Σκέψεις μετά το mid season finale του The Walking Dead

Η χρονική στιγμή της προβολής του mid-season finale του 7^ου κύκλου του Walking Dead, αποτελεί μια καλή φάση για να αναστοχαστεί κανείς πάνω στην ουσία της σειράς και γιατί όχι και στην ανάγκη ύπαρξη της. Άλλωστε, η κατακόρυφη πτώση των δεικτών της τηλεθέασης και οι αρκετές μέτριες και αρνητικές κριτικές είναι από μόνες τους ικανές να προβληματίσουν και τον πιο ορκισμένο φαν.

Η λατρεμένη σειρά χρόνια τώρα αποτελεί έναν σκεπτόμενο κοινωνικό σχολιασμό πάνω στην επιρροή μιας post apocalyptic επίθεσης από ζόμπι στον ανθρώπινο ψυχισμό. Δεν είναι λίγες οι φορές άλλωστε που ο τηλεοπτικός χρόνος επενδύεται πολύ περισσότερο στα προσωπικά δράματα που βιώνουν οι ήρωες, παρά στις gore σκηνές των επιθέσεων από τα ζόμπι. Η σημαντικότερη δε συμβολή αυτής της σειρά είναι η διαπίστωση ότι εν τέλει ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι τα ζόμπι αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Και κάπως έτσι αρχίσαμε να παρακολουθούμε δολοφονίες μεταξύ ανθρώπων, όλες στο όνομα της επιβίωσης και του ομαδικού πνεύματος.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Αυτό που φαίνεται να έχει αρχίσει όμως να κουράζει είναι η επαναλαμβανόμενη ροή των γεγονότων και η φαινομενική στασιμότητα της σειράς. Αυτό που βλέπουμε κατά βάση είναι η ανάδειξη ενός σούπερ κακού (βλ. Governor – Negan), η επακόλουθη αναταραχή εντός της ομάδας του Ρικ από τις συνοδές απώλειες και η αναδιάταξη των σχέσεων μεταξύ όλων των μελών. Βάζουμε και μια τοποθεσία, όπου όλα αρχικά  δείχνουν φαινομενικά ότι θα πάνε καλά μέχρι αποδείξεως του εναντίου (βλ. Φάρμα του Χέρσελ, Φυλακή, Αλεξάνδρεια κτλ) και πάμε πάλι από την αρχή.

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι το τηλεοπτικό υλικό σέβεται με αξιοπρέπεια το πρωτότυπο κόμικ υλικό, κλείνοντας αρκετές φορές το μάτι στους απανταχού αναγνώστες του. Ακόμη και οι τηλεοπτικές προσθήκες ηρώων τις περισσότερες φορές λειτουργούν πολύ καλά, με αποκορύφωμα αυτή του Ντάριλ. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζουν επίσης οι συντελεστές της σειράς που κατόρθωσαν, όχι μόνο να αφήσουν είτε εξοργισμένους είτε σε εγρήγορση τόσους θεατές με το σοκαριστικό φινάλε της 6^ης σεζόν αλλά και να παραδώσουν μια πρεμιέρα κύκλου δυναμίτη για τα μέχρι πρότινος τηλεοπτικά δεδομένα. Το πρώτο επεισόδιο της 7^ης σεζόν αποτελεί με διαφορά ένα από τα καλύτερα και πιο σφιχτοδεμένα δραματουργικά επεισόδια ολόκληρης της σειράς.

Η αναλογία όμως ενός τηλεοπτικού κύκλου 8 επεισοδίων με ένα αριστούργημα, δύο πολύ δυνατά και όλα τα υπόλοιπα filler του κερατά, σίγουρα προβληματίζει. Έχω πραγματικά την αίσθηση πως τα μοναδικά ενδιαφέροντα σημεία του Walking Dead είναι πλέον αποκλειστικά οι σκηνές που εμφανίζεται ο Negan και οι ανατρεπτικοί, άφθονου σπλατερικού υποβάθρου, φόνοι. Γιατί δηλαδή να πρέπει σαν θεατής να υποστώ ένα ολόκληρο επεισόδιο βλέποντας τη δυσκολία προσαρμογής της Κάρολ στο Βασίλειο? Και γιατί να με ενδιαφέρει η προβολή ενός ακόμα οικισμού που κατοικείται αποκλειστικά από γυναίκες και ο τρόπος που μία δευτεραγωνιστής τον βιώνει?

Εν κατακλείδι, έχω την αίσθηση ότι η σειρά αρχίζει και ξεχειλώνει ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που με έχει πάρει αγκαλιά ο Μορφέας (όχι αυτός του Matrix) παρακολουθώντας κάποιο επεισόδιο. Ακόμα και το mid-season finale υπήρξε αρκετά νωχελικό μέχρι να πυροδοτηθεί το τελευταίο 20λεπτο. Ευελπιστώ ότι τα χαμηλά νούμερα της τηλεθέασης θα θορυβήσουν τους συντελεστές και θα αρχίσουν να πρωτοτυπούν περισσότερο, παραδίδοντας πιο καλοκουρδισμένα επεισόδια.