και ντεντέκτιβ του αποκρυφισμού. Το 1988 ο Constantine εμφανίστηκε στη δική του σειρά, Hellblazer. Από εκείνη την ώρα και έπειτα, εκδικητικά φαντάσματα, τζογαδόροι δαίμονες, θρησκόληπτοι φανατισμένοι, αρχαία πεινασμένα πνεύματα, έκπτωτοι άγγελοι και άρχοντες της Κόλασης είχαν πλέον κάποιον να τους αντιταχθεί. Οπτικά δημιουργήθηκε να μοιάζει στον τραγουδιστή Sting και πάντοτε κουβαλούσε μαζί του το βάρος των αποφάσεων και των υπερβάσεων του. Ποτισμένα στο Λονδρέζικο punk κλίμα της εποχής εκείνης, ο John είχε πολλά να πει για το πολιτικό κλίμα της Αγγλίας (πάντοτε μια νότα πως δεν δίνει μισή πένα). Ένα πολύ χαρακτηριστικό της σειράς καθόλη τη διάρκεια της είναι πως ο John μεγάλωσε μαζί με τη σειρά, δηλαδή όσο πέρναγαν τα χρόνια άφηναν το σημάδι τους χρόνο με το χρόνο. Η σειρά διήρκησε 25 ολόκληρα χρόνια και 300 τεύχη με μερικά spinoff. Μεγάλα ονόματα έγραψαν για τα σκοτεινά σοκάκια του κόσμου του Constantine, όπως οι Jamie Delano, Garth Ennis, Paul Jenkins, Warren Ellis, Grant Morrison, Mike Carey, Neil Gaiman, Andy Diggle, και Peter Milligan. Ο καθένας αφήνοντας τη δικιά του πινελιά στην ταλαιπωρημένη ψυχή του. Αργότερα το Hellblazer θα χαρακτηριστεί ως ένα από τα πρώτα σύγχρονα δείγματα απόκρυφης αστυνομικής λογοτεχνίας και θα επηρεάσει το είδος σε μεγάλο βαθμό. Για να πάρετε μια γερή δόση από τη μυρωδιά της Κόλασης προτείνουμε να δείτε την ταινία Constantine με πρωταγωνιστή τον Keanu Reeves. Μπορεί οι κριτικές των φαν να ήταν λίγο καταστρεπτικές, αλλά σαν ταινία στέκει μια χαρά από μόνη της και έχει καταπληκτικό κλίμα. Αξιοσημείωτη η απεικόνιση της Κόλασης στον κόσμο του Constantine. Τέλος μια σειρά βασισμένη στον κόσμο του Constantine με ίδιο όνομα βγαίνει φέτος. Ο τύπος που τον απεικονίζει του μοιάζει αρκετά και περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε πώς θα είναι.
Bone (J. Smith, 1991-2004, Cartoon Books, Image Comics) – προτείνει ο Θάνος Φιλάνης
Είναι πολύ πιθανό περνώντας από κάποιο βιβλιοπωλείο να πετύχεις κάποιο τόμο του συγκεκριμένου comic. Τα χαμογελαστά μπαρμπαδάκια στο εξώφυλλο θα σε οδηγήσουν στο συμπέρασμα πως είναι ιδανικό δώρο για το ανιψάκι ή το βαφτιστήρι σου. Μην το κάνεις! Ή μάλλον κάν’ το, αλλά φρόντισε να πάρεις κι ένα αντίτυπο για τον εαυτό σου.
Το Bone του Jeff Smith είναι ένα από τα διαμάντια της indie κομιξο-σκηνής των 90’s και αποτελεί πρότυπο μιας ιστορίας για όλες της ηλικίες.
Η πλοκή του ξεκινά φαινομενικά απλά, με τους τρεις καρτουνίστικους πρωταγωνιστές να διώχνονται από την πόλη τους και να καταλήγουν σε μια μυστηριώδη κοιλάδα. Το παραμύθι όμως δίνει πολύ γρήγορα τη θέση του στο έπος και το Bone εξελίσσεται σε μια μεγαλειώδη ιστορία με αρχαία μυστικά, τεράστιες μάχες και, φυσικά, έναν μεγάλο κόκκινο δράκο με χνουδωτά αυτιά. Ή όπως πολύ πιο εύστοχα έγραψε ο κριτικός Andrew Arnold: “Εξίσου συναρπαστικό με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά πολύ πιο αστείο”.
Το Bone κυκλοφόρησε αρχικά ως ασπρόμαυρο comic, μετά όμως από την εντυπωσιακή του επιτυχία, επανεκδόθηκε σε εννιά έγχρωμους τόμους, που έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά.
