Doctor Who: Στο μυαλό του Steven Moffat. 

Η είδηση ότι ο Steven Moffat θέλει να σταματήσει ως showrunner του Doctor Who μας ήταν γνωστή από το περσινό φθινόπωρο. Μετά την απόφαση της Jenna Coleman να αποχωρήσει από τη σειρά, ο Moffat έδωσε τον καλύτερό του εαυτό γράφοντας τα 2 τελευταία επεισόδια της 9ης σεζόν, και το Christmas Special που είχε τον τίτλο “the Husbands of River Song”, το οποίο πίστευε και ήθελε να είναι το τελευταίο επεισόδιό του στο DW.

Τελικά, αποφάσισε να μείνει και για την 10η σεζόν, η οποία θα προβληθεί την άνοιξη του 2017. Δηλαδή, μέσα στο 2016 δεν θα έχουμε κανένα νέο επεισόδιο του Doctor Who, εκτός από το καθιερωμένο Christmas Special τον επόμενο Δεκέμβρη. Ο αντικαταστάτης του Moffat θα είναι ο Chris Chibnall, δημιουργός της σειράς Broadchurch, και θα αναλάβει από την 11η σεζόν, που είναι προγραμματισμένη για το 2018.

Να σημειωθεί εδώ ότι στο τέλος της 10ης σεζόν λήγει και το 3ετές συμβόλαιο του Peter Capaldi, οπότε είτε εκεί θα σταματήσει την πορεία του ως Twelfth Doctor, είτε θα συνεχίσει ανανεώνοντας το συμβόλαιο. Πιστεύω ότι όλα θα κριθούν από την πορεία της σειράς σε τηλεθέαση, στο σενάριο, και στην συνεργασία που θα έχει ο Capaldi με τη νέα companion (κατά πάσα πιθανότητα γυναίκα, αν και δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες).

Η πρώτη εντύπωση που μου δημιούργησε ο Moffat ήταν ότι είναι ένας σεναριογράφος με God complex, άλλος ένας φαντασμένος που θεωρεί τον εαυτό του πανέξυπνο και ταλαντούχο ενώ στην πραγματικότητα έχει μέτριες ικανότητες. Σεναριογράφος και παραγωγός των 2 δημοφιλέστερων βρετανικών σειρών, κάποιοι τον συγκρίνουν με τον George RR Martin ως προς την ευκολία με την οποία σκοτώνει τους χαρακτήρες του. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Τους σκοτώνει και μετά τους ανασταίνει με τον χ, ψ τρόπο. Στην 9η σεζόν του Doctor Who απέδειξε ότι έχει ταλέντο, και ξέρει πως να διαχειριστεί μια καλή ιδέα στο σενάριο.

Ακολουθούν spoilers του Doctor Who φυσικά.

Τα λόγια του στην περίοδο προώθησης της 9ης σεζόν ήταν ότι ο Doctor και η Clara ζούνε τη χρυσή εποχή τους. Υποσχέσεις για fluff όπως είχαμε στην 7β, ενώ στην πραγματικότητα όλη η σεζόν ήταν slowburn hurt/comfort angst (όπως λένε στα φανφίξιο). Επίσης μέτρια ή κακή προώθηση είχανε κάνει και τα τρέιλερ, τα οποία δεν ξέρω πόσοι τα έχετε παρατηρήσει, αλλά το μοντάζ τους είναι πολλές φορές απαράδεκτο. (Θέματα με τον ήχο κυρίως που συνεχίζουν να υπάρχουν και μέσα στα επεισόδια.)

Μετά την αμηχανία της 8ης σεζόν, με την προβληματική arc της, την πλοκή να στρέφεται γύρω από τον Danny Pink, τον βαρετό γκόμενο της Clara, ο οποίος δεν της επέτρεπε να έχει χόμπυ και φίλους πέρα απ’ αυτόν. I mean… Wtf? Και όλους τους χαρακτήρες να περνάνε μια περίοδο προσαρμογής: O Twelve άφηνε την Clara στη μέση του κινδύνου, και αυτή νευρίαζε (με το δίκιο της), αλλά οι φανς της σειράς ξαφνικά άρχισαν να την αντιπαθούν. Την αντιπαθούσαν δηλαδή εξαιτίας των πράξεων του Doctor, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι σαν προσωπικότητες πάντα αντανακλούσαν ο ένας τον άλλο, έμοιαζαν σε όλα τόσο πολύ που δεν γινόταν να νιώθει κάποιος αντιπάθεια για τον έναν και συμπάθεια για τον άλλο…  Double standards, ίσως; Στην τελική όσοι αντιπαθούν την Clara ανήκουν σε μια μειονότητα, και μην σας ξεγελάνε οι παθιασμένες απόψεις τους στο διαδίκτυο. Η Clara είναι μέχρι στιγμής η πιο σημαντική companion που γνωρίσαμε στο Nu Who, και έχει πολλούς φανς που την αγαπούν.

