Split : Η επιστροφή του M Night Shyamalan

Ο Κέβιν πάσχει από διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας. Τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια δυσοίωνη τροπή, όταν μία από 23 διαφορετικές του προσωπικότητες απαγάγει τρία νεαρά κορίτσια.

To Split αποτελεί μία εξαιρετική ταινία για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο σημαντικότερος έγκειται στο ότι αποτελεί την ταινίας της δημιουργικής εξιλέωσης ενός σκηνοθέτη που φαινόταν να έχει πάρει για τα καλά την δημιουργική κάτω βόλτα. Φυσικά αναφερόμαστε στον 47χρονο Ινδό M Night Shyamalan, ο οποίος κάποτε αποτελούσε έναν από τους πιο ταλαντούχους και ευρηματικούς δημιουργούς ταινιών αγωνίας με καλοδουλεμένη σκηνοθεσία και έξυπνα σενάρια με ανατρεπτικά φινάλε (The Sixth Sense, Unbreakable, Signs, The Village). Υπήρξε ένα χρονικό σημείο όμως στην φιλμογραφία του (Lady in the water), πέρα από το οποίο ο δημιουργικός του οίστρος άρχισε να αμβλύνεται σταδιακά (The Happening, The Last Airbender) μέχρι την ολοκληρωτική του εξαφάνιση (After Earth). Ο Shyamalan φαίνεται ότι στο Split ενστάλαξε περισσό μεράκι και ξέχειλο πάθος, θέλοντας να αποδείξει ότι κάπου μέσα του κρύβεται ο πάλαι πότε ταλαντούχος δημιουργός βάζοντας ταυτόχρονα στοίχημα με τον εαυτό του να κερδίσει πίσω τους φανατικούς του ακολούθους. Είναι ένα στοίχημα που το κερδίζει εύκολα και αβίαστα αφού δύσκολα η ταινία θα απογοητεύσει έναν παλιό οπαδό του.

Βέβαια σημαντικό ατού της ταινίας είναι ότι δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους σιαμαλανικούς σινεφίλ. Με ένα έξυπνα δομημένο σενάριο, μια ανατριχιαστικά ακριβής υποκριτική μαεστρία από τον πρωταγωνιστή James McAvoy και μέσα από καλοστημένα κλειστοφοβικά πλάνα, η ταινία δύσκολα θα απογοητεύσει τους λάτρεις των θρίλερ. Επίσης, το αποστομωτικό πεντάλεπτο φινάλε λειτουργεί μοναδικά σαν ηλεκτρικό ρεύμα που έχει τη δύναμη να υπερφορτώσει με πώρωση τους υποψιασμένους θεατές εξαφανίζοντας και γειώνοντας τις όποιες επιστημονικές ανακρίβειες του σεναρίου.

Παράλληλα, ο τρόπος με τον οποίο η θεραπεύτρια του Κέβιν τον προσεγγίζει σαν άνθρωπο αλλά και σαν ασθενή είναι υποδειγματική. Επίσης, οι τραυματικές παιδικές εμπειρίες του πρωταγωνιστικού διδύμου νοηματοδοτούν επιδέξια την ιδιάζουσα σχέση μεταξύ τους. Ακόμη και οι σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών προσωπικοτήτων του πρωταγωνιστή και οι ακόλουθες συμμαχίες και συγκρούσεις μεταξύ τους έχουν νόημα προσδίδοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα χροιά στην ανάπτυξη του κεντρικού ήρωα.

Κλείνοντας αξίζει να τονισθεί ότι ο M. Night Shyamalan κατάφερε να παραδώσει μια σπουδαία ταινία με μια περιρρέουσα δυναμική που μπορεί να σε κάνει να επιζητήσεις εκστασιασμένος την άμεση παρακολούθηση της… αμέσως μετά τους τίτλους τέλους της!