Αγαπημένες Ταινίες του 2021 | Τop-10

To 2021 παραδόξως υπήρξε η χρονιά που έσπασα το προσωπικό ρεκόρ ταινιών σε κινηματογραφική αίθουσα. Λίγο η πολύμηνη καραντίνα με τις κλειστές αίθουσες λίγο και η έναρξη της πανδημίας το προηγούμενο έτος, δεν ήθελε και πολύ να ανοίξει η όρεξη για απόλαυση ταινιών στο μεγάλο πανί.
Παράλληλα, η σχεδόν ταυτόχρονη έξοδος ταινιών σε streaming πλατφόρμες μαζί με τις σκοτεινές αίθουσες είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει σωρεία διαθέσιμων τίτλωνγια προβολή. Πέραν όμως από την ποσότητα, έχω την αίσθηση ότι ποιοτικά ο πήχης έπεσε αρκετά με αρκετές από τις ταινίες που προβλήθηκαν να ταιριάζουν περισσότερο σε μια κατ’ οίκον προβολή παρά να “φωνάζουν” για θέαση στις διαστάσεις της κινηματογραφικής οθόνης.
Λογικό επακόλουθο των ανωτέρω είναι η λίστα που ακολουθεί να πέρασε από ουκ ολίγες διορθώσεις, με τις αφαιρέσεις και τις προσθήκες να παίρνουν φωτιά μέχρι και την στιγμή που γράφτηκαν αυτές οι λέξεις.
Με φθίνουσα σειρά λοιπόν, ξεκινώντας από την συγκριτικά πιο αδύναμη και καταλήγοντας σε αυτή που ξεχώρισε, αυτές είναι οι 10 καλύτερες ταινίες του 2021.

10. The Suicide Squad του James Gunn/ Spider-man: No Way Home του Jon Watts

Ναι εντάξει εδώ κλέβω λίγο αφού δύο ταινίες καταλαμβάνουν μία θέση αλλά δεν μπορούσα να αφήσω κάποια απέξω για τελείως διαφορετικούς λόγους. Αμφότερες από τον κινηματογραφικό κόσμο των υπερηρώων και η μοναδική ομοιότητα μεταξύ τους σταματάει κάπου εδώ. Από την μία έχουμε την πιο εύστοχη r-rated ταινία του DCU με τις σωστές ισορροπίες δράσης-χιούμορ-βίας και από την άλλη το πιο διασκεδαστικά καλοστημένο fan service προϊόν της 4ης φάσης του MCU. Tο The Suicide Squad ανέδειξε για ακόμη μία φορά το “μαγικό” σεναριακό άγγιγμα του Τζέιμς Γκαν που έδωσε βάθος και συναισθηματικό υπόβαθρο σε ήρωες δικαιολογώντας ταυτόχρονα όλα τα βουτηγμένα στο αίμα καρέ αυτού. Tο Spider-man: No Way Home, σε αντίθεση με τον τίτλο του, χάραξε τον δρόμο ενώνοντας όλα τα σύμπαντα του αραχνάνθρωπου δείχνοντας την πορεία του πως το multiverse μπορεί να σε κάνει να χαχανιζεις με ευχαρίστηση.

