“Καβαφικοί φόνοι” του Θοδωρή Παπαθεοδώρου – review

Περίληψη:

“Αλεξάνδρεια, δεκαετία του 1920
Η λευκή πόλη της Μεσογείου ζει τις μεγάλες στιγμές της δόξας της. Φυλές, γλώσσες, πολιτισμοί. Αποικιοκράτες και τυχοδιώκτες. Πόρνες και ποιητές. Ανάμεσά τους, ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Κ. Π. Καβάφης. Κι η σκιά του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα Έ. Μ. Φόρστερ.
Αθήνα 2010
Ο ποιητικά σκηνοθετημένος φόνος μιας υπερήλικης Αιγυπτιώτισσας, λάτριδος του Κ. Π. Καβάφη, πυροδοτεί μια σειρά από εγκλήματα βασισμένα σε κάποια από τα εκλεκτότερα έργα του μεγάλου Αλεξανδρινού.
Καθώς στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια οι καβαφικοί φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον σαν μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, ο κυνικός ντεντέκτιβ Νίκος Μάντης κι ο ιδιόρρυθμος καθηγητής Ξενοφών Δαρείος αποδύονται σ’ ένα ασθματικό κυνήγι για να λύσουν μια ιεροτελεστική ακολουθία ποιητικών εγκλημάτων, νιώθοντας στο πετσί τους τους στίχους του λατρεμένου ποιητή.”

Με το πέρας της ανάγνωσης μόλις ολίγων σελίδων, πείστηκα πως ο Παπαθεοδώρου είναι ένας πολύ καλός συγγραφέας όσο αφορά την γραφή, και με πολύ καλή γνώση της γλώσσας, που με άφησε ικανοποιημένη.

Αγάπησα τον καθαγητή Δαρειο. Ήταν από τους λίγους χαρακτήρες που δεν ακολούθησε τον κλασσικό δρόμο του αστυνομικού, ήταν ένα συν στο βιβλίο ότι ο συγγραφέας σχεδίασε έναν τοσο διαφορετικό χαρακτήρα. Γκέι, μεγάλος σε ηλικία, τρυφερός, σπουδαγμένος. Ο ντετέκτιβ μια από τα ίδια, αλκοολικός, με προβλήμα συναισθηματικά, οικονομικά. Τον βαρέθηκα. Για κάποιο λόγο αρκετοί χαρακτήρες στο βιβλίο μου προκαλούσαν άγχος! Φυσικά μου άρεσε η γραφή, οι εικόνες που σου δημιουργούσε στις διάφορες περιοχές του κόσμου που μας ταξίδευε ο συγγραφέας.

Το καλύτερο στοιχείο του βιβλίου: η ιστορία περιστρέφεται γύρω απο τον Αλεξανδρινό ποιητή Κ.Π.Καβάφη, την προσωπική του ζωή και την ιστορία του. Τα ποιηματά του είναι διάσπαρτα μέσα στο βιβλίο, μιας και οι φόνοι είναι ντυμένοι με τους Καβαφικούς στίχους των ποιημάτων του!

Θα πρότεινα το βιβλίο σε αυτούς που θέλουν ένα καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο βιβλίο και αγαπούν τον Καβάφη.