Scream : Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά…

Δύσκολα μπορεί να διαφωνήσει κανείς ότι η αναβίωση παλιών ταινιών είτε με την μορφή reboot είτε με την μορφή sequel που διαγράφουν παλαιότερες συνέχειες ενός franchise χαράζοντας ένα νέο και διαφορετικό timeline έχουν γίνει της μόδας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Όταν μάλιστα αυτές οι δημιουργίες συνοδεύονται από ανάλογα υπέρογκες εισπράξεις δείχνουν το δρόμο για μια τακτική που τείνει να παγιώνεται. Κάπως έτσι έσκασε μύτη από το πουθενά ένα ολοκαίνουριο Scream, 25 χρόνια μετά την πρώτη ταινία και με τον τίτλο να μην συνοδεύεται από το αντίστοιχο νούμερο της συνέχειας. Με αφορμή αυτή την 4η συνέχεια της επιτυχημένης σειράς ταινιών τρόμου, τις είδαμε ξανά όλες και αποφασίσαμε να τις κατατάξουμε από την πιο αδύναμη στην καλύτερη. 

Scream 3 (2000)

Η απουσία του Kevin Williamson από την συγγραφική πένα του σεναρίου αυτού του πρώτου υποτιθέμενου “κλεισίματος” της τριλογίας υπήρξε εκκωφαντική ηχηρή. Με τις meta αναφορές να πάνε σε εντελώς άλλο επίπεδο και το καστ της πραγματικής ταινίας να συνδιαλέγεται με τους αντίστοιχους χαρακτήρες της φανταστικής δεύτερης συνέχειας τα πράγματα παίρνουν μια εντελώς αμήχανη τροπή. Τα slasher στοιχεία του franchise μπολιάζονται ανεπιτυχώς με τον μεταφυσικό τρόμο και το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά κλείνει το μάτι σε κανένα από τα δύο διαφορετικά ήδη τρόμου. Όπως και να χει αυτή η ταινία θα μνημονεύεται για την προσθήκη των System of a Down και των Slipknot στο soundtrack αυτής όπως και για την εμφάνιση των Jay and Silent Bob και της Carrie Fisher. 

Scream 4 (2011)

Μια δεκαετία μετά το αρχικό κλείσιμο της τριλογίας, ένας νέος κύκλος φόνων ξεκινάει για να εισάγει τον Ghostface killer σε μια νέα γενιά θεατών έχοντας όμως σύνδεση με τις “ρίζες” της αρχικής ταινίας. Ο Kevin Williamson επιστρέφει στην συγγραφή του σεναρίου όμως όλα δείχνουν ότι πρόκειται για ξαναζεσταμένο φαγητό ή καλύτερα για μια σχετικά αποτυχημένη προσπάθεια μαγειρέματος της ορίτζιναλ συνταγής. Γιατί όλα τα υλικά που έκαναν επιτυχημένο το πρωτότυπο “φαγητό” είναι εδώ αλλά η κατανάλωση του μοιάζει άνοστη. Κρίμα γιατί θα μπορούσε να αξιοποιήσει πολύ πιο ταιριαστά τον τρόμο των social media της νέας γενιάς. Ο χαρακτήρας του Ντίουι αντικρίζοντας τον στολισμό της πόλης του Γουντσμπορο με τις μάσκες του Ghostface για τον “εορτασμό” της επετείου των αρχικών φόνων αναφωνεί πως “η τραγωδία της μιας γενιάς είναι το αστείο της επόμενης” και εμείς δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε αλλά για τους ακριβώς αντίθετους λόγους

Scream (2022)

Σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες συνέχειες αυτή η ταινία έρχεται επιτυχώς να δώσει νέα πνοή στο franchise αποτίοντας ταυτόχρονα φόρο τιμής στον εκλιπόντα Wes Craven. Με μια εντελώς καινούρια συγγραφική και σκηνοθετική ομάδα, επιτυγχάνεται με τον σωστό τρόπο το κλείσιμο του ματιού στο τοξικό fandom γενικά των franchises με την επίδραση αυτού στο δημιουργικό αποτέλεσμα των ταινιών αλλά και στην νέα τροπή που έχει πάρει ο κινηματογραφικός “σκεπτόμενος” τρόμος. Μπορεί οι meta αναφορές να μπουκώνουν κάποια στιγμή και να μην είναι όλες το ίδιο αρμονικά δεμένες με την ιστορία αλλά δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι αυτό το requel γίνεται με σεβασμό προς την αρχική ταινία. Και είναι πραγματική επιτυχία μια ταινία μετά από 25 χρόνια να κοιτάζει όχι μόνο στα ίσα την πρωτότυπη ταινία αλλά να μπορεί να σταθεί και επάξια δίπλα της.  

Scream 2 (1997)

Ένα χρόνο μετά την πρώτη ταινία το δημιουργικό δίδυμο των Wes Craven και Kevin Williamson (στην σκηνοθεσία και το σενάριο αντίστοιχα) έρχεται για να αυτοσαρκαστει με τον βασικό κανόνα των sequel που πρέπει να είναι δημιουργικά κατώτερα των αρχικών ταινιών. Ναι, προφανώς αυτή η ταινία δεν ξεπερνάει τις meta αναφορές τρόμου του ορίτζιναλ αλλά καταφέρνει να είναι εξίσου έξυπνη παραδίδοντας μάλιστα και τουλάχιστον δύο σκηνές ανθολογίας στο είδος. Διακαής πόθος της θα ήταν βέβαια να αποτελεί την Μέρα της Κρίσης ή του δεύτερου Νονού του franchise αλλά δεν πειράζει γιατί την αγαπάμε για αυτό που είναι. Μια αξιότιμη συνέχεια αντάξια της πρώτης. 

Scream (1996)

Υπάρχουν ορισμένες ταινίες, οι οποίες αποτελούν σημείο αναφοράς για το σινεμά γιατί καταφέρνουν να εισάγουν κάτι φρέσκο και πρωτοποριακό επηρεάζοντας από τούδε την πορεία επόμενων ταινιών. Το πρώτο Scream, το ορθόδοξο, ανήκει άνετα σε αυτή την κατηγορία καθώς μπόρεσε αβίαστα να είναι τόσο απροκάλυπτα ευφυές και αυτοσαρκαστικό κλείνοντας το μάτι σε μια γενιά θεατών, που όντως γαλουχημένοι στο είδος του τρόμου νόμιζαν ότι γνωρίζοντας τους κανόνες του είδους μπορούσαν χαλαρά να προβλέψουν την εξέλιξη της πλοκής. 25 χρόνια μετά αυτή η ταινία έχει την ίδια φρεσκάδα και μπορεί πια άνετα να αποτελεί την απάντηση στην ερώτηση που θέτει η ίδια για την αγαπημένη ταινία τρόμου.