9. The Last Duel – Η Τελευταία Μονομαχία του Ridley Scott

Μπορεί ο Ρίντλεϊ Σκοτ θέλοντας να δικαιολογήσει την παταγώδη εισπρακτική αποτυχία της ταινίας να έριξε την ευθύνη στους millennials που όντας κολλημένοι στις οθόνες των κινητών τους τηλεφώνων δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν κάτι σε μεγαλύτερη οθόνη αλλά εν μέρει έχει και τα δίκια του. Όχι ως προς την σαθρή αιτιολογία του αλλά ως προς το γεγονός ότι αυτή η ταινία, με την συγκεκριμένη θεματική, άξιζε μια πολύ καλύτερη εισπρακτική πορεία. Ο 84χρονος Σκοτ καταφέρνει να στήσει με επιδέξια σκηνοθετική μαεστρία μια μεσαιωνική ιστορία, που αγγίζει σε βάθος και προβληματίζει για ζητήματα που δυστυχώς είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Πολύτιμος αρωγός καθόλη τη διάρκεια της η υποκριτική δεινότητα σχεδόν του συνόλου των ηθοποιών, η εξαιρετική φωτογραφία και η τίμια σκηνογραφία. Ναι Ρίντλεϊ, είναι κρίμα ότι δεν πήγε κόσμος να δει αυτή την ταινία στο σινεμά αλλά οι λόγοι είναι σίγουρα πιο πολύπλοκοι και αξίζουν μια εκτενή συζήτηση.

8. Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη*

Αυτή η ταινία αποτελεί την τρανταχτή απόδειξη του πως το ελληνικό σινεμά μπορεί να έχει στιβαρή κινηματογραφική υπόσταση και δύναμη να πάει μπροστά. Η φύση εκδικείται, έχει ρόλο πρωταγωνιστή και μετουσιώνεται αριστοτεχνικά στα σκηνοθετικά χέρια του Τζώρτζη Γρηγοράκη, ο οποίος καταφέρνει να καδράρει ταυτόχρονα και με απαράμιλλη μαεστρία την ένταση και την ηρεμία της. Όλα αυτά με ένα σενάριο που στήνει πανέμορφα την σχέση του πρωταγωνιστικού διδύμου και μπορεί να σε βάλει σε δεύτερες αναγνώσεις των κινήτρων αυτού. Αν είχε δοθεί και η ίδια φροντίδα και στους υπόλοιπους χαρακτήρες που πλαισιώνουν την πλοκή θα μιλούσαμε για αψεγάδιαστο αριστούργημα. Όπως και να χει το digger είναι εδώ για να τονίσει ένα δυναμικό παρών του ελληνικού σινεμά στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα και ας μην κατάφερε να περάσει στην τελική πεντάδα των υποψήφιων ταινιών της ακαδημίας των Όσκαρ για την καλύτερη διεθνή ταινία.

7. Dune του Denis Villeneuve

Οπτικά αψεγάδιαστο και συναισθηματικά αποστειρωμένο, το Dune κέρδισε το στοίχημα με τα ταμεία δίνοντας το πράσινο φως για το δεύτερο μέρος της ιστορίας. Μπορεί η προσαρμογή του Βιλνέβ να απογοήτευσε ένα μεγάλο μέρος των σκληροπυρηνικών φαν των βιβλίων του μπαμπά Χέρμπερτ ωστόσο με άνεση μπορούμε οι περισσότεροι να συμφωνήσουμε ότι υπήρξε η πιο ακριβής και τίμια προσπάθεια. Ένα μπλοκμπαστερικών προδιαγραφών έπος επιστημονικής φαντασίας, η θέαση του οποίου ήταν ανάλογη των διαστάσεων και του ηχοσυστήματος της εκάστοτε σκοτεινής αίθουσας. Εν ολίγοις, αυτή η ταινία ήταν χάρμα οφθαλμών πάνω στην μεγάλη οθόνη. Το γεγονός ότι δεν κατάφερε να προσδώσει το απαραίτητο βάθος στους χαρακτήρες με το αντίστοιχο συναισθηματικό δέσιμο αποτελεί πταίσμα μπροστά στην οπτικοακουστική ονείρωξη που ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας. Αν δεν υπήρχε και ο τζενέρικ μουσικός θόρυβος του Zimmer να τρυπάει τις ακουστικές μας μεμβράνες, η ταινία θα ήταν ένα βήμα πιο κοντά στο τέλειο.

