Guardians of the Galaxy animated series #01 Review

Για αρχή ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Λατρεύω τους Guardians of the Galaxy. Το αρχικό comic του 1969 είναι ένα pulp αριστούργημα. Η νέα ομάδα, δημιουργημένη το 2008 από τον Dan Abnett, μαζί και με τους υπόλοιπους τίτλους του cosmic κομματιού του Marvel Universe (με χαρακτήρες όπως ο Nova και ο Thanos και events όπως το επικό Annihilation) συγκαταλέγονται, κατ εμέ, στα καλύτερα πράγματα που έχει εκδώσει ποτέ η Marvel. Και φυσικά, η ταινία, παρά τους φόβους μου πριν την κυκλοφορία της, αποδείχτηκε ένα από τα πιο fun δείγματα υπερηρωικού κινηματογράφου, κι ας μου δημιούργησε έναν απαράδεκτο geek σνομπισμό της κατηγορίας «εμένα μου άρεσε ο Rocket Raccoon και πριν γίνει cool».

Όλα τα παραπάνω είναι για να ξεκαθαρίσω ότι έχω έναν παραπάνω λόγο να είμαι ανήσυχος, τώρα που βρισκόμαστε πια στο σημείο που η Marvel καλείται να διαχειριστεί—αλλά και να εξαργυρώσει— την επιτυχία αυτών των μέχρι πρωτίστως άγνωστων χαρακτήρων.

Στην προκειμένη περίπτωση, επιχειρεί να το κάνει με μια animated σειρά και το αποτέλεσμα είναι κάπως… πώς να το θέσω; Όχι πολύ καλό. Αλλά ας το αναλύσουμε λίγο παραπάνω.

Όπως είναι προφανές από το trailer, σειρά χρησιμοποιεί τις εκδοχές των χαρακτήρων που είδαμε και στην ταινία και φαίνεται να εκτυλίσσεται στο ίδιο σύμπαν μ’ αυτήν, γεγονός που δημιουργεί ορισμένα προφανή προβλήματα.

Από την αρχή κιόλας του επεισοδίου (που ξεκινάει με το “Hooked on a feeling” των Blue Swede) η σειρά φαίνεται να προσπαθεί να γεμίσει κουτάκια σε κάποιο checklist με στοιχεία της ταινίας που αγάπησε το κοινό, χάνοντας έτσι τελείως το νόημα του τι έκανε τους Guardians τόσο αγαπητούς. Ο Rocket θυμώνει επειδή τον αποκαλούν τρωκτικό, ο Groot επαναλαμβάνει το όνομά του μέσα σε κατά τα άλλα σοβαρές συζητήσεις, ο Yondu προκαλεί προβλήματα και δυσκολεύει τις ζωές όλων, ο Star-Lord ακούει με κάθε ευκαιρία το Awesome Mixtape του και οι καλοί παίζουν κλωτσομπουνίδια με τους κακούς στην αποικία/κεφάλι εξωγήινης θεότητας, με το όνομα Knowhere.

Με λίγα λόγια, η σειρά φαίνεται να περιορίζει τον εαυτό της χωρίς λόγο, στερούμενη τις ενδιαφέρουσες επιλογές που θα προσέφερε το αρκετά πλούσιο σε concepts και χαρακτήρες cosmic τμήμα του σύμπαντος της Marvel. Φυσικά, είναι νωρίς για να κρίνουμε από τώρα το θέμα της πλοκής και, εκτός αυτού, η ιστορία αυτή καθ’ αυτή, που περιστρέφεται γύρω από τον μυστηριώδη πατέρα του Star-Lord, δεν είναι κακή.

Εκεί όμως που η σειρά φαίνεται να χάνει, είναι όταν προσπαθεί να μιμηθεί το πραγματικό δυνατό χαρτί της ταινίας: το χιούμορ. Ακόμη και τα δείγματα καλογραμμένου χιούμορ χάνονται εξαιτίας του κακού timing και των ανέκφραστων animated προσώπων. Τα αστεία του Star-Lord, που στην ταινία δούλευαν γιατί—let’s face it— ο Chris Pratt είναι ο πιο χαρισματικός άνθρωπος του πλανήτη, είναι αδύνατον να αποδοθούν σωστά από τις περιορισμένες δυνατότητες του, όχι και τόσο εκλεπτυσμένου, animation της σειράς.

Από την άλλη όταν το χιούμορ είναι κακό, είναι πραγματικά κακό. Γενικά το πρώτο επεισόδιο ξεκαθαρίζει αρκετά νωρίς ότι δεν πρόκειται για animated σειρά που έχει λάβει υπόψιν το ενήλικο κομμάτι του κοινού της. Και, διάολε, όχι fart jokes, Marvel, γιατί μας το κάνεις αυτό;

Συνοπτικά έχουμε να κάνουμε με μια μάλλον OK animated σειρά, η οποία απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε παιδικό κοινό. Το γεγονός ότι τοποθετεί τον εαυτό της τόσο κοντά στην ταινία, κάνει την σύγκριση μεταξύ των δύο αναπόφευκτη και εκεί φυσικά χάνει κατά κράτος. Ακόμη κι αν οι κινηματογραφικοί Guardians of the Galaxy σας άφησαν να ζητάτε κι άλλο και δεν μπορείτε να περιμένετε μέχρι το 2017 για το sequel, θα σας πρότεινα να στραφείτε πρώτα στα comics και, αν και αυτά δεν σας φανούν αρκετά, ε τότε ρίξτε και μια ματιά στην animated εκδοχή τους.

Θάνος Φιλάνης