Don’t Breathe 2 (2021): Review

Just because he’s blind doesn’t mean he’s a saint

Το sequel του Don’t Breathe κατέφτασε πέντε χρόνια μετά, τον περασμένο Αύγουστο, για να επικεντρωθεί αυτή την φορά περισσότερο στον χαρακτήρα του Norman Nordstrom, του βετεράνου τυφλού στρατιωτικού, ο οποίος μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ζει απομονωμένος στην εξοχή μαζί με τον σκύλο του και την «νέα κόρη» του, την μικρή Φοίνιξ.

Στα πρώτα λεπτά βλέπουμε τον σκύλο να κυνηγάει την μικρή Φοίνιξ, όπως ακριβώς είχε συμβεί προς το τέλος της πρώτης ταινίας, όπου μία από τους εισβολείς που εν τέλει επιβίωσε, τρέχει για να ξεφύγει από τον ίδιο σκύλο. Όμως, εδώ γίνεται αντιληπτό ότι τώρα αυτό είναι κάποιου είδους εκπαίδευση επιβίωσης που διδάσκει ο Νόρμαν στην μικρή, ώστε να αποφύγει οποιαδήποτε απειλή μπορεί να προκύψει και να μην κινδυνέψει να χάσει και αυτήν, όπως την προηγούμενη γυναίκα που είχε απαγάγει.

Η απορία της έναρξης της σχέσης αυτών των δύο μας λύνεται με ένα flashback, το οποίο δείχνει το νεαρό κορίτσι να βγαίνει από ένα φλεγόμενο σπίτι και να λιποθυμά έξω στον δρόμο, όπου εμφανίστηκε ο Νόρμαν και την πήρε κοντά του, βρίσκοντας έτσι την επόμενη «κόρη» του.

Καθώς ζουν απομονωμένοι, απαγορεύοντας της ακόμα και το να πάει κανονικά στο σχολείο, μια φίλη τους συμβουλεύει τον Νόρμαν ότι έχει έρθει η στιγμή να αφήσει τα «λουριά» της μικρής γιατί αλλιώς θα βρει μόνης της τον τρόπο να τα κόψει και να φύγει μακριά.

Και τότε σε αυτή την στιγμή αδυναμίας του, θα αφήσει την μικρή να πάει μια βόλτα με την φίλη τους στην πόλη και εκεί θα κάνουν την εμφάνιση τους οι ανταγωνιστές του πρωταγωνιστή στην ιστορία με σκοπό να απαγάγουν την Φοίνιξ, ξυπνώντας τις παλιές αμαρτίες του Νόρμαν από το παρελθόν.

Από εκείνο το σημείο και μετά ξεσπάει ο πόλεμος μεταξύ του τυφλού άντρα και των νέων εισβολέων οι οποίοι μετά τις πρώτες σκηνές μάχης παραδέχονται ότι έχουν να κάνουν με έναν σκληρό άντρα, έναν στρατιώτη που δεν έχει ξεχάσει την εκπαίδευση και την εμπειρία του στις μάχες σώμα με σώμα.

Το σκηνικό περιλαμβάνει από μαχαίρια, πιστόλια, μάχη με γυμνά χέρια ή ό,τι αντικείμενο βρει ο καθένας στον χώρο μέχρι πυρπόληση και κλείσιμο στόματος και μύτης με κόλλα (!), με τις σκηνές βίας να διαδέχονται η μία την άλλη και ο ρόλος του θύτη και του θύματος να εναλλάσσει συνεχώς πλευρές.

Το βασικό κλειδί της υπόθεσης – «τρικ» του σεναριογράφου είναι οι αποκαλύψεις του παρελθόντος και της αλήθειας που παίζουν με τον θεατή και τα πιστεύω του, κάνοντας τον να ταυτίζεται πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο, φτάνοντας στο τέλος (πιθανώς) να μισεί τους πάντες και απλά να θέλει να σωθεί το νεαρό κορίτσι από τα χέρια των παρανοϊκών που απειλούν την ζωή της. Επίσης, ο αρρωστημένος τρόπος σκέψης κοντινών της ανθρώπων (δεν λέω περισσότερα) προσδίδει ένα έξτρα στοιχείο σε αυτό που θέλει να παρουσιάσει η ταινία.

Έξτρα credit αξίζει να δώσουμε στον πρωταγωνιστή Stephen Lang που πείθει απόλυτα ως τυφλός βετεράνος τιμωρός/προστάτης με αυτή την ξεχωριστή μπάσα φωνή του που προσδίδει άλλο τόνο στα λεγόμενα του αλλά και στην ίδια την παρακολούθηση της ταινίας. Άξια συμπαραστάτρια του η Madelyn Grace (Φοίνιξ) που γι’ αυτήν γίνονται όλα – χωρίς να την υπολογίζει κανείς ωστόσο, ενώ δεν πρέπει να παραλείψουμε τον ρόλο των δύο σκυλιών στην ιστορία που προσθέτουν ένα φιλοζωικό μήνυμα στην ταινία μέσω της πίστης, της φιλίας και της προστασίας που προσφέρουν στους ιδιοκτήτες τους και είναι σίγουρο ότι οι φιλόζωοι θεατές θα στεναχωρηθούν κατά την εξέλιξη της ιστορίας.

Συμπερασματικά, το Don’t Breathe 2 είναι μια ταινία με δομημένο σενάριο και καλή σκηνοθεσία του χώρου και των σκηνών δράσης, που δεν θα σου κόψει την ανάσα, αλλά σίγουρα θα σου προσφέρει 98 λεπτά δράσης και αίματος με ένα ελαφρύ αίσθημα αγωνίας κυρίως για την μικρή Φοίνιξ που περιτριγυρίζεται από αμαρτωλούς ανθρώπους που στο τέλος παίρνει ο καθένας αυτό που του αξίζει, κλείνοντας έτσι – πιστεύω- τον κύκλο του κινηματογραφικού σύμπαντος του Don’t Breathe.

Υ.Γ. «Now you’re gonna see what I see!» (πάντα με την μπάσα φωνή του Stephen Lang)