Star wars: the force awakens (spoiler free review)

Η αλλιώς “η ταινία που θα θέλαμε να είχε κάνει ο Lukas στα prequels, αλλά δεν έκανε”.
Η αλλιώς “η ταινία που επιστρέφει το μύθο στη βάση του και ταυτόχρονα τον εκμοντερνίζει”.

Θα ξεκινήσω ανάποδα. Φεύγοντας από την αίθουσα δεν αναρωτιέσαι αν θα το ξαναδείς, αλλά πόσες φορές θα το ξαναδείς.
Είναι πάντα δύσκολα τα sequels, ειδικά όταν έχουν προηγηθεί κάτι ψιλοκραγμένα prequels, όμως εδώ ο μάστερ της ανανέωσης των franchise, ο μέγας JJ Abrams, καταφέρνει κάτι που σπάνια βλέπεις. Επιστρέφει την ταινία στις ρίζες της, στην ορίτζιναλ τριλογία, έχοντας χωνέψει καλά όλη την κριτική για τις ταινίες Ι-ΙΙΙ και γνωρίζοντας απ’έξω και ανακατωτά όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν το Star Wars universe τόσο λατρεμένο.
Πολλά είναι οικεία και μας θυμίζουν κάτι: που χου, το περιβάλλον, τα πλανητικά συστήματα, η δυναμική των διαπροσωπικών σχέσεων, οι σκηνές μάχης και δράσης, ακόμη ακόμη η δομή και αυτό που δεν ξέρω πώς να στο μεταφράσω, το character beats. Αλλά – και εδώ είναι η μαγκιά του JJ – δεν ξεφεύγει ποτέ σε ξεδιάντροπο fan service και μας απογειώνει ακριβώς γιατί μας προσέχει και σέβεται τους fans, έστω και αν σε κάποια σημεία νιώθεις ένα deja vu και μπορείς να μαντέψεις το παρακάτω.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΑΛΑΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ.
Κάτι τέτοιο επιχείρησε να κάνει κ ο Πίτερ Τζάκσον στο Χόμπιτ με χμ αποτελέσματα.
Χωρίς -ευτυχώς Θεέ μου- την ανάμειξη του Λούκας, (ξέχνα τα midi chlorians, τις στατικές σκηνές στη Senate και σλαπστικ εξωγήινες σαύρες (Jar Jar Binks gone and forgotten) η νέα ταινία είναι ρετρό και post modern μαζί, έχοντας πλήρη συνείδηση του τι ρόλο βαράει στο franchise, ακολουθώντας πάντα τη βασική δομή. Έχουμε μια σκοτεινή δύναμη, το First Order που θέλει να συντρίψει τη Resistance, έναν Vader groupie, στρατηγούς και Stormtroopers ενώ από την άλλη τη Resistance, το Han Solo, Princess Leia, Chewbacca, C3PO, R2D2 και τα νέα πρόσωπα, Rey, Finn, Poe (ααχ Οσκαρ Αιζακ) καιιιιι B-88, που από την πρώτη εμφάνιση μαζεύει όλες τις καρδιές μας.

ΑΝΤΕ ΠΑΓΑΙΝΕ ΜΑΡΒΕΛ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Μας έχει ζαλίσει τον έρωτα η Μάρβελ με το diversity και το πότε θα κάνει ταινία με female superheroine και πήγε κι έκανε αυτό το σιχαμένο Brutasha στους Avengers και ξενέρωσε και τη Black Widow και δεν μας χαιρετάς Μαρβελ… Μέχρι να αποφασίσεις εσύ να εκμοντερνιστείς και σεβαστείς το γυναικείο κοινό σου, εγώ θα είμαι Rey stan και άντε γεια. Προφάνως, λόγω του Laurence Kasdan του επικού Empire Strikes Back και λόγω που κ ο ίδιος ο JJ είναι στο σεναριακό τιμόνι Ε ΝΑΙ έχουμε επιτέλους έναν πλήρως ανεπτυγμένο, με backstory και μέλλον, γυναικείο χαρακτήρα δυναμικό και συναισθηματικό, όπως ήταν η Leia στην πρώτη της εμφάνιση και χωρίς ποτές να λέει την ατάκα “Help me Obi Wan Kenobi, you’re my only help”, γιατί δεν χρειάζεται τη βοήθεια ενός άντρα, μπορεί και κουβαλάει στους ώμους της την ταινία και σε ενθουσιάζει και θα γεμίσει το εμπόριο με κούκλες Rey σύντομα και εγώ μπορεί να αγοράσω μία, μπορεί και δύο…

