“Άγρια Ακρόπολη” του Νίκου Μάντη – review

Στο μέλλον, τα εθνικά κράτη έχουν πάψει να υφίστανται. Στη θέση τους υπάρχουν οι Μητροπόλεις (Νέα Αθήνα, Νέο Λος Άντζελες, Νέο Πεκίνο κ.ο.κ.), τεράστιες πόλεις με αυστηρή, κάθετη στρωμάτωση, που διοικούνται από πανίσχυρες εταιρείες. Μόνο που οι κάτοικοι των πόλεων αυτών δεν ανήκουν μόνο στο ανθρώπινο είδος. Μαζί τους, ή μάλλον από κάτω τους, ζουν οι Νεάντερταλ, αναστημένοι προ-άνθρωποι, οι οποίοι υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν. 

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μάνο, ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος Νεάντερταλ, που παρά την πνευματική του ανωτερότητα σε σχέση με τους υπόλοιπους του είδους του, παραμένει φυλακισμένος στο κατώτατο επίπεδο της Νέας Αθήνας. Ένα αναπάντεχο γεγονός, ωστόσο, θα αλλάξει ριζικά τη ζωή του. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Αυτό θα το κρίνει ο ανγνώστης.

Προσωπικά, δεν έχω άλλη επαφή με την ελληνική επιστημονική φαντασία, αλλά το είδος αυτό αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου. Έτσι, μπορώ να πω με σιγουριά (και κάποια εγκυρότητα), πως η Άγρια Ακρόπολη είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αυτού που ονομάζω «σκεπτόμενο sci-fi». Ο Μαντής καταφέρνει να στήσει ένα ερεβώδες, εφιαλτικό μέλλον, που στηρίζεται στην κυνικότερη πλευρά της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Το ύφος του συγγραφέα είναι πολύ ωραίο και σε γενικές γραμμές διατηρεί καλή ροή. Υπάρχουν κάποια λίγα κουραστικά σημεία, αλλά γρήγορα ξεχνιούνται μπροστά στις θαυμάσιες μυθοπλαστικές ιδέες, όπως η χρήση χαπιών λογισμικού για την απόκτηση γνώσης, οι οποίες εξάπτουν τη φαντασία και θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται σε κάποιο μυθιστόρημα του Philip Dick ή του Frank Herbert. Και παρότι η ιστορία διαδραματίζεται περισσότερο από 100 χρόνια μετά, είναι ολοφάνερα τα κρίματα του παρελθόντος, δηλαδή του δικού μας παρόντος.