Η 8η σεζόν έληξε με το επιεικώς μέτριο “Death in Heaven”, και το υποτιμημένο αλλά καλό “Last Christmas”. Το προσωπικά αγαπημένο μου επεισόδιο αυτής της σεζόν είναι το “Mummy on the Orient Express” το οποίο ξεχώρισα για τους δυνατούς διαλόγους, το ενδιαφέρον μυστήριο, αλλά και για την παραδοχή της Clara στο τέλος του επεισοδίου ότι δεν θέλει να σταματήσει να ταξιδεύει με τον Doctor.

Στην 9η σεζόν είδαμε επιτέλους κάτι αξιόλογο και κάτι που θύμισε σε πολλούς την classic era. Ο Capaldi κέρδισε τον θαυμασμό των θεατών σαν Twelve, και η Coleman είχε μια συγκινητική αποχώρηση. Σχεδόν όλα τα επεισόδια μου άρεσαν, εκτός από το απαράδεκτo filler – επεισόδιο του Mark Gatiss “Sleep No More”. O Gatiss θα ήταν καλύτερο να μείνει στον Sherlock και να αφήσει το Doctor Who, μιας που ότι έχει γράψει μέχρι στιγμής για τη σειρά έχει πάρει από μέτριες έως κακές κριτικές.

Τα λάθη του Moffat:

• Προσλαμβάνει λίγες γυναίκες συγγραφείς. Για παράδειγμα στην 9η σεζόν προσέλαβε μόνο 2 γυναίκες σεναριογράφους και άλλες 2 γυναίκες σκηνοθέτες για τα 12 επεισόδια στο σύνολο. Σίγουρα εκεί έξω υπάρχουν πολλές γυναίκες συγγραφείς που είναι άνεργες και θα μπορούσαν να γράψουν επεισόδια όχι μόνο καλύτερα του “Sleep No More” αλλά ακόμα και του “Heaven Sent” αν είχαν την ευκαιρία.
• Χρησιμοποιεί την αμφι/ομοφυλοφιλία σαν “αστειάκι”. Εδώ κι εκεί, προσθέτει κομμάτια διαλόγου που δείχνουν ότι οι χαρακτήρες του δεν είναι straight, αλλά bi, με νεότερο παράδειγμα στο “the Husbands of River Song”, που όταν η River και ο Twelve έχουν μια λογομαχία, η River του λέει “Μου θυμίζεις τη 2η γυναίκα μου!” Αν θέλει να έχει τη River ή την Clara bisexuals στο canon, ας το κάνει, όμως ας μην χρησιμοποιεί τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους ως punchline.
• Οι ιστορίες του επαναλαμβάνονται. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν τέτοια κολλήματα. Στην περίπτωση του Moffat βλέπουμε να πιστεύει ότι μέσα από τις αναμνήσεις φτιάχνονται ιστορίες και το αντίστροφο. Κάτι που το λέει μέσα από τους χαρακτήρες του και στο τέλος της 9ης σεζόν, αλλά και στην 5η σεζόν εκεί όπου η Amy Pond ξεχνάει τον Doctor και είναι σαν απλά να ονειρεύτηκε τις περιπέτειές της μαζί του.
• Προσπαθεί οι χαρακτήρες του να μην είναι μονοδιάστατοι, αλλά δεν το καταφέρνει πάντα. Για παράδειγμα, η River κάποιες φορές γράφεται σαν Mary Sue, ή σαν καρικατούρα. Προσπαθεί να φαίνεται badass αλλά καταλήγει να μην φαίνεται καθόλου ρεαλιστική. Η Missy, αν και “evil” είναι πιο συμπαθής από τη River και έχει περισσότερη πλάκα. Η Clara από την άλλη, είναι ανθρώπινη, έχει ολοκληρωμένη προσωπικότητα, έχει τις αδυναμίες της και ο Moffat δούλεψε στον χαρακτήρα της καλύτερα όσο με καμία άλλη.
• Αφήνει πολλές ιδέες του μισοτελειωμένες, πολλές φορές σκόπιμα. Αφήνει τους τηλεθεατές να ερμηνεύσουν  τι έγινε εδώ ή εκεί, και σε πολλούς δεν αρέσει αυτή η ελευθερία. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα γι’ αυτό το θέμα εδώ, όπου εξηγεί τι φαντάζεται ότι έγινε στον Doctor, κατά τη διάρκεια των 4.5 δις χρόνων που πέρασε στην προσωπική του φυλακή.

Το να θες να λύσεις το μυστήριο της κάθε σεζόν, είναι σαν να θες να μπεις στο μυαλό του Moffat. Το πρόβλημα είναι, δεν ξέρεις ούτε εσύ ποια στοιχεία της σεζόν θα φτιάξουν το φινάλε, σε ποια θα εμβαθύνει και ποια θα αγνοήσει τελείως.

