Blade Runner 2049 – Review

Ο κινηματογράφος είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα του σύγχρονου πολιτισμού. Πολλές φορές είναι πιο αληθινός από την παράλογη πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Μια από τις μεγαλύτερες προσφορές του είναι η ψυχολογική απόδραση σε φανταστικούς κόσμους όπου νιώθουμε ελεύθεροι από τις αλυσίδες της καθημερινής συμβατικότητας. Η βαθύτερη ανάγκη μας δεν είναι μόνο η ακρόαση ή η θέαση μιας ιστορίας. Είναι το βιωματικό ταξίδι στην ελπίδα για κάτι διαφορετικό που μας ακολουθεί σε όλο το τρένο της ζωής μας. Από το πρώτο βαγόνι της παιδικής ηλικίας έως το τελευταίο της ωριμότητας.

Τα σημερινά τεχνολογικά μέσα στο σινεμά έχουν εξελιχθεί πολύ σε σχέση με την δεκαετία του 1980. Αυτό που μου λείπει όμως είναι οι ήρωες – role models. Ηθοποιοί πρότυπα δηλαδή που ταυτίζεσαι μαζί τους και θέλεις να τους μοιάσεις. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ με ταξίδεψε ξανά στα χρόνια της νοσταλγίας. Παίρνοντας με βελούδινο τρόπο την χωροχρονική σκυτάλη από τον Χάρισον Φορντ δημιουργεί μια υπέροχη γέφυρα που ενώνει αρμονικά το 1982 με το 2017…

Ακολουθώντας τα χνάρια του προγόνου του το δεύτερο Blade Runner είναι ένα έπος εικόνας, ήχου, απόκοσμης αισθητικής και πάνω απ’ όλα κατανυκτικής συγκίνησης. Ανθρωποειδή ρέπλικες που ενσαρκώνονται από το ιδανικό καστ και μέσα από την ευαλωτότητά τους αναζητούν τον αυτοπροσδιορισμό τους καταλήγοντας να είναι πιο ανθρώπινα από τους ανθρώπους. Η κινηματογραφική οθόνη βρίθει συμβολισμών και το αφήγημα διαπερνά συναισθηματικά τον θεατή. Η μνήμη δομείται μέσα από την σύγχυση που δημιουργεί το θυμικό αποτύπωμα. Η αναζήτηση της ομορφιάς, της γαλήνης και της συντροφικότητας απέναντι στο έρεβος της μοναξιάς και του ανελέητου κυνηγητού.

Με απλά λόγια ένα ακόμα καλλιτεχνικό αριστούργημα…

Πολύβιος Γεράσιμος Παραράς. Σινεφίλ Ψυχολόγος