Αλλά όχι μόνο η Rey, όλοι οι νέοι χαρακτήρες αποκτούν οντόντητα άμεσα, είναι εξαιρετικά καλογραμμένοι και στέκονται άνετα δίπλα στους ογκόλιθους του παρελθόντος.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΑΓΚΙΑ ΤΟΥ ΤΖΕΙ ΤΖΕΙ.
Ο Φιν. Στο σύμπαν του Star Wars το κοινωνικό σχόλιο ήταν πολύ υπόγειο, νύξεις είχαν γίνει για τη δουλεία των ρομπότς και η φασιστική/ναζιστική χροιά της Αυτοκρατορίας πολύ μακρινή σύνδεση (έως καθόλου). Εδώ, ο JJ τα ανατρέπει, καστάρει έναν μαύρο ΚΑΙ Stormtrooper και μας δίνει μια άλλη οπτική γωνία, πέραν των Τζεντάι και Σιθ και Επανάσταση και Χαν Σολο και Βέιντερ. Ο ίδιος δε ο Φιν  με τα νευρικά αστεία του, την ατόφια φωτεινή καρδιά του και το πάθος του, αποτελεί έναν ήρωα που δεν ήξερες ότι έλειπε από το universe και παρ’όλα αυτά σου είχε λείψει.
Ρούφα το αβγό σου Μαρβελ και περίμενε εσύ το 2018 για τον Black Panther και άσπρισε και τον Dr Strange και δεν κάνεις μόνο εσύ χιούμορ.

Ω ΧΙΟΥΜΟΡ και δεν είναι απ’το Τζαρ Τζαρ.
Πόσο γέλιο, έξυπνο, αυθάδες και πνευματώδες, χωρίς να καταφεύγει σε dude/bro-ιλα φάση χιούμορ (Guardians of the Galaxy, για σας λεω). Οι αφοί Ρούσσο ας κρατούν σημειώσεις.

35 mm.
Ε ναι. Αφήσαμε πίσω μας τις πράσινες οθόνες των prequels, καστάραμε επιτυχημένους νέους ηθοποιούς και πετυχαίνουμε αποτέλεσμα χειροποίητου εφέ ορίτζιναλ τριλογίας. Εύγε Τζει Τζει. Και αν είπαμε καμιά κουβέντα για το Lost, αν σε κράξαμε λίγο για το Star Trek Into the Darkness, ψωμί και αλάτι…

Με ένα κυκλικό και άκρως Star Wars-ιανό τρόπο αν με ρωτάς να τη δεις, είσαι δεν είσαι φαν, η απάντηση είναι ναι, πόσες φορές είπαμε; Συνδέει την ορίτζιναλ τριλογία του χτες με το τώρα και χτίζει γερά τη βάση για το μέλλον, εκκαθαρίζει όλα εκείνα που μας χαλάσανε για να μας πει πως το Franchise είναι εδώ, με προβλεπόμενες εισπράξεις τύπου Avatar, ενωμένο δυνατό. Σε ένα ράντσο μακριά σε μακρινή Πολιτεία της Αμερικής (και ίσως και σε έναν δικό του μακρινό γαλαξία) ο Τζόρτζης ο Λούκας θα σκέφτεται «aha this is how they do it».
Δεν πειράζει Τζορτζ, εμείς σ’αγαπάμε ως έχει.

Semiramis