Νεκρές ώρες – review

Η ελληνική νουάρ λογοτεχνία περνάει ίσως την καλύτερη περίοδό της, καθώς πολλοί συγγραφείς καταπιάνονται με το είδος και προσφέρουν καλά βιβλία. Ο Βασίλης Δανέλλης είναι ένας από τους νεότερους και πιο ταλαντούχους. Οι Νεκρές Ώρες είναι το πιο πρόσφατο πόνημά του και ελπίζω ότι το επόμενο δεν θ’ αργήσει.

Ένας ανώνυμος εκτελεστής που γερνάει, μας απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο. Μοιράζεται τις μύχιες σκέψεις του πριν και αφότου πατήσει τη σκανδάλη, ενώ μας τραβάει στον μίζερο κόσμο του που μυρίζει αλκοόλ και βρώμικα σάντουιτς. Παράλληλα, όμως, μας αποκαλύπτει την αγωνία του για τη φυσική φθορά μυαλού και σώματος και για την ανάγκη του να νιώσει ένα γυναικείο χάδι.

Για την υπόθεση δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά. Κι αυτό γιατί, υπό μία έννοια περνάει σε δεύτερη μοίρα, αφού ο Δανέλλης επικεντρώνεται στις σκέψεις και τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή του. Αλλά και γιατί οι πρώτες σελίδες δίνουν την αίσθηση μιας συλλογής χαλαρά συνδεδεμένων διηγημάτων. Πρόκειται όμως για μυθιστόρημα, ή έστω νουβέλα όπως αναφέρει (πανέξυπνα) ο ίδιος ο φονιάς, καθώς σταδιακά σχηματίζεται μια ευρύτερη εικόνα. Έτσι, με αναπάντεχο σχεδόν τρόπο, καταλήγει να γίνει ένα πραγματικό page-turner. Ο μικροπερίοδος λόγος (υπερβολικά ίσως, στην αρχή) και ο διακριτικός κοινωνικός σχολιασμός ολοκληρώνουν το παζλ ενός παραδειγματικού υπαρξιακού νουάρ, που αξίζει να διαβάσουν οι φίλοι του είδους.

468×60 Fiction Category – Banner Rotator