Μαρτύρια ηθοποιών

Άλλοτε λόγω ενός πολύ απαιτητικού ρόλου μιας ταινίας, άλλοτε λόγω πολύ απαιτητικών (στα όρια του σαδισμού) συντελεστών, συχνά οι ηθοποιοί φτύνουν αίμα για να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν είναι βόλτα στο πάρκο το γύρισμα μια ταινίας, όπως πιστεύουμε. Σ’αυτό το άρθρο δεν θα αναφερθώ στο τι προδιαγραφές έπρεπε να έχει ο/η Χ ηθοποιός προκειμένου να μπει στο ρόλο. Όχι. Εδώ θα μιλήσουμε για τα παρατράγουδα πίσω, αλλά και μπροστά από τις κάμερες. Για πάμε.

Η ταινία γυρίστηκε το 1999 και αφορούσε μια περιπέτεια μετά τον πόλεμο του Περσικού. Η ταινία είναι αρκετά καλή, αλλά μέχρι να τελειώσει υπήρχε ένα κλίμα τρόμου στο όλο σκηνικό. Υπαίτιος ήταν ο σκηνοθέτης David O. Russell, που ήταν ψυχάκιας. Αν ήσουν δίποδο, μιλούσες και εργαζόσουν για πάρτη του, τότε την είχες πάθει. Ο τύπος δε συγκρατούσε τα νεύρα του και δε δίσταζε να βρίζει και να φωνάζει στους πάντες. Υπάρχει μάλιστα το σκηνικό που έδωσε μπουνιά σ’ένα νεαρό από το συνεργείο και μπήκε στη μέση ο Clooney για να τον υπερασπιστεί. Οι δύο τους ξεκινούν λογομαχία και πιάνονται στα χέρια. Για την ακρίβεια πιασαν ο ένας το λαιμό του άλλου μέχρι να τους χωρίσουν. Τα ίδια σκηνικά επαναλήφθηκαν και στο “I heart huckabees”, όπου υπάρχει βίντεο με τον Russell να ασκεί λεκτική βία στη Tomlin.

Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ. Ο Kubrick είναι από τις πιο σημαντικές και εμβληματικές μορφές του κινηματογράφου. Απλά ήταν τελειομανής και ακούραστος. Κατ’αρχήν πολλές σκηνές στην ταινία χρειάστηκε να γυριστούν 50 έως 60 φορές (και όχι, δεν υπερβάλλω). Αλλά είχαμε και ατυχήματα στα γυρίσματα. Η σκηνή που ο Alex είναι χάμω και ο τύπος τον πατάει στο στέρνο, είναι πέρα για πέρα αληθινή. Μάλιστα λέγεται ότι ακούστηκε ένα κρακ στα πλευρά από το πολύ πάτημα. Επίσης στη σκηνή με τη πλύση εγκεφάλου, ο πρωταγωνιστής κινδύνευσε να χάσει το φως του μια για πάντα από το ένα μάτι. Όταν ο πρωταγωνιστής ζήτησε να σταματήσουν, η επική απάντηση του Kubrick ήταν: Ας συνεχίσουμε στη σκηνή, θα σου χαρίσω το άλλο μάτι!

Ταινία για πάρα πολύ γερά στομάχια και φτιαγμένη από ένα άρρωστο μυαλό, όπως έχει χαρακτηριστεί ο Deodato. Κατ’αρχάς γυρίστηκε στα σύνορα Κολομβίας-Βραζιλίας, μέρος επικίνδυνο, καθότι είναι ο δρόμος που χρησιμοποιούν τα καρτέλ για να διακινούν την κοκαΐνη. Πέρα όμως απ’αυτό, ο Deodato κατηγορήθηκε ότι εκμεταλλεύτηκε ανήθικα τόσο τους ηθοποιούς όσο και τους ντόπιους που έπαιξαν στην ταινία. Προσήχθη σε δικαστήριο με την κατηγορία ότι όλη η φρίκη στην ταινία είναι ζοφερά αληθινή. Απαλλάχθηκε μόνο όταν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο οι ηθοποιοί. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα ζώα στην ταινία. Να ξέρετε ότι η θανάτωση τους είναι 100% αληθινή. Σφαγιάστηκαν κατόπιν εντολής του Deodato. Η ταινία φυσικά απαγορεύτηκε σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου.

Δε γινόταν να μην βάλω τη συγκεκριμένη ταινία στο άρθρο. Είναι μία από τις πιο δυνατές και ωμές απεικονίσεις των τελευταίων ωρών του Θεανθρώπου. Ο Gibson, με αριστουργηματικό τρόπο και μαεστρία έφτιαξε μια, μπορούμε να το πούμε, δραματική περιπέτεια. Το θέμα είναι όμως ότι ο Jim Caviezel, μέχρι να τελειώσει η ταινία, πέρασε κυριολεκτικά τα πάθη του Χριστού. Λέγεται ότι ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη χτυπήθηκαν από κεραυνό σε μια σκηνή. Το κατά πόσο είναι αλήθεια δεν το ξέρω, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τα γυρίσματα γίνονταν μέσα στο χειμώνα, όποτε ο Caviezel υπέφερε από πνευμονία και υποθερμία. Επίσης σε μια σκηνή υπέστη κάταγμα στον ώμο. Παρά τα όσα πέρασε όμως, άντεξε και τελικά πήραμε ένα αληθινό διαμάντι της 7ης τέχνης.

Πάμε τώρα λίγο πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στην πρώτη τριλογία που μας σύστησε το τέρας του Frankenstein. Είναι η περίοδος που το CGI δεν υφίσταται ακόμα και τα πάντα περνάνε από το χέρι του μακιγιέζ. Ο πρωταγωνιστής μας, Boris Karloff, έπρεπε κάθε μέρα για τέσσερις ώρες να κάθεται ακίνητος ώστε να ολοκληρωθεί το make-up. Αυτό όμως ήταν μόνο η αρχή. Ακούστε τώρα τι είχε πάνω του Karloff σε συνολικά 864 ώρες γυρίσματος: επιπλέον δέρμα γύρω από το λαιμό του σαν πλαστελίνη για να χωρέσουν, δεξιά-αριστερά, τα δύο καρφιά που βλέπουμε στη ταινία. Και το καλύτερο, μια πολύ βαριά μεταλλική σπονδυλική στήλη στη πλάτη του, έτσι ώστε να καμπουριάζει και να βλέπουμε το τέρας της ταινίας. Ένα μεγάλο μπράβο για την υπομονή αυτού του ανθρώπου.