Top Gun: Maverick (2022) – Spoiler Free Review

Ανέκαθεν τα sequels αποτελούσαν δημιουργίες που συνήθως ζητούνταν από μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο ως απάντηση των υπέρογκων κερδών της πρώτης ταινίας και της ακόλουθης αναμενόμενης ανάλογης εισπρακτικής επιτυχίας της δεύτερης. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι να παραδίδεται μια κατώτερη ποιοτικά ταινία, η οποία έχοντας ως κυρίαρχο στόχο το “σπάσιμο” των ταμείων, αφήνει σε δεύτερη μοίρα την ομοιόμορφη συνέχεια της ιστορίας. Άλλωστε τις περισσότερες φορές οι πρώτες ταινίες στέκονται αυτούσια ως δημιουργίες και δεν έχουν ανάγκη μιας εξαναγκασμένης συνέχειας. 

Ασφαλώς, κατά τη διάρκεια της κινηματογραφικής ιστορίας υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, όπως για παράδειγμα το Aliens και το Terminator 2: Judgment Day, που αρκετοί θεωρούν μάλιστα ότι ξεπέρασαν τους προκατόχους τους. Εν έτη 2022 και μετά από πολλές αναβολές, λόγω κυρίως της πανδημίας αλλά και των συνεχών σεναριακών αλλαγών, το sequel του Top Gun έχει κάθε λόγο να σταθεί στο βάραθρο αυτών των φωτεινών εξαιρέσεων.

Κάτι παραπάνω από τριάντα χρόνια μετά, μια ετοιμοπόλεμη συγκυρία, με μια αδιανόητα δύσκολα επιτεύξιμη αποστολή, θα φέρει τον Πλοίαρχο πλέον Πιτ “Μάβερικ” Μίτσελ πίσω στην ελιτ σχολή των πιλότων του Top Gun. Ο ίδιος, κουβαλώντας τα ψυχολογικά τραύματα του παρελθόντος, θα βρεθεί στη θέση του εκπαιδευτή με απώτερο στόχο να εκπαιδεύσει τους καλύτερους πιλότους της νέας γενιάς ξεχωρίζοντας αυτούς που δύναται, ξεπερνώντας τον εαυτό τους, να αγγίξουν δυσθεώρητα επίπεδα πτητικών ικανοτήτων. Ταυτόχρονα, θα κληθεί να καλύψει συναισθηματικά κενά του παρελθόντος, συναντώντας πρόσωπα που νόμιζε πως άφησε μακριά αλλά που τώρα είναι εκεί για να του θυμίσουν ποιος πραγματικά είναι. 

Τα σκηνοθετικά ηνία αυτής της φιλμικής πτήσης κρατάει ο Joseph Kosinski (Tron: Legacy, Oblivion), ο οποίος αποτίοντας φόρο τιμής στον εκλιπόντα σκηνοθέτη της πρώτης ταινίας Tony Scott καταφέρνει να ισορροπήσει με ανατριχιαστική ακρίβεια το παλιό με το νέο, δίνοντας νέα πνοή στο χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ που δεν ξέραμε πως έχουμε ανάγκη. Αρωγό σε αυτή του την προσπάθεια έχει ένα εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο, το οποίο παρά τις πολλαπλές επεξεργασίες που υπέστη ανά τα έτη, κατορθώνει να παραδώσει αξιόλογους χαρακτήρες και καλοκουρδισμένη πλοκή, με σεβασμό προς το πρωτότυπο υλικό της original ταινίας. Ο Kosinski καταφέρνει να χορηγήσει αβίαστα γιγαντιαίες δόσεις νοσταλγίας, οι οποίες χωρίς να γίνονται ουδέποτε επιτηδευμένες και άκομψες, έχουν την δύναμη άλλοτε να φτάσουν την αδρεναλίνη στα ύψη και άλλοτε μέχρι και να ενεργοποιήσουν ανεπαίσθητα τους δακρυικούς αδένες των ανυποψίαστων θεατών. 

Ταυτόχρονα, ο Κosinski φαίνεται να έχει μελετήσει την σκηνοθετική ιδιαιτερότητα του Scott, φέρνοντας για ακόμα μια φορά σε ρόλο πρωταγωνιστή τα μαχητικά αεροσκάφη. Ειλικρινά, ο ρεαλισμός των σκηνών δράσης είναι αξιομνημόνευτος και επιβεβαιώνεται από τις πραγματικές λήψεις πτήσεων με την συμμετοχή σχεδόν του συνόλου των πρωταγωνιστών σε κανονικές αεροπορικές πτήσεις. Το μέγεθος της οθόνης λειτουργεί ενισχυτικά και είναι σε πλήρη αναλογία προς την οπτική απόλαυση. Εύκολα μπορεί κανείς να κατανοήσει την εμμονή του Tom Cruise να κυκλοφορήσει αποκλειστικά η ταινία στις κινηματογραφικές αίθουσες και να μην αναλωθεί σε streaming πλατφόρμες.  

Περνώντας στις ερμηνείες αυτού του sequel, ο παραγωγός και πρωταγωνιστής του, Tom Cruise, κουβαλάει στην πλάτη του την ταινία χωρίς να επισκιάζει τους συμπρωταγωνιστές του. Ο Cruise είναι εκεί διαρκώς μέσα στο πετσί του αντιδραστικού και παρορμητικού Μάβερικ και φαίνεται να απολαμβάνει λεπτό προς λεπτό κάθε ατάκα που ξεστομίζει, αλλά και κάθε σκηνή δράσης που συμμετέχει. Η Jennifer Connelly, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ερωτικού ενδιαφέροντος του Μάβερικ, αντικαθιστώντας με κάποιον τρόπο τον αντίστοιχο ρόλο της Kelly McGillis του πρώτου, στέκεται επάξια δίπλα του κατορθώνοντας να ξεχωρίσει με έναν χαρακτήρα που δεν είναι δέσμιος του φιλμικού παρελθόντος. O Val Kilmer, επιστρέφοντας πλέον ως Ναύαρχος στον ρόλο του Iceman, πλαισιώνεται πανέξυπνα από το σενάριο χαρίζοντας απλόχερα μια από τις πιο δυνατές συναισθηματικά σκηνές της ταινίας. Γενικά, το σύνολο των νέων χαρακτήρων, είτε πρόκειται για τους νέους πιλότους είτε για την αυστηρή διοίκηση της Αεροπορίας, εντάσσεται αρμονικά με τους παλιούς χαρακτήρες όντας ερμηνευτικά αξιοπρεπές.       

Η ταινία αφιερώνεται στον Tony Scott προσεγγίζοντας με ανιδιοτελή αγάπη και φροντίδα τις action καταβολές της δεκαετίας του ‘80, προσφέροντες αβίαστα κάτι παραπάνω από δύο ώρες γνήσιου χολιγουντιανού υπερθεάματος μπολιασμενου με ατόφιο νοσταλγικό συναίσθημα. Το αν αυτή η συνέχεια θα μνημονεύεται ως μια που κατάφερε να ξεπεράσει τον προκάτοχο της είναι κάτι που θα φανεί στην πορεία του χρόνου και ίσως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης στην παρούσα φάση. Όπως και να ‘χει, η danger zone παραμένει εκεί ενεργή και μας καλεί άφοβα να πετάξουμε στους αιθέρες της.