6. Η Εξουσία του Σκύλου – The Power of the Dog της Jane Campion

Η Τζέιν Κάμπιον αποδομεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την τοξική αρρενωπότητα και την μάτσο αντρίλα της Άγριας Δύσης έχοντας πολύτιμο βοηθό το υποκριτικό μεγαλείο σχεδόν του συνόλου των ηθοποιών καθώς και την εξαιρετική χρωματική παλέτα του διευθυντή φωτογραφίας. Η συμπεριφορά του κεντρικού χαρακτήρα, που υποδύεται μοναδικά ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, λειτουργεί ως γαϊτανάκι πάνω στην οποία ξετυλίγονται κρυφές πτυχές της προσωπικότητας του που έρχονται να ερμηνεύσουν τις διαπροσωπικές του δυσκολίες. Με έναν ταυτόχρονα υπνωτιστικό και δυναμικό ρυθμό, η ταινία καταφέρνει να σε βυθίσει σε έναν κόσμο της Άγριας Δύσης, παράξενα διαφορετικό αλλά και ανατριχιαστικά όμοιο με όσα μας είχε συνηθίσει το Χόλιγουντ περνώντας έξυπνα προβληματισμούς που δύναται να κουβαλάς μαζί σου πολύ καιρό αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους της. Δυστυχώς, το γεγονός ότι βγήκε σχεδόν ταυτόχρονα στην πλατφόρμα του Νετφλιξ απέτρεψε μεγάλη μερίδα του κόσμου να την απολαύσει στις διαστάσεις της μεγάλης οθόνης, όπως πραγματικά της άξιζε.

5. Quo Vadis, Aida? της Jasmila Zbanic*

Η πραγματική ιστορία της γενοκτονίας που έλαβε χώρα στη Σρεμπρένιτσα το 1995 αποτελώντας τη μεγαλύτερη σφαγή που γνώρισε η ήπειρος μας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο γίνεται στα σκηνοθετικά χέρια της Τζασμίλα Ζμπάνιτς μια εκρηκτική πολιτική ταινία με την καλύτερη και πιο αφοπλιστικά σοκαριστική γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς. Η ταινία αποτελεί γροθιά στο στομάχι ακολουθώντας εναγωνίως την προσπάθεια της κεντρικής ηρωίδας, που εργάζεται ως διερμηνέας για τους κυανόκρανους στο στρατόπεδο του ΟΗΕ, να σώσει την οικογένεια της από την σφαγή. Το γεγονός ότι αυτή η ιστορία διανθίζεται από αρκετά μυθοπλαστικά στοιχεία δεν αφαιρούν σε καμία περίπτωση πόντους από το καλλιτεχνικό αποτύπωμα που αφήνει η θέαση της. Ο “εύκολος” συναισθηματικός εκβιασμός που αποφασίζει να ακολουθήσει η Ζμπάνιτς στο φινάλε μόνο, δεν αφήνει αυτή την ταινία να αγγίξει την σφαίρα του απόλυτου αριστουργήματος.

4. Promising Young Woman της Emerald Fennell*

Αυτή η βρετανική ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Έμεραλντ Φένελ, παίρνει επ’ ώμου το κίνημα #MeToo μετουσιώνοντας το σε ένα καυστικό κατηγορώ για όλη την υπέρμετρα απαράδεκτη έμφυλη βία που υπάρχει γύρω μας. Με ένα πανέξυπνο και ανατρεπτικό σενάριο (δικαίως βραβευμένο με το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου) που εναλλάσσεται αβίαστα μεταξύ της μαύρης κωμωδία και του δράματος και μια εύστοχη σκηνοθεσία που ενορχηστρώνει ρεαλιστικά μια κατά βάση απίθανη ιστορία, αυτή η ταινία αποτέλεσε με άνεση μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς που μας άφησε.