Με καλοδουλεμένη πλοκή, δράση, έξυπνο χιούμορ και το εντυπωσιακό του ταλέντο στην εικονογράφηση, ο Jeff Smith έχει δημιουργήσει ένα ιδιόμορφο αμάλγαμα Tolkien και Carl Barks που δύσκολα συναντά κανείς αλλού. Βρείτε τον πρώτο τόμο και ετοιμαστείτε για ένα από τα πιο μαγευτικά έργα που έχουν περάσει από την ένατη τέχνη.
Promethea (A. Moore, J. H. Williams, M. Gray, 1999-2005, America’s Best Comics) – προτείνει ο LordOdy
Επικαλούμενος πάλι την αυθεντία που ονομάζεται Alan Moore, θα μιλήσω για το Promethea. 36 τεύχη, δια χειρός J. H. Williams και δια μυαλού του Alan Moore, μας οδηγούν σε ένα μονοπάτι που πολύ λίγες φορές μας έχουν πάει τα κόμικ και σίγουρα ποτέ με τόση ένταση. Το Promethea ξεκινάει ως μια διαφορετική εκδοχή του superhero genre, γρήγορα όμως γίνεται κάτι πολύ πολύ διαφορετικό. Σε μια ενναλακτική Νέα Υόρκη που θυμίζει λίγο τους Jetsons, η φοιτήτρια Sophie Bangs μαθαίνει ότι κάτω από το παχύ στρώμα επιστήμης και λογικής ζει ένας κόσμος βγαλμένος μέσα από το συλλογικό ασυνείδητό των ανθρώπων. Ένας κόσμος μύθου και φαντασίας, το Immateria. Η Sophie λοιπόν μεταμορφώνεται κατά βούληση στην Promethea, το πνεύμα της φαντασίας το οποίο προβάλεται στον πραγματικό κόσμο καθώς και στο Immateria. Ντυμένη με χρυσή πανοπλία, με τατουάζ σύμβολα από την Αιγυπτιακή μυθολογία και φέροντας ένα σκήπτρο σαν το Ιατρικό σήμα (caduceus) με φωτεινά μπλε φίδια, η Promethea μας μεταφέρει σε ένα κόσμο παρομοιώσεων, αναφορών στη μυθολογία, στη φαντασία καθώς και στις κλασσικές και μη θρησκευτικές ιδέες, στα Ταρώ, τον Ταντρικό έρωτα, την Καμπάλα και μάλλον και άλλες σχολές μαγείας. Χαρακτηριστικό στο Promethea αποτελεί η καταπληκτική αρτιστική δουλειά του Williams, η οποία πολλές φορές αποδίδει τόσο όμορφα τις ιδέες του κομικ και γίνεται το κέντρο της αφηγηματικής τεχνικής. Ένα ολόκληρο δισέλιδο με το σχήμα του απείρου και τους διαλόγους να μεταφέρονται πάνω σε αυτό το σχήμα και να μπορούν να διαβαστούν από οποιοδήποτε σημείο, αλλά και το τελικό καταπληκτικό τεύχος το οποίο μπορεί να διαβαστεί με όποια σειρά θέλει ο αναγνώστης, είναι λίγα από τα ριζοσπαστικά πράγματα που έκανε ο Moore. Για να πούμε την αλήθεια δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να περιγράψει κάποιος το Promethea. Είναι η προσπάθειά του να μιλήσει για φιλοσοφία με τη χρήση του αφηγηματικού μέσου των κόμικ. Το αποτέλεσμα ακόμα και τώρα έχει υποστηρικτές, αλλά και άλλους που λένε πως είναι ένα μάτσο επιφανειακά μηνύματα. Εμείς σίγουρα προτείνουμε να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του, γιατί θεωρούμε πως, αν θέλει κάτι να πει ο Moore οφείλεις να καθίσεις ένα λεπτό και να τον ακούσεις. Για να ολοκληρωθεί η ευτυχία του να έχει διαβάσει κάποιος το Promethea, μπορείτε σε ψηφιακή μορφή να βάλετε μια μία τις σελίδες του τελευταίου τεύχους, σύμφωνα με την αναγραφόμενη αρίθμηση, στη σειρά δημιουργώντας δύο διαφορετικές μεγάλες πανέμορφες ζωγραφιές της Promethea. Προτείνουμε την ψηφιακή μορφή γιατί σίγουρα κανένας δε θα θυσίαζε το κομικ του κόβοντας τις σελίδες για να φτιάξει τη ζωγραφιά.