Palmer (2021) – Άποψη No Spoilers!

Μπορεί το 2021 να έχει μπει το ίδιο καταστροφικά όπως έφυγε το 2020 για τον κινηματογράφο, αυτό όμως δεν σημαίνει πως η 7^η τέχνη δεν έχει ακόμα ευχάριστες εκπλήξεις να προσφέρει. Ο λόγος για το Palmer που έρχεται να θίξει αρκετά κοινωνικά ζητήματα και να ταρακουνήσει ταμπού.

Ο Palmer (Justin Timberlake) είναι ένας πρώην κατάδικος, ο οποίος αποφυλακίζεται υπό επιτήρηση και προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του στη μικρή κωμόπολη που ζει. Στο διπλανό σπίτι μένει ο μικρός Sam (Ryder Allen), ένα ιδιαίτερο αγόρι που του αρέσουν αυτό που θα λέγανε κάποιοι «κοριτσίστικα» πράγματα, του οποίου όμως το σπίτι δεν είναι κατάλληλο για να μεγαλώσει ένα παιδί. O Palmer θα αναπτύξει φιλία με τον Sam και οι δυο τους θα προσπαθήσουν να ενταχθούν στη νέα πραγματικότητα που τους περιμένει.

Το Palmer στα πρώτα λεπτά θέασης σου δίνει την εντύπωση πως δεν πρόκειται για κάτι που δεν έχεις ξαναδεί. Παρόλα αυτά, η ταινία κρύβει πολλούς άσσους κάτω από το μανίκι της και ένας από αυτούς είναι η πρωτότυπη προσέγγιση της διαφορετικότητας του μικρού Sam. Πέρα όμως από αυτό, η ταινία θέλει να παρουσιάσει και τo βάρος που έχουν οι επιλογές μας, το αν κάποιοι άνθρωποι αξίζουν ή αξιοποιούν δεύτερες ευκαιρίες και το πως μια κοινωνία είναι ικανή να αποδεχθεί κάτι που δεν έχει συνηθίσει. Το μεγάλο στοίχημα που έρχεται να κερδίσει το Palmer είναι να κρατήσει ισορροπίες σε όλα αυτά, κάτι που μέχρι ένα σημείο το καταφέρνει.

Ο ρυθμός της ταινίας είναι αρκετά αργός κάτι που είναι απόλυτα λογικό, καθώς θέλει να πάρει το χρόνο της στην εδραίωση της σχέσης μεταξύ Palmer και Sam, που άλλωστε είναι και ο πυρήνας της ταινίας και δουλεύει απόλυτα σε όλη τη διάρκειά της. Φυσικά έχουμε κάποιες έντονες και δυνατές σκηνές που θεωρώ πως με το καλό στήσιμο που γίνεται κερδίζονται και είναι ικανές να δημιουργήσουν συναισθήματα στον θεατή.

Ο Justin Timberlake σαν ηθοποιός δεν είχε ποτέ να μου πει κάτι, αλλά εδώ του βγάζω το καπέλο κυρίως επειδή παίζει έναν τελείως διαφορετικό ρόλο από τον εαυτό του. Με το συγκρατημένο ύφος του καταφέρνει να βγάλει προς τα έξω όλα τα συναισθήματα που νιώθει ο χαρακτήρας του και κυρίως την αμηχανία στην όλη πρωτόγνωρη κατάσταση που έρχεται να αντιμετωπίσει. Από την άλλη έχουμε τον πρωτοεμφανιζόμενο Ryder Allen, ο οποίος κλέβει την παράσταση λόγω του πόσο συγκρατημένα και ρεαλιστικά παίζει και κερδίζει το κοινό με την ερμηνεία του και όχι με τη “χαριτωμενιά” του.

Το αρνητικό του Palmer είναι το γεγονός ότι πέρα από την προσέγγιση του Sam, όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά θέματα τα έχουμε ξαναδεί πολύ καλύτερα εκτελεσμένα και δεν έχουν να προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Ο ρόλος τους σίγουρα βρίσκεται στο να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στην κατάσταση του Sam, αλλά ίσως αν τα είχαν προσεγγίσει με την ίδια φροντίδα, θα μιλάγαμε για μια ταινία φαινόμενο.

Σε γενικές γραμμές, το Palmer για μένα ήταν μια ταινία που με εξέπληξε θετικά και μπορώ να πω πως είναι ικανή να παρέχει αρκετή τροφή για σκέψη με τα πολλά μηνύματα που θέλει να περάσει. Φυσικά, πρέπει να είναι και κάποιος ανοιχτόμυαλος για να γίνει αυτό.