Three Billboards outside Ebbing, Missouri

Πριν από επτά μήνες, η νεαρή Angela έπεσε θύμα άγριου βιασμού και δολοφονίας, αλλά η αστυνομία αδυνατεί να διαλευκάνει την υπόθεση. Η μητέρα της, Mildred, γεμάτη θυμό και πόνο, νοικιάζει τρεις διαφημιστικές πινακίδες, στις οποίες ουσιαστικά κατηγορεί τον Bill Willoughby, αρχηγό της τοπικής αστυνομίας. Το θέμα παίρνει μεγάλη έκταση και δημιουργεί εντάσεις στην πόλη. Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο, από τον καλπάζοντα καρκίνο του Willoughby και την ασταθή συμπεριφορά του βίαιου αστυνομικού Jason Dixon. Λίγες σπίθες φαίνεται ότι αρκούν για να δυναμιτίσουν την ατμόσφαιρα στη μικρή πόλη.

Ο Martin McDonagh κάνει αργά, αλλά σταθερά βήματα προς τα πάνω. Έπειτα από τις εξαιρετικές μαύρες κωμωδίες In Bruges (2008) και Seven Psychopaths (2012), ο Ιρλανδός σκηνοθετεί και γράφει μια πιο στιβαρή και βαθυστόχαστη ταινία. Κάνει μια μελέτη πάνω στην οργή που μπορεί να γεννηθεί από την απώλεια αγαπημένων προσώπων, ενώ παράλληλα σχολιάζει με διακριτικό τρόπο φλέγοντα θέματα, όπως ο ρατσισμός και η αστυνομική βία. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ρίχνει και μερικές χιουμοριστικές πινελιές.

Ωστόσο, δε μιλάμε για μια «ταινία σκηνοθέτη». Το καστ γεμίζει την οθόνη. Η Frances McDormand, τσακισμένη και αυθεντική, και ο πάντα καλός Woody Harrelson αποτελούν τις αντίθετες πλευρές ενός διπλού δράματος, το οποίο υπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κι από κοντά, ίσως και λίγο πιο πάνω, ένας πολύ σκοτεινός Sam Rockwell (πόσο υποτιμημένος ηθοποιός!).

Από ένα σημείο και μετά, μάλλον ο McDonagh χάνει τον έλεγχο και πέφτει σε επαναλήψεις και υπερβολές. Παρόλα αυτά δεν γκρεμίζει ό,τι προηγουμένως έχει χτίσει. Το φινάλε δεν είναι εντυπωσιακό ή «μεγάλο», αλλά παραμένει ταιριαστό, αφήνοντας μια γλυκόπικρη αίσθηση συμφιλίωσης (ή νίκης;) με τον πόνο που κρύβουμε μέσα μας.

Όταν η ταινία με τον παράξενο τίτλο έρθει (αν έρθει) στην Ελλάδα, μην παραλείψετε να τη δείτε. Η ορμητικότητά της μπορεί άνετα να γεμίσει την κινηματογραφική αίθουσα. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε.