“Σπούτνικ Αγαπημένη” του Χαρούκι Μουρακάμι

Περίληψη: Ο Κ. είναι ερωτευμένος με τη Σουμίρε, όμως η Σουμίρε είναι ερωτευμένη με τη Μίου. Κι ενώ η Σουμίρε περνάει μια φάση ενδοσκόπησης για να καταλάβει αν το ότι είναι ερωτευμένη με τη Μίου σημαίνει πως είναι ομοφυλόφιλη, ο Κ. παρηγοριέται στην αγκαλιά της μητέρας ενός μαθητή του.
Το ερωτικό τρίγωνο που έγινε κουβάρι θα μπερδευτεί ακόμη περισσότερο όταν η Μίου θα τηλεφωνήσει στον Κ. από ένα ελληνικό νησί για να του ανακοινώσει πως η Σουμίρε εξαφανίστηκε.

Η ιστορία ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που με είχε συνήθισει ο συγγραφέας. Έχοντας διαβάσει ένα μεγάλο κομμάτι από τη βιβλιογραφία του, πρόσεξα ότι κάποια στοιχεία που υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα βιβλία του, έλειπαν από το “Σπούτνικ Αγαπημένη”. Ενώ ο σουρεαλισμός και ο μαγικός ρεαλισμός παίζουν μεγάλο ρόλο στη μορφολογία των  ιστοριών του Μουρακάμι, το Σπούτνικ ανήκει σε εκείνη τη μερίδα των μυθιστοριμάτων του (“Νορβηγικό Δάσος”, “Ο άχρωμος Τσουκουρου Ταζακι” κτλ) που διαδραματίζεται στην πραγματικότητα χωρίς διαλείμματα “μαγείας” ή περίεργων φαινομένων. Τουλάχιστον τα 2/3 της ιστορίας ακολουθεί το μοτίβο αυτό, αλλά στο τέλος πάει να πάρει μια κλίση προς τον μαγικό ρεαλισμό, χωρίς όμως να χαλάει την αίσθηση πραγματικότητας που σου αφήνει το βιβλίο.

Επίσης συμβαίνουν δυο πολύ όμορφα πράγματα. Πρώτον, η ιστορία φεύγει από την Ιαπωνία και ένα μεγάλο μέρος της διαδραματίζεται σε ένα μικρό Ελλήνικο νησάκι κοντά στη Ρόδο και δευτέρον οι ήρωες είναι λιγότερο εσωστρεφείς από ότι είναι συνήθως και πολύ πιο συμπαθητικοί!

Υπήρξαν πολλά πράγματα που αγάπησα. Το ρομαντικό στοιχείο μου άρεσε πολύ, ήταν πολύ γλυκό να βλέπεις τον τρόπο με τον οποίο περιγραφόταν ο έρωτας από τους χαρακτήρες. Η φιλοσοφία της ιστορίας ήταν πολύ δεμένη, κινούταν κυρίως στις έννοιες αγάπης-μοναξιάς, χωρίς όμως να υπερβαίνει και να γίνεται καρικατουρίστικη. Γενικά οι εικόνες που πηδούσαν μέσα απο τις σελίδες ήταν πολύ θελκτικές και με κέρδισαν. Και κυριώς, το βιβλίο αυτό έχει ένα κάποιο τέλος, μια κάποια λύτρωση. Σε αφήνει με μια γλυκιά αισιοδοξία!

Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Μουρακάμι που διαβάζω στα Ελληνικά, μιας και πάντοντε προτιμούσα τις αγγλικές μεταφράσεις. Δεν ήταν και από τις καλύτερες μεταφράσεις που έχουν πέσει στα χέρια μου, αλλά ήταν ικανοποιητική.

Το προτείνω σε όσους αγαπούν τον Μουρακάμι, ειδικά εάν θέλουν κάτι διαφορετικό από αυτόν. Δε θα το συστήσω για μια πρώτη επαφή, διότι δεν είναι αντιπροσωπευτικό του έργου του. Δεν σου αφήνει εκείνη την αίσθηση ονείρου που σου αφήνουν συνήθως τα βιβλία του, παρ’όλα αυτά παραμένει ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο!