“Η καλοσύνη των ξένων” του Πέτρου Τατσόπουλου – review

Υπόθεση:

“Είτε νόμιμη είτε παράνομη, κάθε υιοθεσία εμπεριέχει τους δικούς της κινδύνους. Δεν ξέρεις πού θα σταθεί η μπίλια. Ποιος θα βγει τελικά κερδισμένος. Σε ένα παιχνίδι με ρευστούς κανόνες, όπου όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται, δεν μπορείς παρά να ευχηθείς να μην σου συμβεί το χειρότερο. Να αφεθείς στις αγαθές προθέσεις των αγνώστων. Στην καλοσύνη των ξένων. Ο Πέτρος Τατσόπουλος αφηγείται την ιστορία της υιοθεσίας που γνωρίζει καλύτερα. Τη δική του υιοθεσία. Μια υπόθεση ξεκαρδιστική όσο και συγκινητική, αν και συνήθως για τους λάθος λόγους.”

Review:

Το βιβλίο αυτό το είχα στην κατοχή μου πάνω από ένα εξάμηνο πριν το πιάσω στα χέρια μου. Δεν το αποτολμούσα, γιατί δεν πίστευα ότι είχε κάτι να μου προσφέρει, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα μου αρέσει. Έκανα λάθος στο δεύτερο κομμάτι, το βιβλίο μου άρεσε αρκετά, αλλά σίγουρα δεν έμεινε μαζί μου η ιστορία.

Αν και δεν θα την έλεγα μια ολοκληρωμένη βιογραφία, ο Πέτρος Τατσόπουλος αφιερώνει τα ¾ του βιβλίου στο κύριο θέμα του, που είναι η υιοθεσία του, και το υπόλοιπο ¼ είναι κάποιες σκόρπιες πληροφορίες για την προσωπική αλλά και την επαγγελματική του ζωή.

Η γραφή του Τατσόπουλου μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι οικεία, αρκετά εύκολη, με μικρές εκρήξεις λυρισμού και το χαρακτηριστικό που μου άρεσε πάνω από όλα : άμεση. Νομίζεις πως βγήκες για κρασί και μεζέ με έναν φίλο που έχεις καιρό να τον δεις και σου μιλάει για τη ζωή του, εντελώς άνετος και με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπο του.

Δεν ξέρω πώς να μιλήσω για τον ίδιο τον συγγραφέα· κατά πόσο μπορώ και είναι πρέπον να κρίνω τον χαρακτήρα που δείχνει στο βιβλίο. Όχι γιατί ντρέπομαι ή κωλύομαι, αλλά γιατί δεν μπορώ να ξέρω πόσα είναι αληθινά και πόσα είναι η περσόνα που εκείνος έχει σχεδιάσει για τον ίδιον. Δεν νομίζω πως αν τον γνώριζα από κοντά θα τον συμπαθούσα.

Ο Τατσόπουλος έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, που για να είμαι ειλικρινής προσπαθεί να χαλιναγωγήσει – συχνά ανεπιτυχώς- γνωρίζει το πόσο ταλαντούχος είναι και δεν περιμένει εμένα ή κανέναν να του το πει. Είναι επίσης και κακομαθημένος, όπως λέει ο ίδιος, και συχνά βάζει τις ανάγκες του πρώτες. Παρ’όλα αυτά, το θέμα της υιοθεσίας το πιάνει πολύ όμορφα και με έναν κάπως απρόσωπο τρόπο. Δεν κατηγορεί κανέναν, ούτε επιρρίπτει ευθύνες, αλλά ίσως έτσι δεν μπήκε πότε στο θέμα μέχρι τα μπούνια και εγώ δεν κατάφερα να δεθώ συναισθηματικά με εκείνον ή την όλη κατάστασή του.

Από όλη την εμπειρία μου βγήκα με την επιθυμία να αγοράσω ένα ακόμα δικό του βιβλίο για να έχω σφαιρική άποψη. Δεν ξέρω εάν θα το πρότεινα, δε θα είναι κατάλληλο για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας, διότι το βρήκα βαρετό, παρόλο που μου άρεσε.