Το Τρίπτυχο των Ευχών – review

Στην μικρή κοινωνία της Δρύπης τοποθετεί ο συγγραφέας Γιώργος Δάμτσιος την ιστορία του δεύτερου μυθιστορήματός του, έχοντας για πρωταγωνίστρια μία ηρωίδα που σπάνια συναντάμε σε βιβλία του είδους, καθ’ ότι απέχει αισθητά από το πρότυπο που θέλει τις περισσότερες νεαρές ηρωίδες φανταστικών μυθιστορημάτων να είναι ιδανικά σκιαγραφημένες.

Η Δρύπη είναι ένα ορεινό χωριό της Βορείου Ελλάδος που μετράει μόλις λίγους κατοίκους, δημιουργώντας με αυτό το τρόπο μία κοινωνία μικρή όπου οι περισσότεροι άνθρωποί της, αν όχι όλοι, γνωρίζονται μεταξύ τους. Σε αυτό το απομακρυσμένο περιβάλλον ζει η Εύη Καστώνη, μία νεαρή κοπέλα, που λόγω της εμφάνισής της και της λεκτικής κυρίως κακοποίησης που υφίσταται από έναν πρώην συμμαθητή της, ζει μία παθητική ζωή με μόνη της συντροφιά τον χήρο πατέρα της και τις αραιές επισκέψεις τής μοναδικής φίλης και αδερφής του βασανιστή της, Άννα. Μοναδική όαση τις στιγμές της μοναξιάς της, μία εγκαταλελειμμένη καλύβα που βρίσκεται πίσω από το πατρικό της, όπου η Εύη αποφασίζει να περνάει αρκετό από τον ανεκμετάλλευτο χρόνο της, μέχρι και το συμβάν εκείνο που πέρα από την χειρότερη ταπείνωση της ζωής της, θα γίνει η αφορμή για να ανακαλύψει ένα περίεργο κι ακαθόριστο αντικείμενο που θα αλλάξει όμως την ζωή της διαπαντός.

Το πρώτο πράγμα που σε κερδίζει στο Τρίπτυχο των Ευχών, είναι η ατμόσφαιρα που καταφέρνει να υφάνει ο συγγραφέας του, αλλά και η πιστότητα των χαρακτηριστικών τόσο της πρωταγωνίστριας, όσο και των υπόλοιπων δευτερευόντων χαρακτήρων, που κυρίως όσοι ζούμε σε μικρές κοινωνίες, ίσως, φέρουμε στο μυαλό μας συγχωριανούς και οικεία μας πρόσωπα. Είναι ένα βιβλίο που πέρα από την αφήγηση μίας όμορφης, αλλά συνάμα σκοτεινής και σε πολλά σημεία στενάχωρης ιστορίας, σου προσφέρει και τους ανάλογους προβληματισμούς, φέρνοντας στο προσκήνιο ερωτήματα που φλερτάρουν με την ηθική της ηρωίδας, η οποία αντιμετωπίζοντας τον αφέντη του φυλαχτού σαν ένα σύγχρονο τζίνι που θα της αλλάξει με τρεις μόλις ευχές-επιθυμίες την εμφάνιση κι επομένως και ολόκληρη τη ζωή της, συμβάλλοντας κατά αυτό το τρόπο στην οριστική απεγκλώβισή της από την μιζέρια και την αφάνεια που υφίσταται μέχρι τότε, έρχεται αντιμέτωπη με καταστάσεις απρόσμενες και διλήμματα εσωτερικά.

Διλήμματα στα οποία θα βρεθεί κατ’ επέκταση και ο ίδιος ο αναγνώστης, συμπονώντας κι αντιπαθώντας την ίδια στιγμή την νεαρή πρωταγωνίστρια, που με τις σκέψεις και την δράση της θα κάνει κατάδυση στις πιο μύχιες επιθυμίες της ψυχής και του μυαλού μας. Οι σκέψεις και οι πράξεις ή η απραξία μας, είναι αυτά που φαίνεται να καθορίζουν τόσο τις ζωές, όσο και την τύχη που πολλές φορές μάλιστα εκτιμούμε ότι δεν διαθέτουμε και ο συγγραφέας έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με τα ψυχογραφήματα των ηρώων και ιδιαίτερα της Εύης, που παρά την δυσχερή θέση από την οποία συστήνεται αρχικά στον αναγνώστη, είναι ένας χαρακτήρας ολοκληρωμένος, με τα καλά και τα άσχημά του, και αυτή η μη εξιδανίκευση είναι που κάνει το μυθιστόρημα αυτό τόσο γοητευτικό κι ανθρώπινο, δικαιώνοντας απόλυτα και τον όρο ψυχολογικό θρίλερ που του δίνεται.

Ο αφέντης του τρίπτυχου δε, αν και εμφανίζεται στην Εύη, απόλυτα οικείος και ποθητός, συνάμα σχεδόν νιώθουμε κι αντιλαμβανόμαστε την απόκοσμη αίσθηση που εκπέμπει, που ακόμα και τις στιγμές εκείνες που παρουσιάζεται άκακος, συναισθηματικός, σχεδόν ανθρώπινος, η αίσθηση που αποκόμισα ήταν ανατριχιαστική, σχεδόν απειλητική καθ’ όλη τη διάρκεια.

Το Τρίπτυχο των Ευχών, είναι ένα μυθιστόρημα φαντασίας που δεν ψυχαγωγεί απλά, ούτε θέτει το αιώνιο ζήτημα της πάλης του κακού με το καλό, αλλά θίγει ζητήματα κοινωνικά και ηθικά, όπως για παράδειγμα είναι η απιστία στις σχέσεις, η λεκτική και σωματική κακοποίηση κι ο ρατσισμός που μπορεί να υποστεί κάποιος εξαιτίας της εμφάνισής του.

Είναι εντέλει ένα μυθιστόρημα που κυλάει όμορφα, κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο, προκαλώντας συναισθήματα και που, κρίνοντας από την προσωπική μου τουλάχιστον εμπειρία, διαβάζεται κι επιπλέον φορές μετά την πρώτη ανάγνωση.