Rambo: Μπιντζάροντας όλες τις ταινίες του

Το ξέρω ότι είμαι απαράδεκτος, αλλά πρόσφατα έκατσα και είδα όλες τις ταινίες Rambo που δεν είχα δει ποτέ μου και είπα να γράψω μερικά πράγματα για τον ίσως πιο εμβληματικό action figure του κινηματογράφου.

Rambo (1982)

Το πρώτο Rambo είναι ίσως η μοναδική της σειράς με σωστή ανάπτυξη χαρακτήρα και βάθος, καθώς η δράση δεν είναι το πρωταγωνιστικό στοιχείο της ταινίας, αλλά το πολιτικό μήνυμα που θέλει να περάσει. Η Αμερικανική κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα πολεμικό κτήνος, το οποίο εκμεταλλεύτηκε φουλ στον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά και όταν τελειώνει ο πόλεμος το αντιμετωπίζει σαν το τελευταίο σκουπίδι της κοινωνίας. Φοβερή δράση, ένας χαρακτήρας που είσαι μαζί του κάθε λεπτό και ένας Stallone που δίνει έναν από τους καλύτερους μονολόγους που έχω δει ποτέ σε ταινία.

Rambo II & ΙΙΙ (1985-1988)

Για τα Rambo II και ΙΙΙ δεν θα πω πολλά, καθώς αποτελούν άνισα sequel μιας τρομερής ταινίας. Ο Rambo και στις δύο ταινίες είναι τελείως διαφορετικός χαρακτήρας και μάλιστα η πρώτη σκηνή του Rambo ΙΙ ακυρώνει όλο το μήνυμα της πρώτης. Εκεί που κερδίζουν και οι δύο και ειδικά η τρίτη, είναι η δράση και για αυτό άλλωστε τις βλέπεις και κυρίως χάρη σε αυτές ο Rambo έγινε ο action hero που δεν είχε ποτέ σκοπό να χτίσει η πρώτη ταινία.

John Rambo (2008)

Το John Rambo αποτελεί ίσως το καλύτερο sequel της σειράς και για μένα έκανε το ακατόρθωτο: να αποτελεί και sequel του πρώτου Rambo, αλλά και των άλλων δύο παραλλαγμένων. Ο Stallone αυτή τη φορά σκηνοθετεί και προσφέρει την καλύτερη δράση του franchise, αλλά εδώ επιστρέφει και το καλό γράψιμο, καθώς έχουμε σωστά ανεπτυγμένα πολιτικά μηνύματα ο Rambo για άλλη μια φορά (επιτέλους!) έχει κάποια ανάπτυξη σαν χαρακτήρας. Τέλος, είδαμε και το καλύτερο κλείσιμο του ήρωα, που ήρθε αργότερα να το καταστρέψει το 5…

Rambo V (2019)

και εδώ έχουμε για πρώτη φορά έναν διαφορετικό Rambo και ο Stallone φαίνεται να έχει όρεξη να δώσει νέα στοιχεία στον χαρακτήρα. Παρόλα αυτά, το σενάριο, το μοντάζ και η σκηνοθεσία είναι άνισα και δεν βοηθούν καθόλου. Στο πρώτο μισό έχουμε μια κακιά απομίμηση του Taken και στο δεύτερο μισό ένα Home Alone για “μεγάλους”.  Κάποιες αποφάσεις που παίρνει ο Rambo δεν βγάζουν κανένα νόημα και υπάρχουν μόνο και μόνο για να γίνει ακόμα πιο τραγικό χαρακτήρας και προσωπικά μου κατέστρεψαν όλη την ταινία. Κρίμα, γιατί ενώ είχε τελειώσει τέλεια το franchise, ο Stallone εδώ κλείνει με έναν μονόλογο που δεν ταιριάζει με την υπόλοιπη ταινία.