#Oscars2021 Κατάταξη Υποψηφίων Ταινιών Για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

Μιας και έχουμε μπει για τα καλά στην τελική ευθεία για την 93η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου με τις σχετικές συζητήσεις και τα αντίστοιχα στοιχήματα να έχουν τον πρώτο λόγο, είπαμε να ιεραρχήσουμε τις 8 ταινίες που είναι υποψήφιες για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας από την χειρότερη στην καλύτερη. Η λίστα που ακολουθεί διέπεται από το ξεκάθαρο υποκειμενικό γούστο του γράφοντα και ουδεμία σχέση έχει με τις προβλέψεις για το πώς θα κινηθεί η Ακαδημία στην βράβευση των υποψήφιων ταινιών.

8. Mank

Ποιος θα μου το ‘λεγε ότι η ταινία ενός από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες θα βρισκόταν στην κούρσα των βραβείων με 10 υποψηφιότητες και εγώ θα την τοποθετούσα στην τελευταία θέση της λίστας. Όχι, αυτό δεν σημαίνει ότι το Mank είναι μια κακή ταινία αλλά σίγουρα είναι η πιο απογοητευτική με βάση τις προσδοκίες που έχεις από τους συντελεστές της. Είναι μάλλον από εκείνες τις περιπτώσεις ταινιών που ενώ σχεδόν όλα τα επιμέρους στοιχεία της αγγίζουν την τελειότητα, όταν όλα μαζί απαρτιώνονται προσφέρουν ένα αδύναμο αποτέλεσμα.

7. Η Δίκη των 7 του Σικάγο

Η μια από τις δυο πολιτικές ταινίες της φετινής διοργάνωσης στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας, αντιπροσωπεύει το κίνημα #BlackLivesMatter και έχει για οδηγό τον πολύ επιτυχημένο συγγραφέα δικαστικών δραμάτων Άαρον Σόρκιν, ο οποίος γράφει το σενάριο και την σκηνοθετεί. Μόνο που η δύναμη της συγγραφική του πένας δεν συμβαδίζει αναλογικά με την δύναμη των σκηνοθετικών του οδηγιών με αποτέλεσμα να παραδίδει μια πολύ αξιόλογη ταινία που δεν καταφέρνει να απογειωθεί ποτέ.

6. Judas and the Black Messiah

Η δεύτερη πολιτική ταινία που βρίσκεται υπό τη σκέπη του κινήματος #BlackLivesMatter είναι και αυτή βασισμένη σε αληθινή ιστορία και μάλιστα ο χαρακτήρας του «Black Messiah» εμφανίζεται και στην Δίκη των 7 του Σικάγο. Και εδώ μιλάμε για μια δυνατή ταινία, που ίσως η υπερφόρτωση γεγονότων και χαρακτήρων και η έντονη κάποιες στιγμές προσπάθεια της να γίνει «ακαδημαϊκή» δεν καταφέρνουν να την κάνουν να ξεχωρίσει. Πάραυτα οι κοινωνικό-πολιτικές προεκτάσεις της στην εποχή μας που ο επαναστατικός αναβρασμός βρίσκεται και πάλι στα κόκκινα δύσκολα αφήνει κάποιον ασυγκίνητο.

5. Minari

Αυτή η γλυκόπικρη ιστορία που μιλάει κορεάτικα αλλά είναι μια πέρα για πέρα αμερικανική ταινία καταφέρνει χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις να γίνεται βαθιά συγκινητική και χωρίς υστερικές υπερβολές να γίνεται ειλικρινά συναισθηματική. Ταυτόχρονα φαντάζει και πολύ προσωπική αφού ο Κορεάτης σκηνοθέτης την έχει μπολιάσει με στοιχεία της δικής του εμπειρίας κατά την μετάβαση της οικογένειας του στην Αμερική. Αυτό που ξεχωρίζει όμως είναι η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της γιαγιάς καθώς και η σχέση της με τον γλυκύτατο εγγονό της.

4. Promising Young Woman

Αυτή η βρετανική ταινία παίρνει επ’ ώμου το κίνημα #MeToo μετουσιώνοντας το σε ένα καυστικό κατηγορώ για όλη την υπέρμετρα απαράδεκτη έμφυλη βία που υπάρχει γύρω μας. Με ένα πανέξυπνο και ανατρεπτικό σενάριο που εναλλάσσεται αβίαστα μεταξύ της μαύρης κωμωδία και του δράματος και μια εύστοχη σκηνοθεσία που ενορχηστρώνει ρεαλιστικά μια κατά βάση απίθανη ιστορία, αυτή η ταινία αποτελεί αδιαμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς.

3. Sound of Metal

Ο Ριζ Αχμέντ με μια ανατριχιαστικά ρεαλιστική ερμηνεία μας βάζει κυριολεκτικά στο πετσί του ατόμου που έρχεται αντιμέτωπο με την αναπηρία. Σε αυτό βοηθάει και το απίστευτο ηχητικό μοντάζ, που μετατρέπει την όλη εμπειρία σε ό,τι πιο βιωματικό μπορεί να σου προσφέρει μια κινηματογραφική ταινία.

2. The Father

Αυτή η ταινία σε βάζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στα παπούτσια ενός ατόμου που έρχεται αντιμέτωπο με την άνοια. Ταυτόχρονα σε τρομάζει, σε συγκινεί και σε μπερδεύει βάζοντας σε να νιώθεις παρόμοια συναισθήματα με αυτά που πιθανότατα βιώνει και ένας ανοϊκός ασθενής. Φυσικά το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι τόσο δυνατό αν δεν είχε και τις απαραίτητες υποκριτικές ενισχύσεις. Ο Άντονι Χόπκινς ξεπερνάει τον εαυτό του και μας δίνει πιθανότατα την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.

1. Nomadland

Η ταινία της Κλόε Ζάο έρχεται συγκυριακά να μας μιλήσει για την φυγή σε μια χρονική στιγμή που όλοι μας είμαστε καθηλωμένοι στον καναπέ του σπιτιού μας. Έρχεται να μας μιλήσει για το δεύτερο βήμα μετά την οικονομική κατάρρευση σε μια χρονική στιγμή που οι τσέπες των περισσότερων αδειάζουν ανησυχητικά. Και τέλος έρχεται να μας μιλήσει για μια ενδότερη υπαρξιακή αναζήτηση σε μια χρονική στιγμή που οι περισσότεροι βρισκόμαστε αναγκαστικά περισσότερο απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Και το κάνει αριστουργηματικά έχοντας αρωγό τις μελαγχολικές συνθέσεις του Λουντοβίκο Αϊναούντι, μια συγκλονιστική φωτογραφία και το υποκριτικό ταπεραμέντο της Φράνσις Μακ Ντόρμαντ.