Αστακός – Review

Ο αστακός έχει την ικανότητα να γονιμοποιεί όλη την διάρκεια της ζωής του, ζει πάνω από εκατό χρόνια στην θάλασσα, όπου για τον Ντέιβιντ (τον πρωταγωνιστή μας) είναι ένα μέρος που αγαπά και επισκέπτεται συχνά. Γι’αυτό όταν πρέπει να αποφασίσει σε ποιο ζώο επιθυμεί να μεταμορφωθεί εάν δεν καταφέρει να βρει το άλλο του μισό με το πέρας των 45 ημερών, ο αστακός είναι η μόνη επιλογή για αυτόν.

Ποιες 45 μέρες; Κάθε άνθρωπος – σε αυτή την δυστοπική κοινωνία – που με τον έναν η τον άλλο τρόπο καταλήγει μόνος του, συλλαμβάνεται από την αστυνομία και μεταφέρεται στο Ξενοδοχείο. Εκεί και στο χρονικό διάστημα αυτό, πρέπει να βρει έναν σύντροφο ώστε να του επιτρέψουν να γυρίσει πίσω στην πόλη σαν ζευγάρι. Αλλιώς, εάν δεν τα καταφέρει, μεταμορφώνεται στο ζώο της επιλογής του. Ο Ντέιβιντ, μη μπορώντας να αντεπεξέλθει, καταφεύγει στην κοινότητα των Μοχανικών. Άνθρωποι που αντιστέκονται σε αυτούς τους νόμους, έχοντας δημιουργήσει την δίκια τους κοινωνία, παρ’ όλα αυτά όμως με τους δικούς της άγραφους κανόνες. Επιβιώνοντας στο δάσος σαν αγρίμια, ο έρωτας και το σεξ απαγορεύονται και εάν κάποιος από τα μέλη της παραβεί αυτούς τους νόμους, θα υποστεί και την ανάλογη τιμωρία.

Τι γίνεται όμως όταν δυο Μοναχικοί (άνθρωποι) ερωτεύονται; Αυτό είναι και ένα από τα ερωτήματα που θέτει η ταινία. Ντύνοντάς τη με ένα σαρκαστικό πέπλο, ο Λάνθιμος στήνει μια κοινωνία τόσο μακριά από την δίκια μας ή μήπως και όχι; Δημιουργεί χαρακτήρες που, προκειμένου να βρουν ένα σύντροφο ή που εάν δεν καταφέρουν τελικά να αποκτήσουν το τέλειο ταίρι, θα κάνουν τα πάντα για αποφύγουν την μεταμόρφωση. Χαρακτήρες που θα επιδιώξουν και θα χτίσουν μια σχέση χωρίς να έχουν ταιριάξει, από το φόβο και μόνο μήπως μείνουν μόνοι τους. Τελικά πόσο ξένο ακούγεται κάτι τέτοιο και πόσο δυστοπικο;

(ακολουθούν spoilers!)

Ο Ντέιβιντ λοιπόν ζώντας μια τέτοια νοσηρή κατάσταση, θα αποδράσει και θα ερωτευτεί αληθινά. Χωρίς να χρειάζεται να ταιριάζει απόλυτα. Και ίσως αυτό είναι που θα τον κρατήσει ζωντανό (και άνθρωπο) μέχρι το τέλος. Αυτό που θα μας κρατήσει όλους ζωντανούς και θα μας κάνει να αναρωτηθούμε μέχρι πού θα φτάσουμε για τον αληθινό έρωτα. Και εν τέλει σε τι βαθμό έχουμε καταφέρει να αποτινάξουμε από πάνω μας όλες τις νόρμες που, λόγω της κοινωνίας ή του συντρόφου μας, επιβάλλουμε στον εαυτό μας και συνεχίζουμε να λειτουργούμε με αυτές. Εκεί τελικά κρίνεται εάν θα διαλέξουμε να είμαστε άνθρωποι με αισθήματα ή θα ήταν καλύτερα να μεταμορφωθούμε στο ζώο της επιλογής μας και να αφεθούμε ελεύθεροι στο δάσος.

Ο Λάνθιμος μαζί με τον Φιλίππου (σταθερό συνεργάτη του) κατάφεραν να γράψουν ένα από τα πιο πρωτότυπα, ευφάνταστα και ευφυέστερα στην ιστορία του κινηματογράφου σενάρια. Με την πρώτη αυτή αγγλόφωνη δημιουργία του ο Λάνθιμος έκανε μια ταινία που μιλάει σε όλες τις γλώσσες, γιατί (όπως και ο ίδιος την έχει χαρακτηρίσει πολλές φορές) αποτελεί την πιο ρομαντική ταινία της φιλμογραφίας του. Και εμείς δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε. Άκρως συμβολικός και όσο δραματικός χρειάζεται, με πολλά σαρκαστικά και κωμικά στοιχεία, ο ρομαντισμός του Λάνθιμου είναι οικουμενικός.

Νικήτας Ηλιόπουλος