I Hate Fairyland: ένα από τα καλύτερα και πιο άρρωστα κόμικς των τελευταίων ετών

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Gertrude. Ήταν μικρή και χαριτωμένη, με πλούσιες πράσινες μπούκλες. Το όνειρό της ήταν να ζήσει μια περιπέτεια σε κάποια μαγική χώρα, α λα Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Το κακό με τις ευχές είναι πως μερικές φορές πραγματοποιούνται, έτσι μια μέρα η μικρή Gertrude βρέθηκε σε έναν μαγικό κόσμο, όπου την υποδέχτηκε η βασίλισσα Cloudia και της έδωσε την αποστολή να βρει το κλειδί, ώστε να επιστρέψει στο σπίτι της. Της έδωσε επίσης τον Larrigon, μια ενθουσιώδη μύγα, για να την υπηρετεί σαν οδηγός. Όλη η αποστολή δεν θα έπαιρνε παραπάνω από μια μέρα.

Όλα αυτά συμβαίνουν στις πρώτες πέντε σελίδες του “I Hate Fairyland”, ενώ στην έκτη σελίδα έχουν περάσει είκοσι εφτά χρόνια και η Grertrude είναι ακόμα εκεί. Το σώμα της δεν έχει μεγαλώσει καθόλου (μαγικός τόπος γαρ), αλλά αυτό δεν συμβαίνει και με το μυαλό της. Μετά από τόσα χρόνια στην παραμυθένια χώρα, έχει μετατραπεί σε μια θερμοκέφαλη, βίαιη, ψυχοπαθή δολοφόνο με πλούσιες πράσινες μπούκλες, που σπέρνει την καταστροφή και τον πανικό στο πέρασμά της, ψάχνοντας ακόμα το κλειδί για να επιστρέψει στον κόσμο της. Επίσης ο Larrigon έχει γίνει ένα κυνικό και πικρόχολο άτομο, που καπνίζει το ένα πούρο μετά το άλλο, ενώ η βασίλισσα Cloudia έχει χάσει την υπομονή της με την πρωταγωνίστριά μας, αφού της έχει ξεκληρίσει το βασίλειο και της στέλνει όποιον αντίπαλο βρει προκειμένου να την σταματήσει.

Το “I Hate Fairyland” είναι απίθανο! Το σενάριο και το σχέδιο του Scottie Young είναι συνεχώς φρέσκα και αστεία, το δίδυμο Gert – Larry αλληλοσυμπληρώνεται άψογα και ενώ κάποια αστεία επαναλαμβάνονται, δεν κουράζουν ποτέ. Μερικά από αυτά: η Gertrude σκοτώνει πάντοτε τον εκάστοτε αφηγητή, είτε κατά λάθος, είτε από νεύρα, πολλά τεύχη ξεκινάνε με τον κίνδυνο που έχει εμφανιστεί στο τέλος του προηγουμένου να έχει ξεπεραστεί ενδιάμεσα, χωρίς να δουν τη δράση οι αναγνώστες και ο Scottie Young γράφει μικρά κειμενάκια στα οπισθόφυλλα, όπου δεν παραλείπει να μας υπενθυμίζει πόσο εκτιμάει που προτιμήσαμε τη δουλειά του και πόσο του αρέσει που τα λεφτά μας γίνονται δικά του.

Το κόμικ δεν είναι κάτι το καινοτόμο, μα είναι τόσο καλοφτιαγμένο που δίνει τέτοια αίσθηση. Έχουν βγει αρκετά κόμικς και καρτούν με χαριτωμένους χαρακτήρες σε βίαιες καταστάσεις (Happy Tree Friends, Unfunies κ.α.), αλλά ενώ σε κατώτερου επιπέδου ιστορίες η βία και οι ακραίες καταστάσεις είναι δεκανίκι ώστε το τίποτα να παρουσιαστεί ως κάτι, εδώ είναι ένα ακόμα εργαλείο του δημιουργού. Το “I Hate Fairyland” δεν είναι αστείο επειδή είναι βίαιο, είναι αστείο και βίαιο παράλληλα.

Το σχέδιο είναι ορθώς μη ρεαλιστικό και το χρώμα του Jean-Francois Beaulieu το αναδεικνύει και το ζωντανεύει ακόμα περισσότερο. Η σειρά κυκλοφορεί από την Image Comics.

Αυτήν την εποχή τρέχει το τρίτο arc του “I Hate Fairyland”, όπου η Gertrude προσπαθεί να είναι καλή και να εξιλεωθεί κάπως, μα τα σχέδιά της δεν της βγαίνουν ποτέ όπως τα θέλει…

Είναι μια σειρά πολύ φιλική προς τους καινούριους αναγνώστες και τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Να φυλάσσεται μακριά από παιδιά. 😉

Καραντωνίου Χρήστος