Norse Mythology – Review

Το Norse Mythology είναι το τελευταίο λογοτεχνικό πόνημα του συγγραφέα Neil Gaiman μετά το πολύ ενδιαφέρον “Ocean at the end of the lane” (στα ελληνικά “Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου“ από τις Εκδόσεις SΕΛΙΝΙ) του 2013. Σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας αφηγείται τους Νορβηγικούς μύθους σε πεζό λόγο, άρα δεν είναι κάποια καινούρια ιστορία, αλλά προϋπάρχουσες ιστορίες από ποιήματα και θρύλους.

Το βιβλίο ξεκινάει με μια εισαγωγή του συγγραφέα, όπου μας μιλάει για την προσωπική του σχέση και αδυναμία που έχει με τους μύθους των Βίκινγκς. Δηλώνει την απογοήτευσή του για το γεγονός πως ο μεγαλύτερος αριθμός αυτών των μύθων έχει χαθεί μέσα στο χρόνο, κάνει μια μικρή αναφορά στα κόμικς της Marvel που τον σύστησαν σε αυτόν τον κόσμο και μετά ξεκινάνε τα διηγήματα.

Σε αυτές τις ιστορίες βλέπουμε τη δημιουργία του κόσμου και το αναπόφευκτο τέλος του. Μαθαίνουμε για την προέλευση της ποίησης (ακόμα και της κακής ποίησης), για το πώς απέκτησε το σφυρί του ο Θωρ, για τη δημιουργία κάποιων αστεριών (που δεν παίζει να googlάρω για να μάθω ποια είναι) και πολλές άλλες ιστορίες, άλλες γνωστές (όπως το γιατί θυσίασε το μάτι του ο Όντιν), άλλες λιγότερο γνωστές (όπως την ιστορία όπου ο Λόκι έμεινε έγκυος από ένα άλογο, σωστό επιβήτορα, και γέννησε ένα άλογο με οχτώ πόδια). Παρακολουθούμε τις σκανδαλιές του Λόκι, τις περιπέτειες του Θωρ και τις ζωές όλων των θεών της Άσγκαρντ.

Το Norse Mythology είναι καλογραμμένο και εξαιρετικά ευανάγνωστο. Πολλές φορές έχει χιούμορ, διάχυτη ποιητική διάθεση και σε γενικές γραμμές είναι ένα καλό ανάγνωσμα. Αλλά δεν είναι από τα καλύτερα του Neil Gaiman.

Το βιβλίο δεν καλύπτει την ανάγκη των αναγνωστών του για μια καινούρια ιστορία φαντασίας, ή τουλάχιστον έτσι ένοιωσα εγώ.  Δεν έχει να κάνει με κανέναν καινούριο χαρακτήρα ή κάποια καινούρια κατάσταση. Χωρίς να θέλω να φανώ σκληρός, η αίσθηση που άφησε το βιβλίο είναι αυτή του ξαναζεσταμένου φαγητού.

Το Norse Mythology μπορεί να φανεί πραγματικά χρήσιμο σε κάποιον που τον ενδιαφέρουν οι αυθεντικοί νορβηγικοί μύθοι και όχι η μπασταρδεμένη εκδοχή της Marvel. Επίσης, υποθέτω πως οι φανατικοί θαυμαστές του Neil Gaiman μπορούν να το διαβάσουν χωρίς να πάθουν τίποτα, απλά δεν ξέρω αν βοηθήσει με το στερητικό σύνδρομο…