Snowpiercer

Πρώτα γαλλικό graphic novel, μετά ταινία του Bong Joon-ho (Parasite, ντε!) και τελος εδώ και μιάμιση σεζόν παραγωγή στο Netflix. Η σειρά κατόρθωσε να περάσει από σαράντα κύματα μέχρι να καταλήξει στην οθόνη – και χωρίς καν να εμπλακεί η φάση «κορωνοϊός»! Μιλάμε για αγνά, παραδοσιακά χολυγουντιανά «μαδομού*ια» μεταξύ παραγωγής, καναλιού και showrunner, που λένε και στο χωριό μου.

Λοιπόν, κατ’αρχάς η ταινία του 2013 ήταν ένα αρκετά περίεργο scifi δημιούργημα, με ένα τεράστιο τρένο στο οποίο έχει στοιβαχτεί ο,τι έχει μείνει από την ανθρωπότητα, αφού καταφέραμε μετά από πόλεμο να καλύψουμε τον ουρανό με μόνιμα σύννεφα και να κάνουμε τον πλανήτη μια τεράστια παγωμένη μπάλα. Έχοντας περάσει κάμποσα χρόνια, το τρένο είναι μια φονταμενταλιστική σουρεάλ δυστοπία, χωρισμένο σε κάστες ανάλογα με την κοινωνική και οικονομική κατάσταση του καθενός, αλλά και την χρησιμότητα του στο τρένο.

Δίχως να κρύβεται στιγμή από την οφθαλμοφανή αλληγορία που όλο αυτό φέρνει, στην ουρά του τρένου βρίσκονται οι… «τελευταίοι τροχοί της αμάξης», μέσα στην εξαθλίωση και με μόνο τα απολύτως βασικά για την επιβίωση, που τους δίνονται «χαριστικά» από το υπόλοιπο τρένο. Στη μέση βρίσκεται η χρήσιμη «εργατική τάξη», ενώ στα πρώτα βαγόνια οι αριστοκράτες. Γενικά η ταινία είναι scifi σχολής «Terry Gilliam», είναι ένα γαλλικό κόμικ ερμηνευμένο από έναν από τους πλέον ιδιαίτερους Νοτιοκορεάτες σκηνοθέτες, έχει ηθοποιάρες, είναι -το λιγότερο- ενδιαφέρον, δείτε το.

Τα λέω όλα αυτά γιατί σε γενικές γραμμές ισχύουν (περίπου) και στη σειρά. Σχεδόν ίδιο θέμα, σχεδόν ίδιο τρένο, ίδια παγωμένη γη, ξανά κάστες στο τρένο, στα τελευταία βαγόνια οι παρίες, στα πρώτα οι ουάν περσέντερς.

Η διαφορά είναι ότι εδώ έχουμε μια κατεξοχήν αμερικανική παραγωγή, από αυτές που είναι μαλωμένες με την έννοια της αλληγορίας, οπότε πήρανε την όλη ιδέα και την γύρισαν εντελώς, απολύτως κι 100% στα σοβαρά, ωσάν ένα τρένο με 1000 βαγόνια που γυρίζει ατέρμονα την υφήλιο στους -120 βαθμούς κελσίου και που τα περισσότερα αγαθά πηγαίνουν σε κάτι τέως πρίγκιπες και μαρινάκηδες που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στην επιβίωση και λειτουργία του τρένου, είχε ποτέ σκοπό να σταθεί σαν κάτι παραπάνω από καραμπινάτος συμβολισμός.

Κι όμως δεν ξέρω γιατί – να ναι το ολοφάνερο μεράκι της παραγωγής, να ναι το θράσος της απόλυτης σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζεται το κόνσεπτ – αν κάνεις υπομονή δυο-τρία επεισόδια, το όλο πράγμα αρχίζει να παίρνει μπρος.

Ξεκινώντας σαν χλιαρό αστυνομικό κυνήγι δολοφόνου μέσα στο τρένο, οι δημιουργοί γρήγορα καταλαβαίνουν τι δουλεύει, βρίσκουν τον ρυθμό τους, στέλνουν την όλη πλοκή με το έγκλημα στο “πίσω βαγόνι” σεναριακά και επικεντρώνονται στο να σου «πουλήσουν» τον κόσμο του τρένου, να του δώσουν μορφή, ανάσα, χαρακτήρα και προσωπικότητα.
Και ξαφνικά ζεις κι εσύ μέσα στην παράνοια, έχεις πιστέψει αυτό το θεόμουρλο τρένο, και παρακολουθείς με όρεξη και στα σοβαρά το πράγμα, την ταξική πάλη των πίσω βαγονιών απέναντι στα μπροστινά, τα μυστήρια, τις πλεκτάνες, τους έρωτες, πορώνεσαι με την κοινωνικοπολιτική διάρθρωση του τρένου, τις διάφορες σέχτες και κουλτούρες (ναι, κουλτούρες) που έχουν αναπτυχθεί, τους χαρακτήρες, τις ανατροπές.

Και να σας πω κάτι. Το ξέρω, τα κοινωνικά του μηνύματα είναι ένα μόλις σκαλί πιο πάνω από το Hunger Games, αλλά είναι κάποιες μέρες που νιώθεις οτι έχεις φάει στη μάπα ένα χρόνο με τον Κόβιντ, κι απλά θες να δεις ένα αστυνομικο-κοινωνιολογικο-ταξικο-περιπετειο εύπεπτο scifi, πάνω σε ένα τεράστιο τρένο με χίλια βαγόνια που διασχίζει την αιώνια παγωμένη Γη.

Η 2η σεζόν παίζει στο Νετφλιξ, το οποίο μας βασανίζει και δείχνει ένα επεισόδιο τη βδομάδα.