Finding Dory Review

Η pixar έχει αποδείξει περίτρανα στο παρελθόν πως, όταν ασχολείται με sequel ταινιών της, δίνει τη δέουσα προσοχή προσφέροντας αξιοπρεπέστατες συνέχειες που στέκονται επάξια δίπλα στους προκατόχους τους. Το Ψάχνοντας την Ντόρι δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο σχεδόν όλους τους πολυαγαπημένους χαρακτήρες και εμπλουτίζοντας τους με νέους, εξίσου ενδιαφέροντες ήρωες, η pixar παραδίδει με μαθηματική ακρίβεια ένα sequel που έχει λόγο ύπαρξης.

Η ταινία εκτυλίσσεται ένα χρόνο μετά την αναζήτηση του Νέμο και βρίσκει την ξεχασιάρα Ντόρι να έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν της. Συγκεκριμένα, αρχίζοντας να έχει εικόνες από τα παιδικά της χρόνια, ξεκινάει μια καινούρια οδύσσεια αναζήτησης των γονιών της. Στο ταξίδι της, με την βοήθεια του Μάρλιν και του Νέμο, θα συνεχίσει να κολυμπάει στα άδυτα του ξεχασμένου παρελθόντος της. Η αναζήτηση της αυτή θα λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά στο αξιαγάπητο μπλε ψαράκι αφού θα την βοηθήσει να αγαπήσει τον εαυτό της με όλα του τα ελαττώματα. Μέχρι να το ξεχάσει φυσικά…

Αν τοποθετούσα σε μια ζυγαριά τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της ταινίας τότε αυτή θα έγερνε με τέτοια φόρα προς τα θετικά που πιθανότατα θα έριχνε κάτω τα αρνητικά. Και ποια είναι αυτά? Ίσως η σχετικά μικρή συχνότητα πραγματικά αστείων σκηνών και η εστίαση των περισσοτέρων από αυτές στην βραχύχρονη μνήμη της Ντόρι. Σε σημεία επίσης ένιωσα ότι μου προσφέρουν ξαναζεσταμένο φαγητό.

SPOILER ALERT

Αγαπητέ αναγνώστη, αν δεν συμπάσχεις μαζί με την Ντόρι από προβλήματα στην βραχύχρονη μνήμη, θα ήταν καλό να σταματήσεις την ανάγνωση εδώ. Όπως και να έχει, συνεχίζεις με δική σου ευθύνη.

SPOILER ALERT

Αυτό που απόλαυσα ιδιαίτερα και ξεχώρισα είναι η επανασύνδεση της Ντόρι με τους γονείς της. Ήταν συγκινητικό αλλά όχι επιτηδευμένα δακρύβρεχτο ενώ ήταν πλαισιωμένο με την κυριότερη σύνδεση της με την προηγούμενη ταινία. Και αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από την άνευ όρων γονεϊκή αγάπη που έχει τη δύναμη είτε να κάνει ένα ψάρι-κλόουν να διασχίσει έναν ολόκληρο ωκεανό είτε να καθηλώσει δυο ψαράκια σε ένα σημείο σχηματίζοντας δρόμους με κοχύλια περιμένοντας καρτερικά το αγαπημένο τους «γαριδάκι».

Από τους νεοεισαχθέντες χαρακτήρες, οι ράθυμοι θαλάσσιοι ελέφαντες και η αποπροσανατολισμένη αδέξια φάλαινα και παιδική φίλη της Ντόρι ξεχωρίζουν. Όχι ότι το χταπόδι, ή πιο σωστά το εφταπόδι ο Χανκ και το παλαβιάρικο πτηνό η Μπέκι πάνε πίσω. Γενικότερα, οι συνδέσεις με το Ψάχνοντας τον Νέμο είναι πετυχημένες είτε πρόκειται για απλές ατάκες είτε για την ανάδειξη της κατάκτησης διαφόρων χαρακτηριστικών της Ντόρι, όπως η εκμάθηση των φαλαινέζικων και το τραγουδάκι του «κολυμπάμε – κολυμπάμε». Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η αξιολάτρευτη φατσούλα της μικρούλας Ντόρι με τα υπερμεγέθη ματάκια που είναι φτιαγμένα για να τα λατρέψεις.

Αναφορικά με το εικαστικό κομμάτι, η Pixar προσφέρει απλόχερα για μια ακόμη φορά χρώματα και πλάνα που είναι χάρμα οφθαλμών. Εν κατακλείδι, η ταινία φαίνεται να έχει γίνει με μεράκι και αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεσαι παρακολουθώντας την. Και το κυριότερο, έχει καταφέρει και πάλι να δημιουργήσει μια απολαυστική ταινία και για τον ενήλικο θεατή. Βασικά, μεταξύ των περισσότερων ενήλικων θεατών σίγουρα κάποιοι θα ήταν ανήλικοι όταν κυκλοφόρησε το Ψάχνοντας το Νέμο (έχουν περάσει και 13 χρόνια) και λογικά δεν θα απογοητευτούν από το αποτέλεσμα. Το μόνο που με προβληματίζει τώρα είναι ποια αναζήτηση θα λάβει χώρα στη δεύτερη συνέχεια…