Mother! – review

Mother!

Η νέα ταινία του Aronofsky, σκηνοθέτη των “Black Swan” και “Requiem for a Dream“, μετά την πανελλήνια πρεμιέρα της στις Νύχτες Πρεμιέρας, βγήκε στις ελληνικές αίθουσες και έχει διχάσει κοινό και κριτικούς. Πολλά γράφτηκαν και πολλά ειπώθηκαν για το Mother! Μέσα σε αυτά και το γεγονός πως σε επίσημη πρεμιέρα η Jennifer Lawrence σήκωσε το μεσαίο δάκτυλο σε δημοσιογράφο που τόλμησε να πει ότι δεν του άρεσε η ταινία της. Σίγουρα λοιπόν βρίσκεται ανάμεσα στις πολυαναμενόμενες της χρονιάς.

Η ιστορία ξεκινάει με την πρωταγωνίστρια, της οποίας δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα, να ξυπνάει σε ένα άδειο σπίτι, κάπου στην εξοχή. Τρομαγμένη ψάχνει μέσα στο σπίτι τον άνδρα της, ο οποίος φανερώνεται μπροστά της στα ξαφνικά. Την επόμενη στιγμή ένας άγνωστος άνδρας μαζί με την γυναίκα του θα εισβάλουν στην ζωή τους και από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει το απόλυτο χάος.

Πρώτα θα ξεκινήσω με κάποια σχόλια για τη σκηνοθεσία. Εάν εξαιρέσεις δύο-τρεις πολύ καλές στιγμές, δυστυχώς ο σκηνοθέτης, στην υπόλοιπη ταινία, αναλώθηκε στο να ακολουθεί μονίμως σε απόσταση αναπνοής την Jennifer Lawrence με hand-held αποπνικτικά κοντινά πλάνα. Ένα από τα πιο κουραστικά στοιχεία της. Όταν ο Aronofsky σταματούσε τις βόλτες στο σπίτι και κινηματογραφούσε διάλογο, τοποθετούσε ξανά την πρωταγωνίστρια σε κάθε πλάνο, φροντίζοντας να υπάρχει κάτι από αυτήν – έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της – σε κάθε κάδρο. Όταν η κάμερα έφευγε από τον συνομιλητή της και επικεντρώνονταν σε αυτήν, μονοπωλούσε όλα τα αντίστοιχα δικά της πλάνα. Και πάντα όχι σε κάτι λιγότερο από close-up. Κάτι που στην αρχή περνούσε απαρατήρητο, αλλά μετά το πρώτο τέταρτο (εάν μάλιστα σκεφτείς ότι το πρώτο μέρος της ταινία βρίθει διαλόγων) κατάντησε εκνευριστικό, επιτηδευμένο και εγωιστικό.

Το κακό είναι ότι, επειδή η Jennifer Lawrence κουβαλάει στις πλάτες της ολόκληρη την ταινία λόγω του κινηματογραφικού χρόνου που της έχει ανατεθεί και επειδή ερμηνευτικά είναι κάπως υποτονική, όλο αυτό είχε μια αρνητική επίδραση στο συνολικό αποτέλεσμα, κάτι που μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Νομίζω τα τελευταία χρόνια υποκριτικά η Lawrence έχει μια φθίνουσα πορεία, χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης, λόγω της αυτάρεσκης συμπεριφοράς της, εντός και εκτός δουλειάς και καταστάσεις όπως αυτές που περιγράφω στον πρόλογο δεν τη βοηθάνε καθόλου. Προς το τέλος της ταινίας βέβαια, σαν να βρήκε λίγο τον παλιό εαυτό της  και αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι παίζει για ακόμα μια φορά τον ρόλο μιας – ας πούμε – τρελής. Μανιέρα που αποκόμισε μαζί με το πρώτο της Όσκαρ. Όμως τελικά δεν κατάφερε να μας πείσει, εξαιτίας του συνολικού κωμικοτραγικού παιξίματος της.

Το σενάριο και όλα τα νοήματα που ήθελε να περάσει ο σκηνοθέτης είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα. Συνοπτικά πιστεύω ότι είχε μια πολύ καλή πρώτη ύλη στα χέρια του, η οποία όμως δεν κατάφερε να καταλήξει κάπου. Εκτός από τους αρκετά προφανείς θρησκευτικούς παραλληλισμούς, τους οποίους μπορείς να διακρίνεις με το ξεκίνημα της ταινίας (εάν έχεις δει μάλιστα και το “Μωρό της Ρόζμαρι”, ίσως τους υποψιαστείς από την περίληψη της πλοκής και μόνο), ο σκηνοθέτης στρίμωξε σε αυτή και θέματα όπως η οικολογία και η θέση της γυναίκας, με αποτέλεσμα η τελευταία πράξη της να βομβαρδίζει το κοινό με εικόνες και σκηνές οι οποίες όμως, επειδή δεν είχαν το χώρο και τον χρόνο να αναπτυχθούν, το μόνο που κατάφεραν ήταν να κάνουν την θέασή τους δύσκολη.

Σίγουρα η “Μητέρα!” δεν αποτελεί μια από της καλύτερες στιγμές του Aronofsky, αλλά η ταινία αυτή αξίζει μια θέαση. Δείτε το και διαλέξτε μεριά.

About The Author

Νικήτας Ηλιόπουλος Ο Νικήτας γεννήθηκε στην Αθήνα και τώρα σπουδάζει Πληροφορική και Τηλεπικοινωνίες. Του αρέσουν οι ταινίες υπερβολικά πολύ και προτιμά τόσο τον αμερικανικό όσο και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, γιατί όταν μια ταινία είναι καλή δεν την περιορίζουν τα σύνορα. Γνώρισε το θέατρο από μικρός και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Αγαπάει το διεθνές θέατρο αλλά και τις αρχαίες τραγωδίες. Πιστεύει ότι, αν ο σκηνοθέτης έχει μεράκι τότε μπορούν να γίνουν θαύματα. "If you only read the books that everyone else is reading then you can only think what everyone else is thinking" είναι η φράση που έχει μείνει από τα βιβλία που έχει διαβάσει. Το διάβασμα είναι τρόπος ζωής. Από κλασσική μέχρι και παγκόσμια λογοτεχνία (έκτος απο τα βιβλία της σχολής βέβαια) το διάβασμα καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ημέρας του. Συνεργάστηκε πρόσφατα με το SpoilerAlert.gr και ευελπιστεί για την καλύτερη δυνατή συνεργασία.
0 0 votes
Article Rating
Subscribe
Notify of

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments