Dexter και Heisenberg. Γιατί τους αγαπήσαμε;

Αντιήρωας: Ο Πρωταγωνιστής που στερείται τις ιδιότητες και τις αρετές του ήρωα (όπως η ηθική, η ιδεολογία, η ευγένεια, το θάρρος ή ταπεινότητα κλπ) και γι’ αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ξεκάθαρα “καλός” ή “κακός”.

Το Dexter το είδα πρώτη φορά το 2007. Η κεντρική ιδέα της Noir αστυνομικής σειράς, μέσα από τα μάτια του Serial Killer με κέρδισε με το που την άκουσα. Το Breaking Bad ήρθε 2 χρόνια αργότερα, σε μια περίοδο που δεν είχα καμία σειρά που να με ενδιαφέρει να δω, και το είδα σχεδόν τυχαία. Η ιδέα του μεσήλικα καρκινοπαθή, που αποφασίζει να παρασκευάζει ναρκωτικά δε μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα – το πόσο άδικο είχα, για να διαβάζετε αυτό το άρθρο, το γνωρίζετε…

Τα χρόνια που μεσολάβησαν δεν ήταν λίγες οι φορές που ευχήθηκα να καταφέρει να τη γλιτώσει ο Dexter, ή να πετύχει τον εκάστοτε σκοπό του ο Mr.White. Και , όπως όλοι μας φαντάζομαι, μετά από λίγο αναρωτιόμουνα : “Μα γίνεται να είμαι με το φονιά;“

Πριν μπούμε στη διαδικασία να ερμηνεύσουμε γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό, να ξεκαθαρίσουμε πρώτα το εξής : Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω πως καμία από τις δύο σειρές είναι “ανήθική” ή κατα κάποιον τρόπο προτρέπει σε εγκληματικές πράξεις, παρουσιάζοντας τις σαν κάτι το σωστό. Σαφώς ο Dexter είναι ένας ψυχοπαθής δολοφόνος που καταστρέφει τις ζωές των γύρω του (ανεξάρτητα από τις προθέσεις του) ενώ όσο ο Walter White μετατρέπεται όλο και περισσότερο στον Heisenberg , τόσο φαίνεται και πιο ξεκάθαρα πόσο δηλητηριάζεται το περιβάλλον του και πόσο μόνος θα καταλήξει να είναι. Σε καμία περίπτωση λοιπόν, δεν μπορούμε να πούμε ότι η εξέλιξη των ιστοριών επιβραβεύει τις συμπεριφορές τους.

Εμείς όμως γιατί τους συμπαθούμε; Γιατί νοιαζόμαστε γι’ αυτούς;

Κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα με αυτά που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι χαρακτήρες για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους (κυρίως στους εαυτούς τους).

Θα μπορούσε να πει πως ο Dexter δεν είναι ένας κοινός φονιάς, λειτουργεί με βάση τον δικό του κώδικα ηθικής, και σκοτώνει μόνο όσους αποδεδειγμένα το αξίζουν. Θα μπορούσε να πει για τον Walter White πώς ο μόνος λόγος που τα κάνει όλα αυτά είναι η οικογένειά του.

Δεν είναι όμως έτσι. Σίγουρα κάποια τέτοια στοιχεία έχουν μπει στο σενάριο για να μπορούμε να συμπαθήσουμε πιο εύκολα τους χαρακτήρες, αλλά στην πραγματικότητα ο λόγος που τους συμπαθούμε είναι ότι είναι πραγματικοί άνθρωποι.

Η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος αλλά και η τηλεόραση έχουν κατασκευάσει πλήθος “ηρώων” μέσα στο βάθος των χρόνων, ηρώων ηθικών, άσπιλων και αμόλυντων. Ιδανικών. Και αυτή η μορφή ιστορίας έχει το ενδιαφέρον της και παίζει το ρόλο της στην παραγωγή προτύπων, την ηθικοπλαστική κλπ. Ο ιππότης που σώζει την πριγκίπισσα από τον κακό δράκο θα είναι πάντα αντικείμενο θαυμασμού. Τί γίνεται όμως όταν μας δίνεται η δυνατότητα να “ξαναδιαβάσουμε” την ιστορία από τα μάτια του δράκου;

Πλημμυρισμένοι από ιστορίες που το “καλό” και το “κακό” είναι ξεκάθαρα, σαφώς διατυπωμένα και καθορισμένα, είναι επόμενο να μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον οι ιστορίες εκείνες που “αφήνουν” τους χαρακτήρες στην κρίση των θεατών, κατεβάζοντας τους στο επίπεδό μας, με τους εγωισμούς, τις εμμονές και τις αδυναμίες μας, επαναπροσδιορίζοντας το “άσπρο” και το “μαύρο” με πολλές αποχρώσεις του γκρι.

Και για να κλείσουμε με μια πιο “ανάλαφρη νότα”, στο  link που ακολουθεί οι fan των δυο σειρών συζητούν για το ποιος από τους δύο θα επικρατούσε σε μια πιθανή αναμέτρηση…

http://www.comicvine.com/forums/battles-7/dexter-morgan-vs-walter-white-679746/