Ταινίες και Σειρές που στοίχειωσαν τα παιδικά μας όνειρα

Είτε ήταν “για μεγάλους” και τις είδαμε στα κρυφά, είτε γιατί παρότι απευθύνονταν σε παιδιά, έκρυβαν μια τρομακτική διάσταση, είναι κάποιες ταινίες και σειρές ρε παιδάκι μου, που είχαν στοιχειώσει τα παιδικά μας όνειρα.

Ανήμερα Halloween αποφασίσαμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας μαζί σας.

Του κουτιού τα παραμύθια (Γιώργος Βορριάς)

Το δωμάτιό της είναι έρημο. Οι τοίχοι είναι μαύροι ενώ τα έπιπλα είναι φωτισμένα αλλόκοτα, αφύσικα. Περνάνε δέκα βασανιστικά δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής στο νεκρό χώρο, μέχρι που ακούγεται ο πρώτος ήχος. Είναι το τρίξιμο της πόρτας.

– “Καληνύχτα μαμά!” – “Καληνύχτα Παρασκευούλα και φρόνιμα!”

Αφού η ψυχρή Παρασκευούλα βεβαιωθεί ότι δεν την παρακολουθούν, κοιτάζει κλεφτά έξω από το φωτεινό παράθυρο στο σκοτεινό τίποτα, και με ανατριχιαστική υπόκρουση σε κάτι ανάμεσα σε Αρλέτα και Rachmaninoff, βγάζει κάτω από το κρεβάτι της ένα κουτί με κούκλες που ζωντανεύουν με τη φωνή του Χαϊκάλη και του Κοντογιαννίδη.

Αν αυτό δεν είναι creepy, τότε δεν ξέρω τι είναι…

Terminator 2: Η Μέρα της Κρίσης (thanarm)

Το Terminator 2 αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας και μια από τις σπάνιες περιπτώσεις ταινιών που ξεπερνάει τον προκάτοχό της. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το περιεχόμενό της επικίνδυνο για τη δημιουργία εφιαλτών. Όταν παρακολουθείς όμως την ταινία στην ευαίσθητη ηλικία των 9 ετών, τα πράγματα μπορούν εύκολα να πάρουν μια διαφορετική τροπή. Θυμάμαι τον εαυτό μου, κουλουριασμένο με την ζεστή κουβέρτα σφιχταγκαλιάζοντας ένα αρκουδάκι, να προσπαθώ αποτυχημένα να διώξω τις παρεισφρητικές εικόνες λιωμένης καυτής λάβας και δολοφονικών αιχμηρών αντικειμένων από υγρό μέταλλο. Προφανώς πέρασαν αρκετά χρόνια για μπορέσω να βυθιστώ ξανά στον κόσμο του Κάμερον και να απολαύσω την εκρηκτική λαίλαπα της αποτροπής της Μέρας της Κρίσης.

The Fly (Γιώργος Βορριάς)

Όλοι μας πιστεύω έχουμε κάποια ταινία που θέλαμε πολύ να δούμε και δε μας άφηναν γιατί “δεν ήταν για την ηλικία μας” και τελικά την είδαμε στα κρυφά… Ε εμένα αυτή η ταινία έμελλε να είναι η “Μύγα” του David Cronenberg…

Τι κι αν οι γονείς μου με απέτρεψαν όταν την βρήκα στο video club… Εγώ αναγνώρισα στο οπισθόφυλλο τον Jeff Goldblum από το Jurassic Park που πρόσφατα είχα δει και ήταν ό,τι πιο τέλειο  είχαν αντικρίσει τα μάτια μου μέχρι τότε! Ήταν αδύνατο να μην το συνδέσω, οπότε μόλις βρήκα την ευκαιρία και την πέτυχα στην τηλεόραση, κάθισα προσηλωμένος και την είδα! Δεν άντεξα βέβαια μέχρι το τέλος, και είχα εφιάλτες για μήνες! Πέρασαν χρόνια για να ξαναδώ την ταινία κανονικά και να εκτιμήσω και τη σκηνοθετική ματιά του Cronenberg!…

Για όσους δεν την έχετε δει, δείτε την. Αν πάλι δεν σκοπεύετε να το κάνετε, μπορείτε να πάρετε μια γεύση για το τι εννοώ από αυτό το βίντεο :

Χαμένη Λεωφόρος (thanarm)

Η σκηνοθετική ματιά του σουρεαλιστή δημιουργού David Lynch μπορεί να στοιχειώσει τα όνειρα κάθε ανυποψίαστου θεατή, ανεξαρτήτου ηλικίας. Πόσο μάλλον όταν στην αρχή των εφηβικών χρόνων επιλέγεις να δεις την Χαμένη Λεωφόρο. Δεν θυμάμαι να κατάλαβα πολλά από την υπόθεση της ταινίας και σίγουρα αυτό δεν άλλαξε με τις επόμενες θεάσεις όντας πια ενήλικας. Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρώτη φορά που αντίκρισα το πρόσωπο του Mystery Man. Αυτή η τρομακτική χλωμή φιγούρα έμεινε χαραγμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μου, δημιουργώντας ένα άγχος αναμονής για την επικείμενη εμφάνισή της, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της ταινίας, αλλά και στις νύχτες που ακολούθησαν. Με την ίδια ευκολία που ο Mystery Man αντικρίζοντας πρόσωπο με πρόσωπο τον Μπιλ Πούλμαν ισχυριζόταν ότι ακριβώς εκείνη τη στιγμή βρισκόταν σπίτι του, ποιος μπορούσε να με διαβεβαιώσει ότι δεν θα μπορούσε με την ίδια ακριβώς ευκολία να ήταν μέσα στο δωμάτιο μου; Είκοσι χρόνια μετά αντιλαμβάνομαι λίγο περισσότερο τον λόγο ύπαρξης των δεικτών καταλληλότητας των ταινιών…