Zack Snyder’s Justice League : Μια ομαδική “διατριβή”

Η έξοδος της πολυαναμενόμενης αποκατεστημένης έκδοσης του Justice League στους τηλεοπτικούς δέκτες του HBO Max δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους τους αναρίθμητους μυημένους ακόλουθους των υπερηρωικών ταινιών και όχι μόνο. Τρεις συντάκτες του SpoilerAlert.gr καταθέτουν απλόχερα την δική τους άποψη για το Zack Snyder’s Justice League.

Η Δικαιοσύνη του Snyder και των ηρώων της DC!

γράφει ο Παναγιώτης Λειβαδάρος

Εμπνευσμένος από τη δομή του Zack Snyder’s Justice League αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο χωρισμένο σε μέρη, όπου θα παραθέσω την άποψη μου για τον Zack Snyder, τις αποφάσεις της Warner Bros όσον αφορά την προσέγγιση του Cinematic Universe της DC, αλλά φυσικά και τη γνώμη μου για την ίδια την ταινία που τόσο καιρό περιμέναμε πως και πως!

PART 1:
Λίγα λόγια για τον Zack Snyder!

Είτε μας αρέσει σαν καλλιτέχνης είτε όχι, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ο Zack Snyder είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες του σύγχρονου σινεμά. Ο άνθρωπος έχει ξεκάθαρο όραμα και προσεγγίζει κάθε του project με ιδιαίτερη αγάπη και αφοσίωση και δίνει πραγματικά όλο του το είναι, κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Σίγουρα κάνει λάθη και κάποια πράγματα δεν τα διαχειρίζεται τόσο καλά όσο θα έπρεπε και για αυτό το λόγο δεν τον βάζω στην elite των μεγάλων σκηνοθετών διαχρονικά, αλλά πραγματικά δεν γίνεται να μην αναγνωρίζει κάποιος το τεράστιο ταλέντο του.

Όσο όμως όραμα και αν έχει ο Snyder, οι ιδέες του γενικά και οι προσεγγίσεις του δεν είναι τόσο εμπορικές και δυστυχώς όλα του τα project έχουν πετσοκοπεί από τα studio παραγωγής και πάντα δεν βλέπαμε το τελικό έργο που ήθελε εκείνος να παρουσιάσει. Είναι σαν να διαβάζεις ένα βιβλίο που του λείπουν σελίδες. Θα σου άρεσε το τελικό αποτέλεσμα; Προφανώς και όχι!
Sucker Punch, Watchmen, Batman V Superman και φυσικά το Justice League είναι οι ταινίες που έχουν πέσει θύματα των studio και είναι πλέον χαρακτηριστικό πως οι Director’s Cut εκδοχές τους είναι πολύ καλύτερες από αυτές των theatrical releases. Και αυτό είναι απόλυτα λογικό καθώς λείπουν σκηνές κλειδιά που δένουν καλύτερα τα στοιχεία μιας ταινίας, καθώς κάθε μικρή λεπτομέρεια του Snyder παίζει το δικό της ρόλο και δεν βρίσκεται εκεί τυχαία.

Σίγουρα πάντως το γεγονός ότι οι ολοκληρωμένες εκδοχές του Snyder είναι καλύτερες και ο κόσμος τις αποδέχεται αρκετά θερμά, αποδεικνύει πως όταν ένας καλλιτέχνης έχει όραμα καλό είναι να μην του μπαίνει κάποιος εμπόδιο και να του χαλάει τα σχέδια.

PART 2:
Επιλογή του Snyder και λάθος διαχείριση από την Warner Bros!

Προσωπικά όσον αφορά τις comic book ταινίες ηρώων, πάντα μου άρεσε περισσότερο το σκοτεινό και σοβαρό ύφος, σε σύγκριση με το κωμικό και ανάλαφρο. Οπότε για μένα το ύφος του Snyder ήρθε και ταίριαξε απόλυτα στα γούστα μου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα έκανε όλα τέλεια.

Για το παρασκήνιο πίσω από τη σχέση Snyder και Warner Bros δεν χρειάζεται να αναφέρω πολλά, καθώς λίγο πολύ όλοι έχετε ακούσει τι έχει συμβεί. Εκεί όμως που θα ήθελα να σταθώ είναι ότι η μεγάλη εταιρία ήξερε από την αρχή το στυλ κινηματογράφησης του Snyder, οπότε γνώριζαν περίπου την προσέγγιση που θα ακολουθούσε.

Το μεγαλύτερο λάθος της WB είναι ότι μετά την αποτυχία του Man of Steel να γίνει αποδεκτό στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού -για λόγους που ακόμα δεν έχω καταλάβει- η εταιρία δεν στήριξε το πλάνο του Snyder και μάλιστα προσπάθησε να μπει εμπόδιο σε αυτό, κάτι που είχε φυσικά καταστροφικά αποτελέσματα και μας οδήγησε στο Justice League και στην γενική απόπειρα να αλλάξουν ολόκληρο το ύφος του franchise. Τα φωτεινά χρώματα και οι σκηνές χιούμορ του Joss Whedon δεν δούλεψαν στην ταινία, πόσο μάλλον την έκαναν τελείως άβολη. Ένα ακόμα λάθος της WB είναι ότι προσπάθησε να αντιγράψει τη συνταγή της Marvel, που για μένα δεν ταιριάζει με το ύφος της DC, με αποτέλεσμα φυσικά να έχουμε ταινίες όπως Suicide Squad, Birds of Prey, Shazam, Wonder Woman 1984 που τις θεωρώ και τις χειρότερες του franchise.

Με λίγα λόγια, όταν επιλέγεις έναν καλλιτέχνη και του δίνεις εξαρχής το ελεύθερο να δημιουργήσει ένα πλάνο, στήριξε αυτό το πλάνο μέχρι τέλος και μην βάζεις ο ίδιος τρικλοποδιά στον εαυτό σου από την πρώτη κιόλας αστοχία. Ευτυχώς το κοινό απαίτησε την ολοκληρωμένη εκδοχή του Justice League και ο Zack Snyder με τα εύσημα φυσικά της WB, έρχεται να μας την προσφέρει και να προσπαθήσει να πείσει ακόμα και τον τελευταίο άνθρωπο που τον αμφισβητεί πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι. Κερδίζει όμως τελικά το μεγάλο στοίχημα;

PART 3:
Ένα τελείως διαφορετικό Justice League!

Αν δεν είχες σκοπό να δεις το Snyder Cut και για κάποιο λόγο διαβάζεις αυτό το κείμενο, τότε θα σου έλεγα να κάνεις τη χάρη στον εαυτό σου και να του δώσεις μια ευκαιρία, καθώς πρόκειται πραγματικά για μια τελείως διαφορετική ταινία. Από το πρώτο κιόλας λεπτό του Zack Snyder’s Justice League καταλαβαίνεις τις μεγάλες διαφορές με την ταινία του 2017, τόσο στο ύφος όσο και στο γεγονός ότι έχουμε τελείως διαφορετική αρχή.

Τα σκοτεινά χρώματα και τα μουντά φίλτρα του Snyder επιστρέφουν, ενώ η ταινία έχει γυριστεί σε αναλογία τηλεόρασης “4:3”, μια απόφαση που δεν κατάλαβα και στην αρχή με ενοχλούσε, αν και στη συνέχεια το συνήθισα. Φυσικά να αναφέρω και την εντυπωσιακή διάρκεια των 4 ωρών που μπορεί να τρομάζει κάποιους, αλλά η ροή και η δομή της ταινίας όπως και οι ισορροπίες που κρατά κάνουν το χρόνο να κυλά νεράκι. Εννοείται πως υπάρχει και η επιλογή να το δει κάποιος σε κομμάτια, καθώς η ταινία είναι χωρισμένη σε 6 μεγάλα parts.

Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά εδώ και πολύ ανώτερη την ταινία, είναι ότι επιτέλους βλέπουμε όλες τις συνδετικές σκηνές που κόπηκαν και που έκαναν την εκδοχή του 2017 να μοιάζει ελλιπής και χωρίς συνοχή. Οι σκηνές φυσικά που γύρισε ο Joss Whedon δεν υπάρχουν εδώ και πλέον είναι ξεκάθαρο πως ήταν και οι πιο αδύναμες του Justice League. Η μοναδική σκηνή του Whedon που μου άρεσε και θα ήθελα να δω και στο Snyder Cut ήταν αυτή των opening credits της ταινίας, όπου είδαμε γρήγορα τις επιπτώσεις του θανάτου του Superman στον κόσμο, με την αύξηση της εγκληματικότητας και το θρήνο για τον θεό που έπεσε. Φυσικά η opening σκηνή του Snyder με την κραυγή του Superman που ακούγεται σε όλον τον πλανήτη είναι επίσης εξαιρετική!

Γενικά, θεωρώ πως η ταινία καταφέρνει τις απόλυτες ισορροπίες όσον αφορά τη δράση και την ανάπτυξη της πλοκής. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι πως κάθε χαρακτήρας έχει τις στιγμές του, χωρίς να μειώνεται κάποιος και όλοι ανάλογα με τις δυνάμεις τους παίζουν το δικό τους καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Με λίγα λόγια κάθε σκηνή έχει λόγο ύπαρξης και θέλει να πει κάτι.

PART 4:
Καλύτερη ανάπτυξη χαρακτήρων!

Γενικά στο μυαλό του ο Snyder ήθελε να κάνει το ακριβώς ανάποδο με αυτό που έκανε η Marvel. Αντί δηλαδή να κυκλοφορήσουν πρώτα οι solo ταινίες των ηρώων και μετά να γίνει το assemble, εδώ η εισαγωγή νέων ηρώων γίνεται στο Justice League. Στην εκδοχή όμως του 2017 όλες οι σκηνές που αφορούσαν την ανάπτυξη χαρακτήρων κόπηκαν, με αποτέλεσμα κανένας από τους νέους ήρωες να μην έχει ενδιαφέρον. Εδώ όμως υπάρχουν όλες οι σκηνές που χρειάζονται και μου άρεσε το γεγονός ότι η ταινία αφιερώνει περισσότερο χρόνο στους νέους, παρά σε αυτούς που έχουν εμφανιστεί ξανά. Ειδικά στην περίπτωση του Cyborg που τον θεωρούσα τον πιο αδιάφορο στην πρώτη ταινία, εδώ γίνεται τόσο καλό στήσιμο χαρακτήρα που έγινε ο αγαπημένος μου!
Ανάπτυξη χαρακτήρα όμως δεν έχουμε μόνο από την πλευρά των ηρώων, αλλά και σε αυτή του κακού. Ο Steppenwolf παρουσιάζεται αρκετά πιο απειλητικός, με το καλύτερο αρχικό του design να παίζει τεράστιο ρόλο σε αυτό, ενώ γίνεται και κάποια αναφορά στα κίνητρα και το παρελθόν του. Παρόλο που αυτό δεν είναι πάλι αρκετό έτσι ώστε να τον κάνει έναν villain που ξεχωρίζει, θεωρώ πως επιτηδευμένα δεν του δόθηκε παραπάνω ανάπτυξη, καθώς πρόκειται απλά για ένα τσιράκι και η όλη του η παρουσία εξυπηρετεί στο να αναδειχθεί ο Darkseid ως κεντρικός κακός, του οποίου επίσης όλες οι σκηνές είχαν κοπεί.

Σε γενικές γραμμές η ιδέα του Snyder για εμφάνιση πολλών νέων χαρακτήρων στην assemble ταινία θεωρώ πως πετυχαίνει και σίγουρα κάνει ένα ιδανικό στήσιμο για τις επόμενες παραγωγές του franchise.

PART 5:
Αδύναμα σημεία και μειονεκτήματα!

Το Snyder Cut μπορεί να βελτιώνει σε τεράστιο βαθμό το Justice League, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει αδύναμα σημεία. Προσωπικά θεωρώ πως ο Snyder βιάστηκε πάρα πολύ να παίξει το χαρτί του θανάτου του Superman στο BVS, καθώς με μόλις μία ταινία ο Superman δεν πρόλαβε να γίνει τόσο αγαπητός στο κοινό, έτσι ώστε να έχει τόσο μεγάλο συναισθηματικό αντίκτυπο η πτώση του όσο θα έπρεπε. Αυτό επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και το Justice League, καθώς μειώνει αρκετά τη σκηνή της Ανάστασης του, που ενώ θα έπρεπε να είναι μια επική και μεγαλειώδης στιγμή, τελικά είναι κάπως ανιαρή και αδύναμη.

Άλλο πρόβλημα που εντόπισα στον Superman είναι πως η ταινία τον χρησιμοποιεί μόνο για τη μάχη με τον Steppenwolf. Σαν χαρακτήρας πέρα από την Lois και Martha δεν αλληλοεπιδρά σχεδόν καθόλου με τους υπόλοιπους ήρωες, ενώ θα ήθελα να δω και μια σκηνή που θα εμφανίζεται ξανά στους ανθρώπους, καθώς για εκείνους ήταν ένας ζωντανός θεός και το σύμβολο ελπίδας. Γενικά η ταινία παρουσιάζει σε πολύ μικρότερο βαθμό τους απλούς πολίτες σε σύγκριση με τις προηγούμενες, κάτι που προσωπικά θα ήθελα πολύ να δω και πιστεύω πως θα ανέβαζε τον χαρακτήρα του Superman.

Κάτι άλλο που μου έλειψε στο Justice League ήταν τα φιλοσοφικά ζητήματα και οι βαθιές θεματικές που γενικά χαρακτηρίζουν τις ταινίες του Snyder. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αν έβαζε και τέτοια πράγματα μέσα ίσως να έχανε η ταινία σε ισορροπίες, κάτι που φυσικά συνέβη στο BVS. Παρόλα αυτά, η ύπαρξη βαθιών θεματικών πάντα μου άρεσε σε ταινίες με ήρωες, οπότε θα ήθελα κάτι και εδώ αρκεί φυσικά να κατέληγαν κάπου.

PART 6:
Σε γενικές γραμμές το Snyder Cut!

Συνοπτικά το Zack Snyder’s Justice League είναι για μένα σίγουρα η καλύτερη ταινία του DCEU και μία από τις καλύτερες του είδους γενικότερα, καθώς κάνει ένα τρομερό στήσιμο για το τι θα βλέπαμε από εδώ και πέρα, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να παρουσιάσει τόσους πολλούς χαρακτήρες, οι οποίοι αναπτύσσονται ακόμα παραπάνω στις solo ταινίες που ακολουθούν ή θα ακολουθήσουν αργότερα στο franchise.

Το μεγαλύτερο όμως στοίχημα που κερδίζει το Snyder Cut είναι ότι παρά τις 4 ώρες, καταφέρνει να είναι μια γεμάτη και άκρως ευχάριστη ταινία σούπερ ηρώων που δεν κουράζει, πόσο μάλλον έχει να προσφέρει πολλές επικές στιγμές. Η ταινία αποδεικνύει πως η συνταγή του Snyder μπορεί να δουλέψει και πως η WB δεν έχει καμία ανάγκη να προσεγγίζει την τακτική της Marvel.
Για μένα ο Snyder αποδεικνύει με άλλο ένα ολοκληρωμένο έργο του το πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι και πόσο πολύ τον έχουν αδικήσει κάποιοι. Σίγουρα οι ταινίες του δεν απευθύνονται στη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού και αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που η WB ίσως σταματήσει οριστικά τη συνεργασία μαζί του, καθώς μην ξεχνάτε: Πάνω από όλα τα λεφτά!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Το μέλλον του DCEU!

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω πως μέχρι στιγμής το Snyder Cut δεν θεωρείται canon, καθώς όπως δείχνουν τα πράγματα ο Snyder και η WB δεν θα συνεργαστούν ξανά μαζί. Ελπίζω με ή χωρίς τον Snyder τα θετικά σχόλια του κόσμου να κάνουν την εταιρία να καταλάβει πως πρέπει να δείχνει εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που προσλαμβάνει και να στηρίζει τις ιδέες τους. Ελπίζω επίσης να σταματήσει η παθητική προσέγγιση της “αντιγραφής” της Marvel και να μην ξαναδούμε τραγικά αποτελέσματα όπως αυτό του πρόσφατου Wonder Woman 1984. Ιδανικά το σκοτεινό ύφος θα ήθελα να παραμείνει, αν και το θεωρώ αδύνατο καθώς η πλειοψηφία του κοινού φαίνεται να μην το προτιμά.

Τέλος, θα ήθελα πραγματικά η WB να προσπαθήσει να κρατήσει τους ηθοποιούς που έχει επιλέξει και να μην καταφύγει σε recast. Σίγουρα οι Henry Cavill, Ben Affleck και Ray Fisher είναι πιθανό να αποχωρήσουν στο άμεσο μέλλον, κάτι που πιστεύω πως θα βλάψει και άλλο το franchise. Μακάρι πραγματικά να πάνε όλα καλά και να συνεχίσουμε να βλέπουμε τους αγαπημένους μας ήρωες της DC όπως τους αξίζει!

Ένα ψυχογράφημα των υπερηρώων της DC

γράφει ο Πολύβιος Παραράς

Η σκηνοθετική ματιά είναι και μια διαφορετική ψυχολογική ανάγνωση μιας ταινίας. Η εκδοχή του Σνάιντερ έχει μια επικότητα και κατά την γνώμη μου είναι η καλύτερη ταινία DC COMICS που έχει βγει ποτέ. Ο Covid εκτός από ανθρώπους σκότωσε και τον κινηματογράφο της αίθουσας. Κάθε χρονιά οι σινεφίλ κομιξάδες είχαμε ανάγκη 2 τουλάχιστον ταινίες από ΜΑRVEL και DC COMICS ώστε να ισορροπήσουμε ψυχικά και να αντέξουμε τις καθημερινές υποχρεώσεις κάθε έτους. Εδώ και πολύ καιρό μας λείπουν οι αγαπημένοι μας υπερήρωες.
Σε αυτές τις χορταστικές 4 ώρες απόλαυσα άψογη φωτογραφία, άριστο μοντάζ και σκηνοθεσία που δεν σε κουράζει ούτε μια στιγμή. Για να παρακολουθήσεις το έργο βέβαια προαπαιτείται να γνωρίζεις τους χαρακτήρες. Θυμίζει πολύ το χάρτινο κόμιξ και την μυθολογία του.

Κάθε ήρωας έχει τους συμβολισμούς του :

Η Wonder Woman είναι ένα σύμβολο γυναικείας ομορφιάς, δύναμης, σεξουαλικότητας και αυτονομίας.
Ο Batman συμβολίζει την μετουσίωση του παιδικού τραύματος σε μια ηρωική μορφή που βοηθά τους αδύναμους.
Ο Αquaman είναι ένας Ελληνόμορφος χαρακτήρας που με την αμφίβια φύση του ελέγχει ξηρά και θάλασσα.
Ο Flash μας θυμίζει όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε γιατί δεν ήμασταν αρκετά γρήγοροι κι έτοιμοι για να τα προλάβουμε την στιγμή που έπρεπε.
Ο Superman είναι ο σύγχρονος Θεός που κατέβηκε στην Γη για να σώσει τον άνθρωπο.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι μου είχε λείψει αφάνταστα να δω μια κομιξιακή ταινία πληρώνοντας έστω το φτηνό κινηματογραφικό εισιτήριο των 3,5 ευρώ στην συνδρομητική τηλεόραση…

Αφήστε τους σκηνοθέτες να ολοκληρώνουν τα οράματα τους.

γράφει ο thanarm

Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξω ότι το Snyder Cut αποτελεί κοσμοϊστορικό γεγονός. Ναι, ακούγεται υπερβολικό αλλά πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια ταινία που γυρίστηκε αποκλειστικά με μοχλό πίεσης τους φαν αυτής και υλοποιήθηκε αφήνοντας τους άφωνους. Βγάζω διακριτικά τον εαυτό μου από αυτή την μερίδα των φαν αλλά δεν μπορώ παρά να αναφωνήσω ένα μεγάλο μπράβο στον Zack για την όλη προσπάθεια. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Στο μακρινό 2017 και ενώ η ταινία, που προοριζόταν να είναι το καλλιτεχνικό αντίβαρο των Avengers του MCU, όδευε προς την ολοκλήρωση της ένα τραγικό συμβάν έφερε τα πάνω κάτω. Η κόρη του Zack Snyder αυτοκτόνησε σε ηλικία 21 ετών και ήταν φύση αδύνατον για τον συντετριμμένο ψυχικά σκηνοθέτη να φέρει σε πέρας το Justice League. Οι παραγωγοί λοιπόν προσέλαβαν τον Joss Whedon να ολοκληρώσει το πόνημα του Snyder. Με εμφανώς εκ διαμέτρου αντίθετη καλλιτεχνική πλαισίωση των υπερηρώων από αυτή του Zack, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία μιας πετσοκομμένης, άψυχης και παντελώς άνευρης συνεύρεσης της αγαπημένης Λεγεώνας. Πιθανόν αυτό ενισχύθηκε και από τις εντολές των παραγωγών για μια πιο διασκεδαστική και ανάλαφρη προσέγγιση των υπερηρώων της DC μακριά από την χαρακτηριστική σκοτεινιά του Snyder και πιο κοντά σε αυτή των Avengers του MCU. Όπως και να χει, η ταινία του 2017 ήταν μια δίωρη βασανιστική εκδοχή που μην καταφέρνοντας να ενώσει δημιουργικά τα σύμπαντα των δύο σκηνοθετών κατάφερε να αποκηρυχτεί από το σύνολο σχεδόν των ακολούθων τόσο του Whedon όσο και του Snyder.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το κίνημα #ReleaseTheSnyderCut που ενώ αρχικά μπορεί να ξεκίνησε ως αστείο, στη συνέχεια γιγαντώθηκε και απέκτησε τέτοια έκταση και δύναμη που έφτασε στα αυτιά των παραγωγών. Οι απανταχού φαν επιθυμούσαν απεγνωσμένα να δουν πως θα έμοιαζε η ταινία του Snyder. Κάπως έτσι, ως μάννα εξ ουρανού, δόθηκε το πράσινο φως στον Snyder να επιστρέψει στο υλικό των γυρισμάτων και να επαναπροσεγγίσει το όραμα του, όπως το είχε φαντασιωθεί αρχικά. Ταυτόχρονα, του δόθηκε και κάποιο μικρό budget για το γυάλισμα και την αποκατάσταση των εφέ αλλά και χρόνος για reshoots. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι στην θετική απόφαση των παραγωγών έπαιξε ρόλο και η παγκόσμια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί λόγω της πανδημίας με το βάρος να πέφτει όλο και περισσότερο στις υπηρεσίες streaming. Και εγένετο Zack Snyder’s Justice League.
Θεωρώ ακράδαντα πως το δημιουργικό αποτέλεσμα δικαίωσε απόλυτα τους φαν του Snyder, που το αποζητούσαν διακαώς τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε ακόμα και αν σε ένα παράλληλο σύμπαν δεν είχε συμβεί το οικογενειακό τραγικό συμβάν του Zack και τελικά ολοκλήρωνε τότε την ταινία δε νομίζω ότι θα βλέπαμε ακριβώς αυτό που έσκασε στους δέκτες μας πρόσφατα. Ειλικρινά ποιος νοήμων παραγωγός θα άφηνε μια ταινία 4 ωρών να κυκλοφορήσει ευρέως στις αίθουσες πιστεύοντας ότι θα του αποφέρει κέρδη? Οπότε εξορισμού κάθε προσπάθεια κριτικής αυτής της ταινίας δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο υλοποιήθηκε.

Προχωρώντας λοιπόν δειλά δειλά στο καλλιτεχνικό αποτύπωμα του τετράωρου έπους του Snyder μπορούμε πλέον με το χέρι στην καρδιά να δηλώσουμε ότι αποτελεί μια 100% ταινία Snyder με όλα τα καλά αλλά και όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται. Για έναν ψύχραιμο θεατή υπερηρωικών ταινιών πιθανότατα αποτελεί απλά μια βελτιωμένη έκδοση της προκατόχου του και τίποτα παραπάνω. Κάποιος που δεν τρελαίνεται για αυτού του είδους τις ταινίες πιθανόν θα χαρακτήριζε την ταινία του 2017 μια σκέτη κουράδα και αυτή μια καλογυαλισμένη κουράδα. Για έναν φανατικό ακόλουθο όμως του σναϊντερικού σύμπαντος άνετα αποτελεί το καλλιτεχνικό απαύγασμα και την δημιουργική κορύφωση όλου του DC Universe.

