Doctor-Strange – Review
Το πολυδιάστατο και δαιδαλώδες μαρβελικό σύμπαν επιστρέφει, καταθέτοντας την origins ιστορία του Doctor Strange. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ποιος είναι αυτός ο κύριος Strange, ε με συγχωρείτε ο Doctor Strange, και γιατί θα έπρεπε να ασχοληθούμε με την αφεντιά του;
Όλα ξεκινούν όταν ο διάσημος, φτασμένος και υπέρμετρα φιλόδοξος νευροχειρουργός Stephen Strange έρχεται αντιμέτωπος με το διογκωμένο εγώ του, μετά από ένα σχεδόν μοιραίο αυτοκινητιστικό ατύχημα που παραλύει τα άνω άκρα του. Ο δυτικός, υλιστικός και ιατροκεντρικός τρόπος προσέγγισης της ασθένειας θα κονταροχτυπηθεί με μια περισσότερο ολιστική, ανατολίτικη και open-minded τεχνική. Ο εγωκεντρικός Strange θα φτάσει στην πρωτεύουσα του Νεπάλ, σε ένα αινιγματικό μέρος που ονομάζεται Καμάρ-Ταζ, για να μυηθεί σε αυτήν την τεχνική, έχοντας ως μέντορα μια μυστηριώδη Αρχαία.
Και κάπου εδώ, τόσο ο ανυποψίαστος θεατής, όσο και ο μυημένος ακόλουθος, θα χαθεί μέσα σε ένα παροξυσμικά παραισθησιογόνο ντελίριο χρωμάτων που, παράλληλα με τον κεντρικό ήρωα, θα διευρύνει τους οπτικούς του ορίζοντες. Σε αυτό θα βοηθήσει και ο εκρηκτικός συνδυασμός της μίξης του φιλοσοφικού δυισμού ψυχής και σώματος με τις ανατολίτικες πολεμικές τέχνες. Είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού και απορίας πώς κατάφεραν τα studios της Marvel να μας παρουσιάσουν μια κατά βάση κοινότυπη origins ιστορία με τόσο πρωτότυπο τρόπο. Μάλλον σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι ο Doctor Strange τέμνει υπέροχα την cyberpunk φιλοσοφία του Matrix με την ψυχεδελική παλέτα του Inception.
Η εν λόγω ταινία, όμως, έχει τη δύναμη να μείνει χαραγμένη στο νου των απανταχού μαρβελικών οπαδών και για έναν ακόμη λόγο. Ουσιαστικά, εδώ εξηγείται το πώς συνδέονται τα διάφορα σύμπαντα μεταξύ τους, αποτελώντας σημείο καμπής για την εξέλιξη των ιστοριών από εδώ και στο εξής. Και κάπως έτσι θα λυθεί η απορία, όσων δεν έχουν διαβάσει τα κόμικς, για τον τρόπο με τον οποίο o Star-Lord με το σύμπαν των Guardians of the Galaxy θα συναντήσει το σύμπαν των Avengers.
Ταυτόχρονα, η ταινία είναι τόσο καλοστημένη και τόσο όμορφα δομημένη, που μπορεί να πείσει και τον απλό θεατή να ξεκινήσει να παρακολουθεί όλες τις προηγούμενες παρακαταθήκες. Και φυσικά να τον κάνει δέσμιο και όλων των επερχόμενων ταινιών. Πέρα από τα καλογυαλισμένα, μαγευτικά και πρωτοπόρα οπτικά εφέ και την αξιοζήλευτη σύνδεσή της με το μαρβελικό παρελθόν και μέλλον, η ταινία λαμβάνει θετικά πρόσημα και σε άλλους τομείς. Από τις όμορφες ερμηνείες και την τριπαρισμένη μουσική του Michael Giacchino, μέχρι τις εύστοχα εναρμονισμένες με την σύγχρονη εποχή χιουμοριστικές ατάκες, το Doctor Strange είναι το σκεπτόμενο blockbuster που αξίζει να αποθεωθεί.
Για ακόμη μια φορά ένα μεγάλο μπράβο στα studios της Marvel, που μετά από 13 ταινίες στο ενεργητικό τους κατορθώνουν, χωρίς να έχουν μπει στη λούπα της πληκτικής μανιέρας, να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον στο μέγιστο βαθμό. Και για το τέλος μια φιλική συμβουλή για τους υποψιασμένους θεατές: Μην βιαστείτε να εξέλθετε της κινηματογραφικής αίθουσας, καθώς υπάρχουν δυο πολύ καλές after credits σκηνές και ένα μήνυμα στο τέλος της ταινίας.