Επιβιώνοντας στο inferno

Ο καθηγητής σημειολογίας Robert Langdon επιστρέφει στα γνώριμα μονοπάτια της αποκάλυψης μιας παγκόσμιας συνωμοσίας και της διάσωσης του ανθρώπινου είδους μέσα από την αποκρυπτογράφηση ενός κωδικοποιημένου μηνύματος που εμπλέκει την Κόλαση του Δάντη. Η προσπάθεια του αυτή καθίσταται ιδιαιτέρως δύσκολη, αφού αφενός έχει στο κατόπι του έναν συρφετό αστυνομικών και πρακτόρων και αφετέρου πάσχει από πρόσφατη αμνησία. Όλα ξεκινούν όταν ο διάσημος καθηγητής ξυπνάει σε ένα νοσοκομείο διαπιστώνοντας πως έχει γλιτώσει από πυροβολισμό στο κεφάλι. Στο κυνηγητό που θα ακολουθήσει θα τον βοηθήσει η γιατρός Sienna Brooks.

Δέκα χρόνια μετά την πρώτη χλιαρή κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου του Dan Brown (The Da Vinci Code), ο Ron Howard κάθισε ξανά στην καρέκλα του σκηνοθέτη για να μεταφέρει την ομώνυμη περιπέτεια του ίδιου συγγραφέα. Όσο άνευρα και μονότονα διαχειρίστηκε το πρωτότυπο υλικό του Κώδικα Da Vinci και του Angels and Demons (γνωστό στα ελληνικά ως Illuminati: Οι Πεφωτισμένοι) άλλο τόσο άτονα μετέφερε και το Inferno στην μεγάλη οθόνη. Όχι βέβαια ότι και το βιβλίο αποτελεί την κορωνίδα του λογοτεχνικού μυθιστορήματος, όμως είναι άξιο λόγου πώς κατάφερε και αυτή τη φορά να διαχειριστεί τόσο άρρυθμα ένα κατεξοχήν γρήγορο κινηματογραφικό κείμενο.

Δυστυχώς, τα μειονεκτήματα της ταινίας δεν περιορίζονται αποκλειστικά στην ασυντόνιστη και δίχως παλμό σκηνοθεσία. Ανέμπνευστη είναι και η σεναριακή προσαρμογή του David Koepp που ειλικρινά σε κάνει να αναρωτιέσαι ότι ο ίδιος άνθρωπος κάποτε είχε γράψει το σενάριο της Υπόθεσης Καρλίτο (1993) και του Οι Ψίθυροι των Πνευμάτων (1999). Στο Inferno τροποποιεί το πρωτότυπο υλικό έτσι ώστε να ταιριάζει στις εύπεπτες ορέξεις ενός κοινού, που το μόνο που θα το απασχολήσει παρακολουθώντας το είναι αν η ποσότητα του αλατιού στα ποπ κορν είναι υπερβολική. Φυσικά, έχει προσθέσει τις απαραίτητες αχρείαστες συναισθηματικές πινελιές και έχει παραδώσει ένα διαφορετικό φινάλε κομμένο και ραμμένο ώστε να μην ξυπνήσει κάποιον θεατή από τον βαθύ λήθαργο.

Ακόμα και στα σημεία που υπερτερούσαν οι δυο προηγούμενες μεταφορές και που αναμενόμενα θα θεωρούσε κανείς ότι θα επαναλειτουργούσαν στο Inferno, υπάρχει φανερή έλλειψη έμπνευσης. Αυτά είναι το κάστινγκ και η μουσική επένδυση. Το αποκορύφωμα του miscasting αποτελεί ο ρόλος του Bruder από τον Omar Sy. Όσον αφορά την σύνθεση της μουσικής από τον Hans Zimmer, είναι τόσο αδιάφορη που μοιάζει σαν να έγινε μέσω αυτοματοποιημένου προγράμματος σύνθεσης μουσικής.

Η μόνη χρήσιμη αξιοποίηση του εν λόγω φιλμ, είναι ως παραπομπή του trip advisor σε επίδοξους τουρίστες που σχεδιάζουν ταξίδι στις αντίστοιχες πόλεις, που πολύ όμορφα παρουσιάζονται στην ταινία. Συνδυαστικά μάλιστα με τις διάφορες ιστορικές πληροφορίες που ξεστομίζει απλόχερα ο Langdon, λειτουργεί καλύτερα και από τουριστικό οδηγό.

Ίσως η μεταφορά του τέταρτου βιβλίου του Dan Brown με πρωταγωνιστή τον Langdon Το Χαμένο Σύμβολο, ειδικά αν ισχύει η φημολογούμενη μεταφορά του Ron Howard σε χρέη μόνο παραγωγού και η συγγραφή του σεναρίου από τον ίδιο τον Brown, να είναι πιο αξιοπρεπής. Συμπερασματικά, αν δεν ανήκετε σε εκείνη την κατηγορία των ατόμων που κοιμούνται με τα βιβλία του Dan Brown στο προσκεφάλι τους και που είχαν κατενθουσιαστεί στο παρελθόν με τις προηγούμενες ταινίες με τον Langdon, απλά προσπεράστε. Αν πάλι απολαύσατε τις προηγούμενες περιπέτειες του καθηγητή, εδώ δεν θα απογοητευθείτε σε μεγάλο βαθμό.