Όλες οι εμμονές του σκηνοθέτη είναι εδώ, από τα άπειρα slow-motion, τις σκοτεινές πινελιές της φωτογραφίας, τα φρεσκογυαλισμένα αλλά και σκατένια CGI εφέ μέχρι τις εμβόλιμες μουσικές συνθέσεις του Junkie XL και τις αμιγώς αδιάφορες ερμηνείες. Και ναι ο Snyder γούσταρε να πετάξει στα σκουπίδια όχι μόνο οτιδήποτε γύρισε ο Whedon (μιλάμε για υλικό περίπου 45 λεπτών!) αλλά και την μουσική του Danny Elfman. Όμως ταυτόχρονα εδώ βρίσκουμε επιτέλους χαρακτήρες με υπόβαθρο και νόημα ύπαρξης στους οποίους δίνεται ο απαραίτητος χώρος και χρόνος να εξελιχθούν και να αγαπηθούν με αποκορύφωμα φυσικά τον Viktor Stone (aka Cyborg). Ειλικρινά δεν μπορεί να βγει από το μυαλό μου ότι στο χτίσιμο της σχέσης του Viktor με τον πατέρα του έβαλε και προσωπικές πινελιές ο Snyder με βάση τη σχέση του με την αδικοχαμένη κόρη του. Σίγουρα, δεν έχουν όλοι οι ήρωες την ίδια προσέγγιση αλλά διάολε αυτή τη φορά όλα μοιάζουν πιο ομαλά και πραγματικά βγάζει νόημα η ένωση όλων τους σε μια συμμαχία ενάντια στο κακό. Ακόμα και ο Steppenwolf πλέον έχει εμφανές κίνητρο για αυτά που κάνει και δεν είναι απλά ένα ξερός, γραφικός κακός που θέλει να καταστρέψει την γη. Και κάπου εδώ φτάνουμε στην άλλη νέμεση που πρωταγωνίστησε σε ουκ ολίγα memes με την τραγική ελληνική μετάφραση του ονόματος του, τον Darkseid. Μιλάμε για έναν villain επιπέδου Thanos, ο οποίος εμφανίζεται εδώ ως κερασάκι στην τούρτα υποσχόμενος μια συνέχεια του σύμπαντος που πιθανότατα δεν θα έρθει ποτέ. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα τελευταία 20 λεπτά της ταινίας, όπου ο Snyder καταθέτει το όραμα του για πράγματα με τα οποία θα μπορούσε ίσως να ασχοληθεί σε επόμενες ταινίες. Ναι, οι fan service σκηνές εδώ βρίθουν αλλά πως μπορούμε να αποκαλούμε έτσι τέτοιες σκηνές όταν ολόκληρη η ταινία είναι ένα τεράστιο fan service?

Λίγο πριν τους τίτλους έναρξης ο Zack Snyder αφιερώνει την ταινία στους φαν του ενώ κλείνοντας την αφιερώνει στην κόρη του σκιαγραφώντας με αυτόν τον τρόπο πως η περίεργη μίξη χαρούμενων και δυσάρεστων στιγμών, που αποκαλείται ζωή, μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Και όσο δικαιώνει τους θερμοκέφαλους οπαδούς του να υψώσουν με ξέχειλο φανατισμό το μεσαίο τους δάχτυλο σε αυτούς που είχαν ξενερώσει με την αρχική ταινία άλλο τόσο δικαιώνει και τους haters του να μειδιάσουν φωνάζοντας ότι δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Όμως μια ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Όπως και να χει, αυτό το cut θα στέκεται για πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζει την τοξική επίδραση που μπορεί να έχουν οι παραγωγοί στο όραμα ενός σκηνοθέτη.