3. The Father του Florian Zeller *

Αυτή η ταινία σε βάζει με έναν απίστευτα ρεαλιστικό και όσο το δυνατόν πιο βιωματικό τρόπο στη θέση ενός ατόμου που έρχεται αντιμέτωπο με την άνοια. Ενορχηστρωμένο πανέξυπνα από τον Φλοριάν Ζελέρ, ο οποίος προσαρμόζει για τη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο δικό του θεατρικό έργο, καταφέρνει να σε τρομάξει, να σε συγκινήσει και να σε μπερδεψει βάζοντας σε να νιώθεις παρόμοια συναισθήματα με αυτά που πιθανότατα βιώνει και ένας ανοϊκός ασθενής. Φυσικά το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι τόσο δυνατό αν δεν ήταν πλαισιωμένο από τις αντίστοιχες υποκριτικές στηρίξεις. Ο Άντονι Χόπκινς ξεπερνάει τον εαυτό του και μας δίνει πιθανότατα την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, η οποία δικαίως βραβεύτηκε με το Όσκαρ καλύτερης πρωταγωνιστικής ανδρικής ερμηνείας.

2. Nomadland της Chloe Zao*

Η πολυβραβευμένη ταινία της Κλόε Ζάο ήρθε συγκυριακά να μας μιλήσει για την φυγή σε μια χρονική περίοδο που όλοι μας περάσαμε αναγκαστικά καθηλωμένοι στον καναπέ του σπιτιού μας. Ήρθε να μας μιλήσει για το δεύτερο βήμα μετά την οικονομική κατάρρευση σε μια χρονική στιγμή που οι τσέπες των περισσότερων αδειάζουν ανησυχητικά. Και τέλος ήρθε να μας μιλήσει για μια ενδότερη υπαρξιακή αναζήτηση σε μια χρονική στιγμή που οι περισσότεροι βρισκόμαστε αναγκαστικά περισσότερο απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Και το κάνει αριστουργηματικά εχοντας αρωγό τις μελαγχολικές συνθέσεις του Λουντοβίκο Εϊνάουντι, μια συγκλονιστική φωτογραφία και το υποκριτικό μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Φράνσις Μακντόρμαντ.

1. Another Round του Thomas Vinterberg*

Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται το σκηνοθετικό πόνημα του Δανού Τόμας Βίντερμπεργκ, που έμελλε μέσα από ένα προσωπικό τραγικό γεγονός που βίωσε ο ίδιος, να αποτελεί και την πιο εσωτερική του δημιουργία. Λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα αυτής ο Δανός σκηνοθέτης εκλήθη να έρθει αντιμέτωπος με την διαχείριση του θρήνου της απώλειας της κόρης του μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα. Το γεγονός ότι κατάφερε να κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη υλοποιώντας αυτή τη ταινία ενώ ταυτόχρονα θρηνούσε την τεράστια απώλεια της κόρης του αποτελεί τρανό παράδειγμα του πως οι τραγωδίες της ζωής μπορούν να μετουσιωθούν σε καλλιτεχνικό μεγαλείο. Άλλωστε και η ίδια η ταινία ξεφεύγει κατά πολύ από το βαρύ καταθλιπτικό σκηνοθετικό παρελθόν του δημιουργού δίνοντας μια νέα πνοή και έναν αέρα αισιοδοξίας μέσα από την κατήφεια του πρωταγωνιστή που έρχεται αντιμέτωπος με την κρίση της μέσης ηλικίας.

Λίγο πριν φύγει από την ζωή, η κόρη του Βίντερμπεργκ είχε εγκρίνει το σενάριο της ταινίας όταν το διάβασε και ο πατέρας της αφιέρωσε την υλοποίηση αυτής στην μνήμη της εξυμνώντας την διατήρηση ισορροπημένων σχέσεων και την ανάγκη για συνέχιση της πορείας της ζωής με κάθε κόστος. What a life!

* Οι ταινίες είναι παραγωγής 2020 ωστόσο λογίστηκαν ως ταινίες του 2021 καθώς ξεκίνησαν να προβάλλονται στις ελληνικές αίθουσες εντός του 2021.