Στην 9η σεζόν έβλεπα τα επεισόδια ανά βδομάδα, και τα ξαναείδα μεμονωμένα πολλές φορές πριν το φινάλε. Παρατήρησα ότι σε κάποια από αυτά η Clara είχε μικρή παρέμβαση και λίγους διαλόγους πχ. “The Woman Who Lived”, “The Zygon Inversion” ειδικά στο τελευταίο η (αληθινή) Clara δεν είχε καμία παρέμβαση στον επικό μονόλογο του Capaldi περί ειρήνης. Επίσης, όλη η σεζόν ήταν χτισμένη πάνω στα αισθήματα του Doctor για αυτή και το πόσο φοβόταν ότι θα την έχανε. Στο “The Girl Who Died” είχαμε άλλον έναν μονόλογο που πήγαινε κάπως έτσι “the memory of it will hurt so much…” με έμφαση στη λέξη memory. Ουσιαστικά ο Moffat μας είχε όλη τη λύση της υπόθεσης στο πιάτο, αλλά μας έριχνε συνεχώς στάχτη στα μάτια με τη Bonnie και την Clara, ή με τον θάνατό της και την επιστροφή του στο Gallifrey.

Το “Heaven Sent” είναι ίσως το καλύτερο επεισόδιο της καριέρας του Moffat. Ένας ηθοποιός, μια τοποθεσία, και το σενάριο όχι μόνο ήταν on point, αλλά ήταν αριστουργηματικά πλεγμένο πάνω στον ατέρμονο βρόχο που αφηγούταν.  O Doctor περνάει μια δύσκολη δοκιμασία, ξαναζεί τον ίδιο εφιάλτη ξανά και ξανά για 4.5 δις χρόνια. Η Clara έχει μόλις πεθάνει, κι αυτός μετά από κάθε κύκλο πεθαίνει και αναγεννιέται με τη μνήμη του στη μέρα που την έχασε. Πιστεύουμε ότι τα κάνει όλα για να φτάσει στο Gallifrey όμως στο αμέσως επόμενο επεισόδιο “Hell Bent”, μαθαίνουμε ότι ήθελε να ξεγελάσει τους Timelords και να γλιτώσει την Clara από το θάνατο, όπως κι έκανε.

Οι ανατροπές στο “Hell Bent”, ωστόσο δεν σταματούν εκεί, και εν συντομία μπορούμε να πούμε ότι ο Steven Moffat έγραψε μια επική ιστορία αγάπης, χωρίς οι πρωταγωνιστές του να το παραδέχονται ποτέ, αλλά ο τρόπος που έχουν να εξωθούν ο ένας τον άλλο στα άκρα και να αψηφούν τους κανόνες μπορεί να καταστρέψει τo σύμπαν. Στο βίντεο που ακολουθεί ο Capaldi και η Coleman εξηγούν τη χημεία που έχουν οι χαρακτήρες τους:

Και ύστερα έγραψε το “The Husbands of River Song” και υποσκέλισε κάθε δυνατό συναίσθημα του ‘Hell Bent”, ίσως για να μας δείξει ότι ο Doctor πράγματι ξέχασε, ίσως γιατί πίστευε ότι θα είναι τελευταίο επεισόδιο που γράφει και ήθελε να το γεμίσει fluff και άθλια αστεία. Ωστόσο είχε κι αυτό το επεισόδιο κάποιες καλές στιγμές και άφησε ένα μεγάλο ποσοστό των φαν ικανοποιημένους.

Θετικά στοιχεία του Moffat:

• Ξέρει να γράφει ανατροπές και να διαχειρίζεται το συναίσθημα. Νομίζω όλα τα καλά του επεισόδια είναι αυτά που έχουν συναισθηματική βαρύτητα για τους ήρωές του.
• Δειλά δειλά προσθέτει δευτερεύοντες χαρακτήρες χρώματος, τρανς, non-binary χαρακτήρες, στο διπλό επεισόδιο “Under the Lake – Before the Flood” υπήρχε μια κωφάλαλη γυναίκα στη θέση αρχηγού αποστολής, η οποία συμμετείχε στη δράση. Ελπίζω στην 10η σεζόν να δούμε ακόμα καλύτερη αντιπροσώπευση, και δεν θα με χαλούσε καθόλου η ιδέα η επόμενη companion να είναι μια γυναίκα χρώματος, μεσήλικη ή LGBT, ή ακόμα και κάποιο επόμενο regeneration του Doctor να είναι γυναίκα.
• Νοιάζεται για το Doctor Who πάρα πολύ και δύσκολα θα άφηνε τη σειρά σε κάποιον που δεν εμπιστεύεται. Οπότε περιμένουμε με ανυπομονησία το 2017 – 2018 για τις επόμενες 2 σεζόν μέσα στις οποίες μάλλον θα δούμε πολλές και διάφορες αλλαγές στο cast και την παραγωγή. Μέχρι τότε θα ξαναβλέπουμε τα παλιά επεισόδια ή την 4η σεζόν του Sherlock.