Γιατί το παράτησα: Origin του Dan Brown

Θυμάμαι  παλιά μου άρεσαν τα βιβλία του Dan Brown. Δεν ήταν ποτέ υψηλή τέχνη, αλλά είχα βρει το Da Vinci Code ευχάριστο, το Angels and Demons πως βελτίωνε λίγο τη φόρμουλα, και το Digital Fortress ειλικρινά ενδιαφέρον. Είπα λοιπόν μετά από χρόνια, να ξαναμπώ στον κόσμο του και έτσι, έπιασα το Origin.

Παιδιά δεν άντεξα. Είχα όλη τη καλή διάθεση. Το ξεκίνησα, το άφησα, το δοκίμασα ξανά σαν audiobook, μα τελικά, με νίκησε. Το άφησα.

Δεν θα μπορέσω να το κάνω ένα κανονικό review, μιας και μπορεί από την αμέσως επόμενη σελίδα από εκεί που το παράτησα να γίνεται ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα, αλλά θα προσπαθήσω απλά να σας μεταφέρω τη δικιά μου εμπειρία με το Origin και για ποιους λόγους το παράτησα.

Ο πρωταγωνιστής είναι και πάλι ο Robert Langdon, ο πλέον διάσημος καθηγητής σημειολογίας, που γνωρίσαμε στο Da Vinci Code.  Ένας όμως πολύ σημαντικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι και ο  Edmond Kirsch, ένας πρώην μαθητής του Langdon και ένας από τους πιο κακογραμμένοuς χαρακτήρες/McGuffin που έχω συναντήσει.
Είναι ένας αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος, πολυμήχανος εφευρέτης και ορκισμένος εχθρός των θρησκειών.  Το κινητό του το κατασκεύασε ο ίδιος, έχει εφεύρει την απόλυτη τεχνητή νοημοσύνη, προέβλεψε την Ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, (και την σταμάτησε με έναν αλγόριθμο) και, λίγο πριν ξεκινήσει η ιστορία του Origin, έκανε μια επιστημονική ανακάλυψη που θα ταράξει συθέμελα ΟΛΕΣ τις θρησκείες (είναι με λίγα λόγια κάτι μεταξύ Βαρουφάκη, Elon Musk και Richard Dawkins).

Κάπου στην αρχή της ιστορίας, ο Edmond δείχνει στο χειροποίητο υπερ-κινητό του την μεγάλη ανακάλυψη που ανάφερα πιο πάνω σε τρεις υψηλόβαθμους ιερείς των μεγάλων θρησκειών. Αυτό, επειδή είναι πανέξυπνος, το κάνει πριν την αποκαλύψει στον υπόλοιπό κόσμο. Φυσικά οι ιερείς μένουν σύξυλοι με το πόσο απλά αποδομεί τις βάσεις των θρησκειών  τους και προσπαθούν να βρουν τρόπους να τον σταματήσουν. “Μα πώς θα μας ακούσει ο κόσμος” αναφωνεί έντρομος ένας από τους ιερείς, “Είναι ένας επιστήμονας που ποτέ δεν έχει κάνει λάθος!”. Όταν το διάβασα αυτό έκλεισα το βιβλίο και έκανα ένα διάλειμμα.
Ανάλογο επίπεδο έχουν όλοι οι διάλογοι, με τους χαρακτήρες να έχουν πολύ ασπρόμαυρες απόψεις και τα επιχειρήματά τους να προδίδουν εξαρχής το αν θα τα καταρρίψει κάποιος ή αν είναι “σωστά”.

Ο Dan Brown συνεχίζει να μπορεί να γράφει σκηνές με τέτοιο τρόπο που να σε κάνουν να θες να δεις τη συνέχεια, αλλά αυτό πολλές φορές πετυχαίνεται με το να κόβει τη σκηνή λίγο πριν αποκαλυφθεί το σημαντικό πράγμα που συζητιόταν  σε όλη τη σκηνή. Και αυτό το κάνει τόσο συχνά, που θα έκανε μέχρι και τον Φώσκολο ανυπόμονο. Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι αυτό το κοσμογονικό μυστικό που έδειξε στην αρχή της ιστορίας ο Edmond στους ιερείς. Ο αναγνώστης, με πολύ φτηνά λογοτεχνικά τρικ, δεν μαθαίνει τι τους δείχνει και έτσι παραμένει στο σκοτάδι μέχρι πολύ αργότερα. Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτή τη τεχνική, αλλά πρέπει και η ιστορία από μόνη της να με κάνει να θέλω να δω τη συνέχεια. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε στο Origin.

Τα ιστορικά/καλλιτεχνικά μυστικά που συναντά ο Robert Langdon σε αυτό το βιβλίο μοιάζουν αυθεντικά και ενδιαφέροντα, αλλά προσωπικά μου φάνηκε πως ο Dan Brown, μετά από τα πρώτα του βιβλία αρχίζει να ψάχνει σε “δεύτερες” κατηγορίες μυστηρίων και αναφορών. Παρόλα αυτά, αν ενδιαφέρεστε για ένα “Dan Browin-ικό” ταξίδι στην Ισπανία, ίσως και να σας αρέσει.

Αυτά  είχα να πω για το Origin. Σίγουρα δεν είναι από τα χειρότερα βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου. Ο Dan Brown ακόμα ξέρει να γράφει ελαφριά βιβλία, αποκρυφισμού της παραλίας και αν αυτό είναι που ψάχνετε, ίσως και να σας αρέσει. Εγώ ξεκίνησα με καλές προθέσεις, μα οι κακογραμμένοι χαρακτήρες, το ενοχλητικό cliffhanger τέλος κάθε κεφαλαίου και η νερόβραστη ιστορία με κούρασαν.  Και γι’αυτό το παράτησα.