Spider-Man: Homecoming

Ας είμαστε ειλικρινείς. Όλοι χαρήκαμε με την εμφάνιση του Peter Parker στο Civil War· τόσο για την επιστροφή ενός τόσο εμβληματικού χαρακτήρα στην Marvel, όσο και επειδή ο Spider-Man από την φύση του προσδίδει έναν αέρα αθωότητας στις ιστορίες όπου συμμετέχει, ο οποίος ήταν απαραίτητος για μια βαριά (για δεδομένα Marvel) ταινία σαν το Civil War. Έναν χρόνο μετά την πρώτη του εμφάνιση, ήρθε και η στιγμή για την σόλο ταινία του καινούργιου Ανθρώπου-Αράχνη με το Spider-Man: Homecoming ή, τιμώντας την περήφανη παράδοση των αποτυχημένα μεταφρασμένων ελληνικών τίτλων, Spider-Man: Επιστροφή Στον Τόπο Του.

Στο Homecoming συναντάμε τον Peter Parker καθώς συνέρχεται από την επική μάχη (ή έστω την επική μανούρα) του Civil War και το εφηβικό μυαλό του δεν θέλει και πολύ για να αρχίσει να φουσκώνει με ιδέες. Ο Tony Stark όμως (ο οποίος, σε αυτήν την εκδοχή του Spider-Man δημιούργησε την στολή του Peter και λειτουργεί κατά βάση ως μέντορας) επιμένει πως δεν είναι έτοιμος ακόμη να πάρει την θέση του μεταξύ των Avengers και πρέπει να επικεντρωθεί στο να βοηθάει τους ανθρώπος της γειτονιάς του, παγιδεύοντάς τον ουσιαστικά στο “street level” για το οποίο είναι γνωστός ο Άνθρωπος-Αράχνη.

Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση που δεν έχουμε ξαναδεί, αφού για πρώτη φορά έχουμε έναν κινηματογραφικό Spider-Man για τον οποίο η γειτονιά του είναι κάτι από το οποίο νιώθει την ανάγκη να αποδράσει. Και η αλήθεια είναι ότι, σαν χαρακτήρας, ο Spider-Man λειτουργεί πολύ καλά στα πλαίσια ενός established κινηματογραφικό σύμπαντος το οποίο έχει ήδη ηπερήρωες, καθώς δίνεται η ευκαιρία στους δημιουργούς να του δώσουν τον ρόλο του “μικρού”. Σε αυτό φυσικά βοηθάει και ο Tom Holland, ίσως ο πρώτος κινηματογραφικός Spider-Man που όντως πείθει ως μαθητής λυκείου και, φυσικά, η παράλογα χαρισματική παρουσία του Robert Downey Jr.

Ακόμη, οι συμμαθητές και καθηγητές που πλαισιώνουν τον Holland δημιουργούν ένα πολύ απολαυστικό κλίμα στις απαραίτητες σκηνές από την σχολική ζωή του Peter Parker. Μάλιστα, ένα βασικό μου παράπονο με την ταινία ήταν ότι φαινόταν να δυσκολεύεται να ισορροπήσει το μαθητικό storyline με το υπερηρωικό, με αποτέλεσμα και τα δύο να αφήνουν μια αίσθηση ότι είχαν περισσότερα πράγματα να μας δείξουν, τα οποία έμειναν εκτός ταινίας λόγω χρόνου. Η Marisa Tomei επιστρέφει ως η κατα πολύ νεότερη θεία May που είδαμε στο Civil War, μια πολύ ενδιαφέρουσα αλλαγή στον χαρακτήρα, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν και την ειδηση μιας σκηνής που έμεινε έξω από το τελικό cut της ταινίας, η οποία με κάνει να σκέφτομαι ότι έχουμε ακόμη πολλές πτυχές του χαρακτήρα της May να δούμε σε επόμενα installments του franchise.

Τέλος, στον ρόλο του Vulture, ο Michael Keaton είναι ένα από τα αδιαμφισβήτητα highlights της ταινίας. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι οι forgetable κακοί αποτελούν μέχρι στιγμής μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του Marvel Cinematic Universe, είναι εντυπωσιακό το πώς η ερμηνεία του Keaton, όσο και ο τρόπος που παρουσιάζεται ο χαρακτήρας μας δίνουν έναν villain που καταφέρνει να κάνει εντύπωση, αλλά και να ταιριάξει άψογα στα πλαίσια του ευρύτερου shared universe.

Τα περισσότερα σχόλια που αναφέραμε μέχρι στιγμής έχουν να κάνουν με την φύση του Spider-Man: Homecoming ως κομμάτι ενός ταχύτατα διευρυνόμενου franchise. Και, όσο κι αν αυτό λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό θετικά, δεν παύει να απαιτεί έναν περίπλοκο σχεδιασμό, που έχει σαν αποτέλεσμα ταινίες με αρκετά παρόμοια προβλήματα.

Το βασικό πρόβλημα του Homecoming, το οποίο αρχίζει να γίνεται όλο και πιο εμφανές στο MCU γενικότερα, είναι ότι αδυνατεί να σταθεί μόνο του, μοιάζοντας περισσότερο με δίωρο επεισόδιο σειράς, παρά με ταινία. Προϋποθέτει ότι ο θεατής είναι εξοικειωμένος όχι μόνο με την πρώτη εμφάνιση αυτής της ενσάρκωσης του χαρακτήρα στο Civil War, αλλά και με τον γενικότερο μύθο του Spider-Man, καθώς το origin του αγγίζεται μόνο επιφανειακά. Η αιτιολογία πως “όλος ο κόσμος ξέρει για την αράχνη και για τον θείο Ben και για το great power που φέρνει great responsibility” έχει μεν την λογική της, αλλά δεν αναιρεί το γεγονός πως το Homecoming είναι μια ταινία που απαιτεί από τον θεατή της όχι μόνο γνώσεις από τις προηγούμενες ταινίες του MCU, αλλά και από ιστορίες που έχουν ειπωθεί στα πλαίσια άλλων franchises.

Σε συνδυασμό με την αδυναμία της διαχείρησης του χρόνου που αναφέραμε πιο πάνω, το αποτέλεσμα είναι ένας πρωταγωνιστής του οποίου οποίου το origin κατανοούμε στο περίπου, ένα υπερηρωικό ταξίδι ενηλικίωσης που βγάζει νόημα στο περίπου και ένα καστ από κατά τα άλλα ενδιαφέροντες χαρακτήρες που προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε (you guessed it) στο περίπου. Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι το Homecoming δεν είναι διασκεδαστικό ή αστείο ή ότι θεωρώ ότι έχασα τον χρόνο μου βλέποντάς το. Αλλά… καλή ταινία; Δυστυχώς η απάντηση είναι “στο περίπου”.