Τι έχει να μας πει το T2 Trainspotting για την νοσταλγία;
Ας μιλήσουμε λίγο για sequels. Καθώς οι γενιές που μεγάλωσαν από τα 80’s και μετά (συμπτωματικά, τα πρώτα παιδιά που εκτέθηκαν σε τόσο μεγάλες ποσότητες pop κουλτούρας) μεγαλώνουν και αρχίζουν να αναπολούν το παρελθόν, είναι λογικό η βιομηχανία της ψυχαγωγίας να ανταποκριθεί σε αυτήν την ανάγκη, μετατρέποντας σε ταινία και το τελευταίο πράγμα που μπορεί να έχει κάποια νοσταλγική αξία.
Σίγουρα θα ήταν άδικο (ή και εγκληματικό θα έλεγαν κάποιοι) να μηδενίσουμε την συνέχεια μιας εμβληματικής ταινίας όπως το Trainspotting, βάζοντας την στο ίδιο τσουβάλι την με το Jem and the Holograms, αλλά καλώς ή κακώς είναι και αυτό κομμάτι ενός ρεύματος ταινιών που βλέπουμε πολύ συχνά τελευταία.
Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι το T2, όχι μόνο επιχειρεί να μας πουλήσει νοσταλγία, αλλά έχει την νοσταλγία και ως βασικό του θέμα.
Ο Marc Renton (Ewan McGregor) επιστρέφει στo Εδιμβούργο μετά από είκοσι χρόνια απουσίας και, προς έκπληψη κανενός, δεν έχει και την πιο θερμή υποδοχή από την παλιά του παρέα. Με παλιές προδοσίες να βγαίνουν στην επιφάνεια και καινούργιες να βρίσκονται στα σκαριά, οι πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες των επιλογών τους από την προηγούμενη ταινία. Από άποψη πλοκής, αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα του T2.
Αναφορές σε προηγούμενα γεγονότα και υποχρεωτικές εμφανίσεις χαρακτήρων απλά για χάρη του νοσταλγικού “value”, καθιστούν την ταινία από δυσνόητη, για οποιονδήποτε δεν θυμάται την προηγούμενη απ’ έξω, μέχρι και τελείως ακατανόητη, στην περίπτωση που κάποιος αποφάσισε να ξεκινήσει με το sequel, λειτουργώντας καλύτερα ως επίλογος του Trainspotting, παρά ως μεμονωμένη ταινία. Φυσικά, το να βλέπεις τους αγαπημένους σου χαρακτήρες να θυμούνται “τα παλιά” είναι μέρος της γοητείας όλων των sequel της κατηγορίας “Χ Χρόνια Μετά”, αλλά εδώ δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ ότι συνήθως.
Πρέπει, φυσικά, να αναφέρουμε ότι η μουσική, η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι άψογες, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι μια συλλογή εξαιρετικών μεμονωμένων σκηνών που, όταν συνδυάζονται μεταξύ τους, φτιάχνουν μια μάλλον μέτρια ταινία. Δεν νομίζω ότι το T2 θα έχει την ίδια επιρροή στο κοινό με την αρχική ταινία, ίσα-ίσα που θα επιβαρύνει την θέαση του Trainspotting για τους πιο νέους με την παρουσία ενός αχρείαστου sequel.
Ωστόσο, η παρέα των Renton, Spud, Sick Boy και Begbie, είναι ιδανική για να μας υπενθυμίσει ότι ο “παλιός καλός καιρός” ίσως και να μην ήταν τόσο καλός τελικά. Το Trainspotting ήταν μια ταινία γεμάτη ναρκωτικά, προδοσίες και απογοητεύσεις, με φόντο μια αυστηρά ταξική κοινωνία σε παρακμή. Δεν είναι ακριβώς μια περίοδος για την οποία αξίζει κανείς να νιώθει νοσταλγία και, καθώς οι πρωταγωνιστές τα συνειδητοποιούν όλα αυτά στο πανί, ο θεατής παίρνει το ίδιο μάθημα από ένα sequel που αρνείται να τον ενθουσιάσει όσο η αρχική ταινία. Άρα ίσως, κατά κάποιο τρόπο, το T2 να μεταφέρει καλύτερα το μήνυμά του όντας μέτριο. Ή ίσως έχω βαρεθεί τα απογοητευτικά sequels και ψάχνω για συμβολισμούς εκεί που δεν υπάρχουν…