“Το Σχέδιο” της Κατερίνας Μαλακατέ – review
Η υπόθεση:
“Ο Χάρης, μεσήλικας συγγραφέας, καταφέρνει να αποδράσει στο Παρίσι λίγο πριν από την Κρίση. Πίσω του, η Ελλάδα παρα-δίδεται στις φλόγες του φασισμού. Μετά το Όχι στο δημοψήφισμα του 2011, το πραξικόπημα των Πέντε Ημερών και την ανάληψη της εξουσίας από τον Ένα, η Αθήνα μοιάζει με ζούγκλα, ενώ η ύπαιθρος δεν έχει τρεχούμενο νερό, ρεύμα, φαγητό. Η κόρη του Χάρη φτάνει μισοπεθαμένη στο σπίτι του παππού της, σ’ ένα ορεινό χωριό. Όταν θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και να βγουν στο δρόμο, είναι η στιγμή που θα τεθεί σε εφαρμογή το Σχέδιο. Για να ανατραπούν όλα.
Ένα μοναδικό ψυχολογικό και πολιτικό θρίλερ.”
Συμβαίνουν πολλά περίεργα στο κόσμο τώρα τελευταία και όσοι παρακολουθούν τα γεγονότα, αισθάνονται πως η παγκόσμια οικονομία-ειρήνη-ασφάλεια βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Στο βιβλίο η συγγραφέας παίζει με την ιδέα της κατάργησης της δημοκρατίας, του ξαφνικού σοκ, της ολικής καταστροφής της κοινωνίας όπως την ξέρουμε και της δημιουργίας μιας άλλης, όπου οι άνθρωποι βγάζουν τον χειρότερό τους εαυτό στην επιφάνεια με τη δικαιολογία της “επιβίωσης”. Άλλωστε, όπως είπε ο Σοπενχάουερ “Δεν υπάρχει γνώμη (ή πράξη), όσο παράλογη κι αν είναι που οι άνθρωποι να μην είναι έτοιμοι να την ασπαστούν μόλις πειστούν πως είναι κοινώς αποδεκτη”. Τρομαχτικό ναι;
Η ιστορία ξεκινάει χωρίς πολλά στοιχεία για το τι έχει συμβεί. Μαθαίνεις σιγά σιγά τι συμβαίνει μέσα απο τις οπτικές γωνίες δύο χαρακτήρων, του Χάρη που βρίσκεται στο Παρίσι και του πατέρα του που βρίσκεται στο χωριό του. Ο Χάρης είναι ένας συγγραφέας, από αυτούς που φαίνονται καλύτερα απο μακριά, ανώριμος, φυγόπονος και περιέργως από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Είχε κάτι το απίστευτα ζωντανό, μπόρεσα και τον φαντάστηκα εύκολα. Ο πατέρας του ήταν ένας χαρακτήρας που επίσης συμπάθησα, σήκωσε στους ώμους του το βάρος που έπρεπε να σηκώσει ο γιος του και το έκανε πολύ καλά μέχρι το τέλος. Μου θύμησε πως οι γονείς είναι άνθρωποι που μπορεί να αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά δεν τα συμπαθούν πάντοτε.
Η Κατερίνα Μαλακατέ έχει δημιουργήσει μια πληθώρα χαρακτήρων που μπορείς εύκολα να τους σκιαγραφήσεις στο μυαλό σου, συμπαθητικοί ως επί το πλείστον, εκτός απο έναν χαρακτήρα: την 15χρόνη ηρωίδα, που δεν μοιάζει καθόλου με μια νεαρή έφηβη, αλλά με μια 30χρόνη κοπέλα. Φυσικά μέσα στην ιστορία έρχεται αντιμέτωπη με πολλά που μπορεί να ψήσουν ένα χαρακτήρα και να τον κάνουν να σκληρύνει, αλλά στην πραγματικότητα τα 15χρόνα μιλούν σα 15χρόνα, έχουν μια διπολικότητα, μια ανωριμότητα που δεν βρήκα στο χαρακτήρα της, νομίζω πως θα τον έκανε ακόμα πιο τραγικό αν είχε κρατήσει μια κάποια παιδικότητα.
Φοβάμαι. Αυτό σκεφτόμουν όσο διάβαζα το βιβλίο. Η ιστορία, όσο κατασκευασμένη και να φαίνεται σε μερικούς, δεν μοιάζει και τόσο ψεύτικη.
Η γραφή είναι πολύ καλή, κύλησαν οι προτάσεις πολύ όμορφα και χωρίς δυσκολία. Η συγγραφέας ευτυχώς δεν είχε διάθεση να παρελάσει όλες τις δύσκολες λέξεις που ήξερε μπροστά μας και περιορίστικε σε μερικά λεκτικά μεζεδάκια (μερικές δεν τις ήξερα και χάρηκα που τις έμαθα).
Το προτείνω ανεπιφύλακτα, σε μια Ελλάδα του αστυνομικού και του ρομαντικού βιβλίου αξιζεί να δώσουμε ευκαιρία και σε ένα πολύ ιδιαίτερο είδος λογοτεχνίας.
About The Author
