Karate Kid Legends ή αλλιώς “Το απόλυτο crossover”!

Ο κόσμος δίψα για επιστροφές.

Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν ιστορίες παλαιότερες και από τα ίδια τα κράτη. Βάλε στο νήμα το μηδέν και βρίσκεις το νόημα όπως λέει κι ένας ποιητής. Μετά από πέντε ταινίες κι έξι σεζόν spin off σειράς υπήρχε άραγε μια τελευταία κρυμμένη συγκίνηση; Το να πω απλά “ναι” είναι understatement. Η αλήθεια είναι ότι όταν είχα δει το reboot του Karate Kid, νόμιζα ότι θα έβγαινε εκτός saga, εκτός universe. Κι όμως τελικά δεν ήταν έτσι. Με έναν Τζάκι Τσαν πιο ώριμο από ποτέ και συνάμα αγέραστο και τον Highlander-like πάντα νεανικό Ντάνιελ τα κλαδιά του δέντρου απέδειξαν ότι τα αναζωογονεί η ίδια δυνατή ρίζα.

Ωστόσο οι παραγωγοί δεν επαναπαύτηκαν στις σταθερές αξίες. Αναδημιούργησαν την ταινία στο σήμερα με πολλές επιρροές. Υπήρχαν στιγμές που θύμιζαν Bruce Lee mentality, η φωτογραφία και το μοντάζ στις μάχες διέπονταν από ένα playstation Mortal Kombat style, ενώ η απουσία έντονου soundtrack έδινε μια εικόνα αληθινού witnessing. Εξαιρετικό casting που δεν σε αφήνει να βαρεθείς ενώ την ίδια στιγμή απουσιάζουν οι ανούσιες υπερβολές και τα αχρείαστα σκηνοθετικά ευρήματα.

Η μάχη όταν μας προκαλεί η ζωή, στο τέλος της ημέρας είναι πάντα ενάντια στο τραύμα που υποδαυλίζει τον κακό μας εαυτό. Μόνη διέξοδος η επανεφεύρεση του εαυτού μας με μια αυτοεικόνα θάρρους, accountability, μάθησης, έκθεσης στο ερέθισμα. Τότε όλες οι εφιαλτικές εμπειρίες μας θα μεταμορφωθούν σε κηροζίνη στο ψυχικό μας ντεπόζιτο και θα μας οδηγήσουν στην επιθυμία μας.