Solo: A Star Wars Story – Review

Πάντα αντιδρούσα με θυμό όταν έβλεπα κριτικούς να επιτίθενται σε μια ταινία που μου χάρισε όμορφες στιγμές. Οι ήρωες που αγαπάμε νομοτελειακά ζουν περισσότερο από τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν. Θεωρώ πολύ έξυπνο το εγχείρημα να βγαίνουν διπλές ταινίες star wars. Ιδιαιτέρα αυτές που τοποθετούνται χρονικά ανάμεσα στις δυο τριλογίες μας δίνουν την ευκαιρία να γευτούμε ξανά τους αγαπημένους μας χαρακτήρες. Όσο υπάρχει star wars υπάρχει ελπίδα στον γαλαξία!

Ο νεαρός Σόλο στέκεται επάξια στο ρόλο του αν και δοκιμάζει ιστορικά κινηματογραφικά παπούτσια. Η δράση θυμίζει άγρια δύση του διαστήματος και προσφέρει μια καινούργια οπτική στο σύμπαν του star wars. Στην αίθουσα του σινεμά ηλεκτρίστηκαν ξεχασμένοι εγκεφαλικοί νευρώνες που εμπεριείχαν Χάρισον Φορντ και Τσουμπάκα. Όλα για μια γυναίκα γίνονται σε αυτή την ζωή και η Αιμιλία Κλαρκ αξίζει το διαγαλαξιακό ταξίδι συνδυάζοντας ομορφιά και προσωπικότητα. Το χιούμορ στην ατμόσφαιρα θυμίζει τα παλιά. Αυτό που μου έλειψε ήταν οι εμβληματικοί κακοί όπως ένας ναύαρχος ή ένας Βέιντερ. Οι εκσυγχρονισμένοι villains υστερούν σε σχέση με την παλιά φουρνιά.

Γενικότερα λείπουν οι μεγάλες ερμηνείες, η επικότητα της δράσης, η ατμόσφαιρα της διαστημικής όπερας που βιώσαμε στις άλλες ταινίες της σειράς. Η σκηνοθεσία δεν παραπέμπει σε συγκλονιστικές ανατροπές ούτε σε διαχρονικούς συμβολισμούς. Τα εφέ είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικά (πρόκειται για ακριβή παραγωγή) και προσδίδουν μια αίσθηση φυσικότητας μολονότι το περιβάλλον είναι φανταστικό. Σε ψυχολογικό επίπεδο μου έλειψε η τρομακτική και απειλητική παρουσία της αυτοκρατορίας την οποία αντικατέστησε το ” οργανωμένο έγκλημα “. Ίσως αυτό να αποτελέσει ένα μειονέκτημα για τους φαν του Star Wars. Παρ’όλα αυτά εγώ πέρασα καλά βλέποντας την ταινία και την απόλαυσα. Ευχαριστώ Disney !