The Conjuring 3: The Devil Made Me Do It (2021) – Άποψη No Spoilers!

Θυμάμαι όταν είχα δει το πρώτο Conjuring το 2013, στη σκηνή που το ζεύγος Warren παρουσίασε για πρώτη φορά το δωμάτιο με όλα τα σκοτεινά κειμήλια, αμέσως η πρώτη μου σκέψη ήταν «Ok, το πάνε για franchise!«. Φυσικά μετά τη μεγάλη επιτυχία της ταινίας, η Warner Bros έκλεψε τη σκέψη μου (αστειεύομαι!) και την έκανε πραγματικότητα, αλλά φυσικά υπάρχει η κλασική παγίδα πως όσο τραβάς κάτι, τόσο το ξεχειλώνεις και το χαλάς. Και δυστυχώς το Conjuring πέφτει και αυτό θύμα αυτής της κατάστασης.

Περίληψη δεν θα μπω καν στον κόπο να κάνω για τη συγκεκριμένη ταινία, καθώς πρόκειται για άλλη μία τρομερή περιπέτεια τους ζεύγους Ed και Lorraine Warren ενάντια στο απόλυτο κακό. Το μόνο ίσως που αξίζει να αναφέρω είναι πως πρόκειται για μια «αληθινή ιστορία» και για μια υπόθεση που συγκλόνισε την Αμερική, αλλά και τους πραγματικούς Warrens. Άλλος λόγος που δεν θα αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες για την πλοκή, είναι ότι θεωρώ πως όσα λιγότερα ξέρεις για μια ταινία τρόμου τόσο το καλύτερο, πόσο μάλλον το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να δεις trailer που προδίδουν όλες τις καλές σκηνές. Και λέγοντας «καλές» εννοώ «τρομακτικές»!

Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφέρω πως όσο μου άρεσαν τα πρώτα δύο Conjuring, τόσο μέτρια βρήκα τα spinoff Annabelle, Nun και The Curse of La Llorona. Τα πρώτα Conjuring που τα είχε σκηνοθετήσει ο James Wan (Saw, Insidious) μου άρεσαν ιδιαίτερα, επειδή στήριζαν τον τρόμο κυρίως στο χτίσιμο σκοτεινής ατμόσφαιρας, παρά στα κλασικά και περιττά jump scares που τα σιχαίνομαι. Για το τρίτο Conjuring ο Wan επιστρέφει μόνο ως σεναριογράφος, με τον Michael Chaves να επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη μετά το La Llorona, κάτι που γίνεται σύντομα αντιληπτό, καθώς έχουμε και λιγότερα και μη ποιοτικά jump scares και έλλειψη τρομαχτικής ατμόσφαιρας.

Για να είμαι δίκαιος το Conjuring 3 έχει ίσως το καλύτερο ξεκίνημα ταινίας σε ολόκληρο το franchise, καθώς μπαίνει με τη μία στο ψητό χωρίς έλεος και υπόσχεται πολλά. Παρόλα αυτά, η καλή αρχή δεν καταφέρνει να συνεχιστεί στο υπόλοιπο της ταινίας, καθώς όσο κυλά η ροή τόσο χάνεται το ενδιαφέρον για την πλοκή και γενικά αναλώνεται σε πολλές και περιττές σκηνές που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όποτε γίνεται απόπειρα να χτιστεί ατμόσφαιρα, η έλλειψη ενδιαφέροντος για την ιστορία να αποτρέπει τον θεατή να βυθιστεί σε αυτήν, πόσο μάλλον να τρομάξει όποτε γίνεται η χρήση ενός jump scare. Προσωπικά, από τη μέση και μετά είχα χάσει τελείως το ενδιαφέρον μου για την ταινία και περίμενα πως και πως να τελειώσει και γενικά ένιωθα πως δεν βλέπω μια ταινία τρόμου, αλλά ένα μέτριο αστυνομικό θρίλερ.

Οι Vera Farmiga και Patrick Wilson που επιστρέφουν φυσικά στους πρωταγωνιστικούς τους ρόλους είναι το μεγαλύτερο θετικό της ταινίας, καθώς μιλάμε για δύο ηθοποιούς που από την πρώτη τους εμφάνιση μαζί είχαν τεράστια χημεία και η σχέση τους είναι η μεγαλύτερη σταθερά του franchise. Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες και πρωταγωνιστές δεν θα μπορούσα παρά να ξεχωρίσω μόνο την εμφάνιση του John Noble ως πρώην ιερέα Kastner, ο οποίος όταν κάνει την εμφάνισή του δίνει μια δόση τρόμου απλά με την παρουσία του.

Σε γενικές γραμμές το The Conjuring: The Devil Made Me Do It είναι σίγουρα το πιο αδύναμο από τις τρεις ταινίες, αλλά τουλάχιστον δεν πέφτει τόσο χαμηλά ποιοτικά όσο τα spinoffs. Θεωρώ πως πρόκειται για ένα franchise που έχει ακόμα πολλά πράγματα να δώσει, αρκεί όμως να υπάρξουν και τα κατάλληλα άτομα που θα το μεταχειριστούν με αγάπη και δεν το εκμεταλλευτούν απλά στο βωμό των χρημάτων, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια.