Χάρτινη Μνήμη – Review
Η Χάρτινη Μνήμη ή στα αγγλικά “Elizabeth is missing” πήρε το Costa Award 2014 πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα και μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μίνωας σε μετάφραση Έφης Τσιρώνη. Αυτό όμως δεν είναι που με έκανε να το διαβάσω. Αυτό που με έκανε ήταν η περιγραφή του βιβλίου. Μια ηλικιωμένη κυρία που πάσχει από άνοια ψάχνει να βρει την εξαφανισμένη φίλη της Ελίζαμπεθ.
Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα καταφέρει μια γιαγιά να γίνει ντετέκτιβ ξεχνώντας συνέχεια τα στοιχεία που βρίσκει, κι όμως το βιβλίο τα κατάφερε μια χαρά σε αυτό. Κι αν η Χάρτινη Μνήμη γινόταν ταινία θα ήταν ο συνδυασμός των παρακάτω:
Η αφήγηση γίνεται από την οπτική γωνία της ηλικιωμένης κυρίας και αυτό το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον, ανεβάζοντας συγχρόνως το επίπεδο δυσκολίας του μυστήριου λόγω των μπερδεμένων σκέψεων. Όμως το μυστήριο δεν βρίσκεται τόσο στην αναζήτηση της φίλης της, παράλληλα θυμάται το χαμό της αδερφής της πριν 70 χρόνια και αναβιώνουμε μαζί της όλες τις σημαντικές στιγμές πριν και μετά από αυτό το γεγονός.
Η συμβουλή μου καθώς διαβάζετε το βιβλίο είναι να δώσετε προσοχή και στις αναμνήσεις της κυρά-Μομπς. Η αναζήτηση της Ελίζαμπεθ φαίνεται σε κάποια σημεία να καθυστερεί ενώ οι αναμνήσεις των σχέσεων μέσα στην οικογένεια της, την αδερφή της και την υπόλοιπη μισο-καταστραμένη γειτονιά από τον πόλεμο καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου. Εγώ έκανα το λάθος και με ένοιαζε μόνο να δω τι θα γίνει με τη φίλη της. Γι’ αυτό το λόγο το βιβλίο πρέπει να έχει το χαρακτηρισμό πρώτα του κοινωνικού και μετά του μυστηρίου.
Η γλώσσα και η μετάφραση ήταν εξαιρετική, αν και θα περίμενα από τη συγγραφέα να χρησιμοποιεί πιο απλή γλώσσα στις σκέψεις της ηρωίδας, όπως και στο παρόμοιο βιβλίο: “Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα”. Όμως ο διάλογος, οι λέξεις που δεν μπορεί να θυμηθεί, η συμπεριφορά της, οι αντιδράσεις από την υπομονετική κόρη της (πραγματικά ήρωας κι αυτή) ήταν πολύ πειστικά. Ίσως να βοηθήσει μάλιστα και ανθρώπους που έχουν συγγενείς που πάσχουν από άνοια ή από νόσο Αλτσχάιμερ να δουν πως είναι από την άλλη πλευρά. Το διάβασα γρήγορα κι ευχάριστα παρόλο που θα μπορούσε να είναι μικρότερο και το τέλος με ικανοποίησε.
Καλή ανάγνωση!