“Χρόνειρα, παράξενες διηγήσεις και αδέσποτα ποιήματα” της Ευλαμπίας Τσιρέλη – review

Η Ευλαμπία Τσιρέλη είναι ένας άνθρωπος που γνώρισα μέσω διαδικτύου και θαυμάζω ιδιαίτερα, γιατί ασχολείται με πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα που έχουν να κάνουν τόσο με τη συγγραφή, όσο και με άλλες εξίσου ενδιαφέρουσες δραστηριότητες.
 Η αρχή της γνωριμίας μου με τη γραφή της έγινε μέσα από μία μελέτη που είχε να κάνει με τους Κέλτες και το θάνατο. Μία μελέτη που βρήκα αρκετά κατατοπιστική και ενδιαφέρουσα και ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγάπη και τον θαυμασμό μου για τον Κέλτικο πολιτισμό.

Αργότερα η Ευλαμπία αποφάσισε να εκδώσει μία ακόμα μελέτη, διαφορετικού αυτή τη φορά περιεχομένου, για να φτάσουμε στο τρίτο της βιβλίο που περιλαμβάνει διηγήματα και ποιήματα, που έχουν άμεση σχέση με τον χρόνο και τα όνειρα. Εξού και ο πετυχημένος, ευφάνταστος τίτλος του βιβλίου: Χρόνειρα, παράξενες διηγήσεις και αδέσποτα ποιήματα.

 Το “Χρόνειρα, παράξενες διηγήσεις και αδέσποτα ποιήματα” είναι μία συλλογή που, αν και ο θεματικός πυρήνας αρχικά των διηγημάτων του είναι κοινός, κανένα κείμενο δεν είναι ίδιο με το άλλο, παρουσιάζοντας μία μορφοποίηση στο ύφος, στο είδος που θα μπορούσαμε να ταξινομήσουμε την κάθε ιστορία, αλλά και στον χώρο και χρόνο που τοποθετείται το καθένα ξεχωριστά.
 Αυτός είναι και ο λόγος που η ανάγνωσή τους ήταν κάτι παραπάνω από ευχάριστη, πέρα από την κατανοητή και μη εξεζητημένη γραφή της συγγραφέως, που μ’ έκανε να απολαύσω κι ένα θα μπορούσα να χαρακτηρίσω sci-fi, δυστοπικό κείμενο και μάλιστα να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου της συλλογής.
 Ξεχωρίζω λίγο παραπάνω βέβαια Το Πανδοχείο, το οποίο και διάβασα δύο φορές, καθ’ ότι τοποθετείται σε βαλκανική χώρα, σε μεσαιωνικούς χρόνους και βρήκα ιδιαιτέρως άγριο και σκοτεινό, την Άνναμπελ, για το ”μαγικό” του θέματος, τον ιδιαίτερο Τζακ και την Ζωή μετά θάνατον για την ανατριχίλα που με έκανε να αισθανθώ μέσα στις λίγες γραμμές του.

Όσον αφορά τα ποιήματα … Με την ποίηση η αλήθεια είναι πως δεν το έχω και τόσο, γιατί δυσκολεύομαι να μπω στην διαδικασία να την κατανοήσω. Παρόλα αυτά, μ’ αρέσουν τα ποιήματα που, όπως και στα πεζογραφήματα, αποφεύγονται οι εξεζητημένες λέξεις και εκφράσεις προς χάρη εντυπωσιασμού και καταφέρνουν με απλά λόγια να πουν μία ολοκληρωμένη ιστορία και να κάνουν το μυαλό να φανταστεί και να ονειρευτεί. 
Τέτοια είναι και τα ποιήματα του συγκεκριμένου βιβλίου, που με πολύ λίγες λέξεις καταφέρνουν να πλάσουν τους δικούς τους κόσμους και να κάνουν ακόμη και μία δυσπρόσιτη ως προς αυτού του είδους λογοτεχνία αναγνώστρια, όπως εγώ, να ονειρευτεί και να ταξιδέψει.